به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران؛ اوشین ساهاکیان یکی از پنج بازیکن اول تیم ملی بسکتبال است، به عنوان بهترین بازیکن پست چهار آسیا شناخته می شود و قهرمانی های مختلفی را با تیم ملی تجربه کرده است، به همین دلیل هم افراد زیادی بعد از قهرمانی مهرام در لیگ ملی به یاد نمی آوردند که این اولین قهرمانی دوران بازی اوشین در سوپرلیگ است.

 با وجود شروع لیگ حرفه ای هنوز حس قهرمانی برای اوشین تازه است و در گفتگو با خبرنگار ما به مرور لیگ ملی و قهرمانی می پردازد:

اکثر بازیکنان امسال تیم ملی و حتی جوانترها قهرمانی سوپرلیگ را تجربه کرده بودند، چرا برای شما انقدر رسیدن به قهرمانی طول کشید؟

 چون من 3 بار بیشتر به فینال نرسیدم. زمانی که در ذوب آهن بازی می کردیم که در فینال ناکام ماندیم و سال های قبل از آن هم تیم زیاد قوی نبود. ما با ذوب آهن به نیمه نهایی می رسیدیم و به همین دلیل چند عنوان سومی لیگ دارم، 3 بار هم نایب قهرمان شده ام اما قهرمانی نداشتم که خدا را شکر با مهرام بعد از چند سال دوری و صبر به این تجربه رسیدم.

در بین نسل بازیکنان اصفهانی هم اولین نفری هستی که طلسم را شکست؟

 نه، جواد داوری و ایمان زندی که قهرمان شده بودند اما در میان نسل معروف به شصت و پنجی ها بقیه هنوز قهرمان نشده اند.


اسپانسرهای اصفهان چرا در این سال ها موفق نبودند؟

فولاد ماهان که تنها 3 سال تیمداری کرد و بعد مشکلاتی پیش آمد که مجبور شدند باشگاه را منحل کنند. هیچ کس هم حمایتی نکرد اما از ذوب آهن حداقل برای نسل جدیدتر انتظار بیشتری می رفت. یک سال که برگشتند اما امسال هم تیم ندادند و در ادامه خدا می داند که چه اتفاقی می افتد.

سال قبل که ذوب آهن برگشت چرا به مهرام پیوستی؟ به خاطر شانس کمتر ذوب آهن برای قهرمانی؟

نه اصلا ربطی به قهرمانی نداشت. واقعیت این است که پارسال ذوب آهن من را نخواست و با توجه به اینکه ماهان هم منحل شد حدود 2 تا 3 روز قبل از شروع لیگ به مهرام پیوستم.

در ابتدای لیگ ملی چندان روی قهرمانی مهرام حساب نمی شد. چطور این فضا تغییر کرد؟

ما اول فصل را هم بد شروع نکردیم اما خب فراز و نشیب داشتیم و ریتم تیم حفظ نمی شد. یک باخت در دور رفت به دانشگاه آزاد و بعد از آن مقابل گرگان داشتیم اما لیگ ملی داستان دیگری بود. بازیکنان خارجی حضور نداشتند و این برای همه تیم ها از جمله بازیکنان تیم ما انگیزه ای بود که تایم بیشتری در زمین بازی کنند و خودشان را نشان دهند. از طرفی امسال بازی های مقدماتی در فینال هم حساب می شد و این خیلی به نفع ما شد که در ماهشهر کار را تمام کردیم. 

امسال فضای تیم هم دوستانه تر به نظر می رسد.

رفاقت بین بازیکنان ما به قدری بوده که شاید از بیرون هم به چشم می آید البته چیزی که دیروز در بازی با هفت الماس دیدید و شوخی های بیش از اندازه در جریان بازی شاید درست نیست و به خاطر اختلاف امتیاز زیاد در بازی این فضا درست شد وگرنه بازیکنان ما خیلی هم جدی هستند. همیشه در شروع بازی به آنها می گویم جوری بازی کنید که تیم های مقابل حس نکنند که حتی یک لحظه می توانند با ما رقابت کنند.

مهرام امسال تیمی تر از قبل بود؟

 امسال همه به خصوص خود من خیلی انگیزه داشتیم و همه برای همدیگر بازی می کردیم. کسی نبود تکروی کند یا به دنبال آمار و امتیاز پر کردن باشد. دلیل اصلی قهرمانی تیم هم کار گروهی بود. هر چند بازی فینال در ماهشهر مقابل تماشاگران آنها سخت بود اما باز هم تمرکزمان را حفظ کردیم و با همدلی و کار گروهی پیش رفتیم.

 آرمان زنگنه در این فصل، هم خیلی مورد توجه واقع شد هم دقایق بازی بیشتری در زمین بود. طبیعی است که این موضوع کمی حساسیت درست کند اما اینطور به نظر نمی رسد. چرا؟

 این که نظر مربی است کدام بازیکن در زمین چقدر بازی کند. برای من هم نظر مربی قابل احترام است و هیچ وقت به خودم اجازه نمی دهم در این موضوعات دخالت کنم. واقعا هم مشکلی ندارم. بازیکنان جوانتر دوست دارند پیشرفت کنند، به تیم ملی برسند و جای خود را محکمتر کنند. خدا را شکر همه می بینند که همیشه آرمان را حمایت و تشویق کرده ام و این نبوده است که بگویم او در زمین نباشد و من باشم. آرمان جوان است، استعداد دارد و توجهی هم که به او می شود به خاطر نوع بازی اوست.
 
رسانه ها در این دو فصل به دادن جام قهرمانی در مراسم جداگانه انتقاد داشتند. نظر بازیکنان چیست؟ جشن تجلیل همان حس و حال قهرمانی را داشت؟

 نه اصلا. البته نه اینکه جشن گرفتن درست نباشد اتفاقا می توانند همین مراسم را برای تجلیل از برترین های لیگ، بهترین مربی، بهترین داور و تیم اخلاق برگزار کنند اما جام قهرمانی را اگر می شد در پایان بازی بدهند خیلی بهتر بود. من شخصا دوست داشتم که با همان لباس قهرمانی و در همان زمان قهرمانی جام بگیرم و عکس یادگاری داشته باشم. در حالی که بعد از قهرمانی همه شیک لباس پوشیده بودند، ژل زده و آراسته ایستادند و جام گرفتند. همه چیز هم همانجا تمام شد. 

 به فاصله کم بین لیگ ملی و لیگ حرفه ای هم اعتراض داشتی؟

به نظرم اگر فاصله بین لیگ ملی و حرفه ای دو هفته بیشتر بود، مخصوصا برای تیم هایی که تا روز آخر لیگ ملی بازی داشتند بهتر می شد. به هر حال بعد از آن همه بازی و مسافرت، برگرداندن بدن بازیکنان به حالت عادی سخت بود و به ریکاوری و استراحت بیشتری نیاز داشتند تا هم از نظر روحی و جسمی برگردند و هم مربیان فرصت بهتری برای رساندن تیم به نقطه مورد نظر داشته باشند.  

لیگ ملی که تمام شد. مهرام چقدر شانس دارد که قهرمانی را در لیگ حرفه ای تکرار کند؟

100 درصد هدف ما این است که قهرمانی را تکرار کنیم اما شرایط لیگ حرفه ای فرق دارد. به جز 2 یا 3 تیم بقیه خارجی آورده اند و همین کمی در بازی تاثیرگذار است حداقل از نظر روانی که کار را برای تیم مقابل سختتر می کند. هنوز نمی توان در مورد قهرمانی حرف زد. فعلا دو بازی خوب انجام دادیم و امیدوارم ریتم تیم تا مراحل نهایی حفظ شود. تا آن زمان بازی های واقعا سختی پیش رو داریم که با همت بچه ها می توانیم در آنها موفق باشیم.

انتهای پیام/