به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «جاده قدیم» در شلوغی شب چهارشنبه سوری آغاز می‌شود. خیابان‌ها شلوغ است و مردم در ترافیک بی حد و حصر شهر گیر افتاده اند. این شلوغی به خانه بهرام هم کشیده شده است. بهرام پدر خانواده است که آتیلا پسیانی ایفاگر این نقش است و مهتاب کرامتی در نقش مینو همسر بهرام است. در خانه بهرام و مینو دو فرزند به نام‌های خسرو و شیدا زندگی می‌کنند که هر دو به نوعی ساختار جامعه را در هم شکسته اند. خسرو که محمدرضا غفاری ایفاگر این نقش است قبل از ازدواج رسمی و در دوران عقد زنش باردار می‌شود. ترلان پروانه هم که در نقش شیدا است تقریبا با موضوع حجاب بیگانه است و ادبیاتش کاملا دم دستی و خیابانی.

اما اوج داستان از شب عید نوروز آغاز می‌شود. جایی که مینو که رئیس بانک است، برای رفتن به خانه از ماشین دربست استفاده می‌کند. اما آن ماشین به خانه مینو نمی‌رود و مینو را به «جاده قدیم» می‌برد و او مورد حمله فرد ناشناس قرار می‌گیرد.

در ادامه داستان و بعد اتفاقاتی که در فیلم رخ می‌دهد، مینو دچار افسردگی شدید می‌شود و داستان در اینجا شکل می‌گیرد. او برای آرامش دست به دامان سیگار می‌برد و با همه افراد اطراف خود سر دعوا دارد.

یکی از موضوعات مهم این فیلم بد حجابی بازیگران زن بود. در سکانسی از فیلم قسمتی از گردن مینو به صورت تار بر پرده نقره‌ای به نمایش در آمد؛ یا بهناز جعفری که یک کارمند بانک است به هیچ وجه در محیط کار از حجاب مناسب برخوردار نبود.

شاید نکته بعدی داستان تبلیغ محصولات و مواد غذایی در برخی پلان‌ها بود و حتی یک بانک خصوصی در فیلم تبلیغ شد.

برخی از سکانس‌های فیلم را کولاژی از فروشنده دانست و حتی قسمت‌هایی از فیلم الهامی از ساخته آخر اصغر فرهادی باشد.

یکی از موضوعات مهم این فیلم، توجه به قرآن کریم فقط در حد قرار دادن پول در بین کتاب خدا بود. دلیل اینکه قرآن را فقط برای این کار بخواهیم به هیچ عنوان قابل قبول نیست.

نکته بعدی وجود خرده پیرنگ‌ها بود که در جهت پیشبرد داستان نبود. این موضوع به خوبی در قسمت‌های مختلف داستان معلوم است. مثل وام گرفتن یک مرد که قانون شکنی می‌کند یا وجود شخصیتی به نام مهرداد که فقط نامی از او برده شد و سرانجام این شخصیت معلوم نبود.

اما شاید نکته مثبت این فیلم بازی‌های مناسب بازیگران بود که در عین آشفتگی داستان، آتیلا پسیانی و مهتاب کرامتی به خوبی توانستند در شخصیت پردازی به موفقیت برسند.

یادداشت از محمدرضا فلاحی

 

انتهای پیام/