به گزارش
خبرنگار سینما باشگاه خبرنگاران ؛ سامان سالور کارگردان سینما یکی از فیلم کوتاه سازان با استعداد دهه هفتاد بود که فیلم دومش"چند کیلو خرما برای مراسم تدفین" همه را غافلگیر کرد.
"چند کیلو خرما برای مراسم تدفین" درجشنواره لوکارنو تحسین شد و حتی پروانه اکران گرفت اما چون نمیتوانست مخاطب عام چندانی را جذب کند، رنگ پرده را ندید و کم کم مجوز اکران آن هم لغو شد.
سالور در سومین تجربه خود"ترانه تنهایی تهران" را جلوی دوربین برد که در جشنواره کن به نمایش درآمد اما توفیقی نیافت.
سامان سالور بعد از این سه تجربه هنری و روشنفکری سراغ سینمای دفاع مقدس رفت و فیلم "سیزده پنجاه و نه" را با شرکت و مشارکت پرویز پرستویی ساخت؛ فیلمی که ده دقیقه اول آن به شدت یادآور 10 دقیقه ابتدایی "نجات سرباز رایان" بود و در ادامه به یک داستان غمناک درباره کهنه سربازی به کما رفته تبدیل ش .
با سامان سالور درباره سینمای دفاع مقدس و ملزومات ترقی این گونه هنری صحبت کردهایم که در ادامه آن را میخوانید.
به نظر شما آثارساخته شده درزمینه دفاع مقدس کافی بوده و توانسته تمام ابعاد آن واقعه را پوشش دهند؟ به آن اندازه که باید و شاید موفق نبودهاند زمانی که نام دفاع مقدس برده میشود به ناچار عدهای خاص در این فیلمها بازی میکنند و بودجه اختصاص داده شده به این فیلمها خود به خود به سمت افراد خاصی میرود. این فیلمها مخاطب محدودی به خود جذب میکنند.
در این زمینه فیلمنامههای خوبی نوشته نمیشود و به طور معمول کارهای سفارشی پررنگ میشوند که افراد خاصی باید سازنده آن باشند و همچنین تصمیمگیری در خصوص ساخت محدود فیلمهای دفاع مقدس موجب پوشش ندادن همه ابعاد این اتفاق بزرگ میشود.
چه باید کرد که در زمینه دفاع مقدس آثار تکراری تولید نشود؟ در این مورد همه عوامل از نوع فیلمنامه تاثیر میپذیرند اگر فیلمنامه خوبی نوشته شود آثار تکراری در این زمینه کمتر تولید خواهد شد.
تهیهکنندگان فیلمهای دفاع مقدس یا باید سرمایههای دولتی داشته باشند و یا سرمایه از خودشان باشد و اکثر افرادی که سرمایهای از خود دارند در این فعالیتها شرکت نمیکنند، از بازگشت پول خود میترسند؛ پس نهادهایی مثل انجمن دفاع مقدس و بنیاد فارابی باید از این پروژهها حمایت کنند.
کشور ما به لحاظ تولید فیلمهای دفاع مقدس زیر صفر است و همانطور که امکانات شهرک دفاع مقدس هر ساله کمتر از سال قبل میشود و ما در این زمینه برای موفقیت نیازمند نظم و انضباط هستیم.
معمولا فیلمهای دفاع مقدس ما اگر مثل آثار ملاقلی پور، پروداکشن خوبی داشته باشند، از حمایتهای مختلف از سوی ارگانهای متفاوت بهرهمند میشوند و این خود سبب موفقیت آن اثر میشود.
برای مطرح شدن فیلمهای دفاع مقدس در سطح جهانی باید چه اقدامی کرد؟ یکی از عوامل موفقیت در سطح جهانی داشتن پروداکشن خوب در فیلم است، مثلا تولید فیلم "بدرود بغداد"، که در اسکار نماینده ایران بود با کمترین امکانات موجود صورت گرفت اما در همان مراسم فیلمی با همین مضمون به نام "صندوقچهی درد" از کاترین بیگلوکه تولید شده بود که پروداکشن فیلم، در کنار فیلم "این خانم خنده دار" بود.
در حوزه جنگ و دفاع مقدس باید به لحاظ پروداکشن و تجهیزات بسترسازی کنیم و با دنیا بتوانیم مقابله کنیم. مسئولان کشور ما در مورد حمایت از فیلمهای دفاع مقدس تنها شعار میدهند و اگر زمانی به دیدن شهرک دفاع مقدس بیایند متوجه کمبود امکانات میشوند. دفاع مقدس اسم سادهای دارد ولی کاردر این زمینه بسیار سخت است و نبود امکانات کار را سختتر میکند.
چه تفاوتهایی بین سینمای دفاع مقدس دردههی شصت و دههی نود وجود دارد؟
در آن زمان فیلمهای بهتری کار میشد ولی الان آن اخلاص در فیلم سازان وجود ندارد و تنها برای پول کار میکنند؛ در آن زمان فیلم سازان به دلیل انتقال ارزشهای ما به آیندگان احساس مسئولیت میکردند.
باید در زمینه دفاع مقدس بین فیلم سازان عدالت برقرار شود و فردی که شایستگی دارد این مسئولیت را بر عهده بگیرد.
به نظر شما راههای غیرجشنوارهای برای جهانی شدن سینمای دفاع مقدس چیست؟ قبل از آنکه فیلمی را تولید کنیم باید به بازار آن فکرکنیم و چون جایی برای اکران فیلمهایمان نداریم رو به جشنواره و فیستوالها می آوریم؛ بعضا جشنوارههای مختلف به دفاع مقدس روی خوبی نشان نمیدهند و در جشنوارهها بحثهای اجتماعی طرفدار بیشتری دارند، با توجه به اینکه هر جشنواره سیاست مخصوص به خود را دارد ما برای فیلمهایمان بازار بینالمللی نداریم به همین دلیل رو به جشنواره میآوریم، و در این چند سال اخیر جشنوارهها به فیلمهای دفاع مقدس رویکرد خوبی ندارند.
آیا در زمینه ی دفاع مقدس کار جدیدی انجام دادهاید؟ هم اکنون "آمین خواهیم گفت" در مرحلهی اکران است و در مرحله پروانه نمایش قراردارد و در بخش هنروتجربه ی جشنواره بوسان اکران خواهد شد.
همچنین فیلم "تمشک" در آذرماه در بخش سرگروه سینمای فرهنگ پخش خواهد شد.