باشگاه خبرنگاران جوان - مراسم یادبود زنده‌یاد شاهپور عظیمی به همت کمیته فرهنگی انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران با عنوان «حکیم نقد ایران» به میزبانی مرکز گسترش برگزار شد. این جلسه، دقایقی پس از ساعت ۱۶ و با حضور خانواده زنده‌یاد عظیمی آغاز شد. نخست ویدیویی ساخته آذر مهرابی مستندساز و منتقد روی پرده رفت که شامل تصاویری از مراسم خاکسپاری شاهپور عظیمی بود. پس از آن، مازیار فکری ارشاد پس از سلام و خیرمقدم به حاضران و تسلیت مجدد درگذشت شاهپور عظیمی، این جلسه را یادبود و بهانه‌ای برای ادای دین به همکار و دوستی دانست که یادش ماندگار است.

جعفر گودرزی، رئیس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی، نخستین سخنران این رویداد بود که با اشاره به برگزاری بزرگداشت برای عظیمی در انجمن منتقدان ابراز خوشحالی کرد که این اتفاق در زمان حیات این منتقد و مدرس سینما رخ داده است. او سپس یادداشتی را برای حاضران خواند. گودرزی در بخشی از این یادداشت به وجهی از شخصیت عظیمی اشاره کرد: «شاهپور با نگاهی فیلسوفانه، سینما را نه صرفاً به‌عنوان یک هنر تصویری، بلکه به‌عنوان یک گفتگوی بی‌پایان با جهان پیرامون می‌دید. برای او، هر فیلم یک شعر زنده بود، هر دیالوگ یک سمفونی از احساسات و اندیشه‌ها که باید شنیده و درک می‌شد. او به‌گونه‌ای سینما را معرفی کرد که هر تصویر، نه صرفاً تصویر بود، بلکه آینه‌ای از جهان درونی انسان‌ها، با تمامی تناقضات و رازهایش. آثار او همچون برگ‌های درختی هستند که در گذر زمان نمی‌ریزند، بلکه ریشه‌ها و تنه‌اش همچنان به‌عنوان مرجعی برای تفکر و تحلیل در سینما و ادبیات سینمایی ایران می‌درخشند.»

شهرام اشرف ابیانه، منتقد سینما که دوره‌ای با عظیمی همکار بوده، سخنرانی‌اش را با سینما و خاطراتش با شاهپور عظیمی پیوند زد، به خانواده داغدار عظیمی تسلیت گفت و سپس از سعیده خدابخش، روزنامه‌نگار و منتقد سینما (خواهرزاده عظیمی) یاد کرد. اشرف ابیانه از همکاران مرکز گسترش به دلیل برپایی این رویداد در یک روز تعطیل قدردانی کرد و در پایان، یادداشتی را برای حاضران خواند. او در بخشی از این یادداشت به گذشته اشاره کرد: «اوایل دهه هشتاد شمسی، در سینمای رسانه‌ی جشنواره فیلم فجر، سینما فلسطین، با یکی از منتقدان ماهنامه فیلم، دعوایش شد. شنیدم می‌گفت «چرا هنگام نمایش فیلم توی سالن خندیدی، و سرصدا و مسخره‌بازی راه انداختی؟» فیلم چرتی بود. ارزش دعوا نداشت. شاید اگر من هم حس و حالم مثل آن همکار منتقد خوب بود، همین کار را می‌کردم. شاهپور (اسمش دیگر وِرد زبانم می‌چرخد) سینما برایش مقدس بود. «معبد سینما جای دلقک بازی نیست.» این‌طور فکر می‌کرد. چند سالی ندیدمش. قهر بودم مثلاً باهاش. روزی صدایش را در محل کارم شنیدم. نامه‌ی برگشت به کار زده بود. با درخواستش موافقت نکردند. از اتاق نیامدم بیرون ببینمش. گفتم تحویل نمی‌گیرد. شاهپور رفت، و تا مدت‌ها خبری از او نشد. راهروی اداره برای من سوت و کور ماند، از بس خالی بود از صدای شاهپور و خنده‌اش؛ و شاید پیپ کشیدنش که یک جوردر سکوت می‌کشید؛ سکوتی خالی از همه چیز.»

با پخش ویدیویی از شاهپور عظیمی، بخش سوم این رویداد آغاز شد. مازیار فکری ارشاد، سعید قطبی زاده و جواد طوسی در این بخش، به ویژگی‌های اخلاقی و حرفه‌ای این منتقد و مترجم باسابقه پرداختند. جواد طوسی به مضمون مورد علاقه خود یعنی رفاقت اشاره کرد و تاکید کرد شاهپور عظیمی رفیقی صادق بود. سعید قطبی‌زاده منتقد و مدرس سینما با اشاره به روحیات و خلق و خوی ویژه عظیمی از همسرش تشکر کرد و گفت: زندگی با شاهپور حتما دشواری‌هایی داشته است. او شیوه و سلوک خاصی داشت. نوعی بی نیازی در اوج خواستن. این نگاه به زندگی احتمالا برای خانواده او به ویژه همسرش دشوار بوده است. شاهپور بی اعتنا به جاه و مقام بود. او در بخش دیگری از این جلسه، در تکمیل صحبت مازیار فکری ارشاد، درباره حکیم بودن شاهپور عظیمی گفت: او مانند نوجوانان و جوانان از تکنولوژی سر در می‌آورد، شیفته ادبیات بود، فیلم می‌دید، و بسیار مطالعه می‌کرد، اینها شخصیتش را چندوجهی کرده بود.

پس از این بخش، به دعوت مازیار فکری ارشاد سعیده خدابخش، روزنامه نگار و خواهر زاده زنده یاد عظیمی به نمایندگی از خانواده سوگوار با حاضران صحبت کرد. او با تشکر از برگزار کنندگان این رویداد، تاکید کرد شاهپور عظیمی مانند پدرش بوده و اولین‌های زندگی‌اش را با او تجربه کرده است. خدابخش از حاضران خواست برای او و خانواده اش دعا کنند تا بتوانند جای خالی شاهپور عظیمی را تحمل کنند.

منبع: مرکز گسترش سینمای مستند