به گزارش گروه علمي پزشكي باشگاه خبرنگاران به نقل از وب‌دا، محققان بيمارستان سنت مايكل و موسسه ارزيابي علوم باليني با بررسي افراد 64-30 ساله در تورنتو و شناسايي افرادي كه ديابت ندارند و ارزيابي آنها بعد از مدت 5 سال براساس جايي كه زندگي مي‌كنند، دريافتند كه احتمال بروز ديابت ميان افرادي كه ملزم به زندگي در محله‌هايي هستند كه فاقد جايي براي پياده‌روي است بيشتر است.
 
براساس اين گزارش محققان افزودند: اگر چه از طريق فعاليت بدني بيشتر، تغذيه سالم و كاهش وزن مي‌توان از بروز ديابت پيشگيري كرد اما محيط زيستي كه افراد در آن زندگي مي‌كنند نيز شاخص مهمي براي تعيين اين خطر است.
 
نتايج حاصل از اين گزارش مي‌افزايد كه در حالي كه ديابت در كانادا در حال افزايش است اين روند در سراسر جهان اتفاق مي‌افتد و بخشي از اين پديده به دليل حركتي است كه از زندگي روستايي به شهري در كشورهاي در حال توسعه صورت گرفته است و اغلب با قرار گرفتن در معرض غذاهاي ناسالم فرصت كمتري براي فعاليت‌هاي فيزيكي ايجاد شده كه اين عامل منجر به افزايش خطر ابتلا به چاقي و ديابت مي‌شود.
 
به گفته محققان تحقيقات گذشته همچنين نشان داده‌اند كه خطر توسعه پرشتاب بيماري‌هاي مرتبط با چاقي از جمله ديابت در 10 سال اوليه پس از مهاجرت به كانادا و اسكان يافتن مهاجران در مناطق كم درآمد و داراي تراكم مسكوني كمتر و زندگي در اغلب مناطق تازه توسعه يافته با حداقل پراكندگي شهري تا 50 درصد احتمال ابتلا به ديابت را در مقايسه با افرادي كه در محيط‌هايي كه شامل جايي براي پياده‌روي است زندگي مي‌كنند را افزايش داده است./عط