به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، نشریه آمریکایی نشنال اینترست در پایگاه اینترنتی خود و در تحلیلی نوشت: درحالیکه مذاکرات بین آمریکا و طالبان همچنان ادامه دارد، هر روز بیش از قبل مشخص می‌شود که حتی اگر توافقی هم حاصل شود، خارج شدن نیرو‌های آمریکایی از افغانستان جزئی خواهد بود و نه کلی. دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، نیز اخیرا این موضوع را تایید کرد.

ترامپ در مصاحبه با رادیو فاکس نیوز گفت: ما به حضور خود در آنجا [افغانستان] ادامه خواهیم داد. وی گفت تعداد کنونی نیرو‌ها در افغانستان که در حال حاضر بیش از ۱۴ هزار نفر است، به هشت هزار و ۶۰۰ نفر کاهش خواهد یافت. اگر توافق نهایی حاصل شود، این تعداد باز هم کاهش خواهد یافت، اما تعداد قابل توجهی از نیرو‌های ویژه، نیرو‌های اطلاعاتی و پیمانکاران نظامی در این کشور باقی خواهند ماند.

مدافعان خارج شدن کامل از طولانی‌ترین جنگ آمریکا که امید خود را از دست داده‌اند، معتقدند، رئیس جمهور این کشور بار دیگر به حرف سران نظامی و جنگ طلبانی مانند سناتور لیندسی گراهام گوش کرده و از هدف خود مبنی بر خارج کردن آمریکا از این جنگ بلندمدت صرف نظر کرده است.

در تابستان ۲۰۱۷ [۱۳۹۶] نیز اتفاق مشابهی روی داد، زمانی که اچ آر مک مستر- مشاور امنیت ملی، جیمز ماتیس-وزیر دفاع و دیگر مشاوران، موفق شدند ترامپ را متقاعد کنند از عمل کردن به وعده‌ای که در مبارزات انتخاباتی خود درباره پایان دادن به جنگ افغانستان داده بود، دست بردارد.

بیشتر بخوانید: ترامپ مشاور جنگ‎‌طلبش را از مذاکرات افغانستان کنار گذاشت

این ساده انگاری است که نفوذ جنگ طلبان را تنها عامل تاثیرگذار بر تصمیم ترامپ در زمینه نگاه داشتن نیرو‌های نظامی آمریکا در افغانستان، هرچند در ابعاد کوچکتر، بدانیم. این اقدام ترامپ در راستای بیش از هفت دهه سیاست امنیتی آمریکا در سراسر جهان قابل تعریف است. پس از پایان یافتن جنگ جهانی دوم، آمریکا نسخه خود را از جنگ سرد در پیش گرفته است. براساس نسخه آمریکا، زمانی که یک کشور از لحاظ امنیتی به آمریکا وابسته می‌شود، برای همیشه وابسته خواهد ماند و زمانی که واشنگتن در یک کشور برای خود جای پای نظامی باز می‌کند، این جای پا دائمی خواهد بود.

این یک الگوی دائمی است. آمریکا همچنان پس از گذشت سال‌ها از جنگ جهانی دوم، در اروپا و ژاپن نیروی نظامی دارد. حتی فروپاشی پیمان ورشو و اتحاد جماهیر شوروی تنها به کاهش نیرو‌های آمریکایی در اروپا منجر شد و نه حذف کامل آنها. حتی در معدود مواردی که سران آمریکا پایان دادن به حضور نظامی در یک کشور را پذیرفته‌اند، این روند تدریجی بوده و واشنگتن هیچگاه از تلاش برای معکوس کردن این روند دست برنداشته است.

زمانی که واشنگتن در سال ۲۰۰۳ جنگ عراق را راه انداخت، مقامات آمریکا به مردم خاورمیانه [غرب آسیا] اطمینان دادند که قصد ندارند در عراق حضور نظامی دائمی داشته باشند. حتی جرج دبلیو بوش، رئیس جمهور آمریکا در آن زمان، برای خارج شدن نیرو‌های آمریکایی تا پایان سال ۲۰۱۱ [۱۳۹۰] با بغداد به توافق رسید. باوجود لابی شدید جنگ طلبان آمریکایی که عمدتا از حزب جمهوریخواه بودند و می‌خواستند ترتیبی دهند که نیرو‌های آمریکایی در عراق بمانند، باراک اوباما، رئیس جمهور پیشین آمریکا، به ضرب الاجل تعیین شده برای خارج کردن نیرو‌های آمریکایی پایبند ماند. هرچند که واشنگتن به بهانه تهدید‌های داعش [تروریست‌های وهابی-صهیونیستی] بار دیگر نیرو‌های خود را به عراق بازگرداند. ظهور داعش به بهانه‌ای برای اعزام نیرو‌های آمریکایی به سوریه نیز تبدیل شد و با وجود آنکه دولت ترامپ اصرار دارد داعش شکست خورده است و خلافتی که این گروه بنا نهاده بود، دیگر وجود ندارد، هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که از پایان یافتن حضور نظامی آمریکا در سوریه در آینده نزدیک خبر دهد. در بهترین حالت زمزمه مبهمی درباره کاهش احتمالی نیرو‌های آمریکایی در سوریه به گوش می‌رسد. متاسفانه این سناریوی احتمالی درباره جنگ افغانستان نیز صدق می‌کند.

انتهای پیام/

تصمیم دولت ترامپ درباره ادامه حضور نظامی در افغانستان