بعضی ها به من گفتند بی خیال، از این اتفاقات در دنیا زیاد است و اگر ما بخواهیم برای هر کدام اذیت شویم که دیگر نمی توانیم زندگی کنیم، من هم می گم راست می گویند، ولش کن چون انسانیت و عواطف پاک انسانی ما در دنیای مجازی خود تنها گذاشته و ما را در خودش غوطه ور ساخته تا دیگر نفهمیم هم بازی بچه های کردستان ترکش است.

ولی فکر کنم یک نفر از درد این کودکان با خبر بوده و می دانست چه در دل های آنان می گذرد زیرا خود دل شکسته ی این جریان بود به پیشش رفتم... حاجی خوبی؟ گفت: خدا رو شکر... حاجی مشکلی نداری؟ خیر الحمد ا.. حاجی شوخ طب بود و بعد از کلی حرف گفتم حاجی از بچه های روی مین رفته تو کردستان خبر داری؟ سکوتی کرد، سکوتی چند دقیقه ای که شاید فریادش دل هر سینه ای را می شکافت و بعد آهی کشید و گفت: حیف که دیگر از زمان جنگ به بعد این تخت مرا تنها نمی گذارد و پاهایم دیگر مرا یاری نمی دهند و گرنه شتابزده به سوی آنان می دویدم چون درد دل شکسته را دل شکسته می داند و رو به من کرد و با بغضی که به سختی فرو می برد گفت:تو هم به دیگران گله نکن ما به خدا معامله کرده ایم نه با مردم ولی چه بگویم دلم پیش از خودم به حال آن کودکان می سوزد که به خاطر سهل انگاری دیگران در اول کودکی به درد ما دچار شوند و مردم هم تقصیر ندارند زیرا تا به حال به این وضعیت در نیامده اند تا بدانند این درد، سخت ترین درد دنیاست، حاجی این را گفت و دیگر از حال رفت و سریعاً دکترها مرا از اتاق بیرون کردند و من با دلی پر از حسرت از قلب دریایی حاجی آن را بدرود گفتم اما.../ز