به گزارش خبرنگار
حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ هجدهمین دعا از صحیفه سجادیه با سه فراز با پرداختن به موضوع دفع خطر از انسان با بیان چنین نکاتی تنظیم شدهاست؛ سپاسگزاری از خداوند بعد از رفع هر بلا و همچنین آنچه پایانش فناپذیر است، ناچیز خواهد بود و در مقابلش آنچه در پایان به جاودانگی میرسد ، ارزشمند و قابل توجه است.
وَ کانَ مِنْ دُعَائِهِ علیهالسلام إِذَا دُفِعَ عَنْهُ مَا یحْذَرُ، أَوْ عُجِّلَ لَهُ مَطْلَبُهُ:
و از دعای آن حضرت(ع) به وقتی که خطری از ایشان دفع میشد:
اللَّهُمَّ لَک الْحَمْدُ عَلَی حُسْنِ قَضَائِک، وَ بِمَا صَرَفْتَ عَنِّی مِنْ بَلَائِک، فَلَا تَجْعَلْ حَظِّی مِنْ رَحْمَتِک مَا عَجَّلْتَ لِی مِنْ عَافِیتِک فَأَکونَ قَدْ شَقِیتُ بِمَا أَحْبَبْتُ وَ سَعِدَ غَیرِی بِمَا کرِهْتُ.
بارخدایا، تو را سپاس بر خوبی سرنوشتی که مقدّر فرمودهای، و بر بلایی که از من گرداندی، پس نصیبم را از رحمتت در این عافیت دنیایی که به من ارزانی داشتی منحصر مکن، که به سبب آنچه دوست دارم بدبخت شوم، و دیگری به خاطر آنچه ناپسند من است خوشبخت گردد.
إِنْ یکنْ مَا ظَلِلْتُ فِیهِ أَوْ بِتُّ فِیهِ مِنْ هَذِهِ الْعَافِیةِ بَینَ یدَی بَلَاءٍ لَا ینْقَطِعُ وَ وِزْرٍ لَا یرْتَفِعُ فَقَدِّمْ لِی مَا أَخَّرْتَ، وَ أَخِّرْ عَنِّی مَا قَدَّمْتَ.
اگر آن عافیت که روز را در آن به شب رسانده، یا شب را در آن به روز آوردهام مقدمه بلایی همیشگی، و وبالی دائم باشد. پس آنچه را برایم به تأخیر انداختهای پیش انداز و آنچه را که پیش انداختهای به تأخیر افکن.
فَغَیرُ کثِیرٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْفَنَاءُ، وَ غَیرُ قَلِیلٍ مَا عَاقِبَتُهُ الْبَقَاءُ، وَ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ.
زیرا چیزی که پایانش نیستی است، بسیار نیست و آنچه عاقبتش همیشگی و جاودانی است، اندک نباشد، و بر محمد و آلش درود فرست.
انتهای پیام/