به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ فریدون مشیری با شعرهایی خوش آهنگ و با زبان ساده و بی تکلف؛ خاص و عام را عاشق شعر و ادب می‌کرد.
 
من مناجات درختان را هنگام سحر  
رقص عطر گل یخ را در باد  
نفس پاک شقایق را در سینه کوه  
صحبت چلچله ها را با صبح  
بغض پاینده هستی را در گندم زار  
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل  
همه را میشنوم  
می بینم

این بخشی از یکی از شعرهای فریدون مشیری شاعر نام آشنای معاصر است. او که سی ام شهریورماه 1305 در تهران به دنیا آمد، از دوران کودکی و نوجوانی با استعداد ذاتی در شعر گویی که از پدر و مادری ادیب و شعر دوست به ارث برده بود شعر می سرود.

یکی از معروفترین آثار وی شعر «کوچه» است که در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» منتشر شد. پس از مشیری شاعران زیادی شعرهایی به عنوان ادامه یا جواب به کوچه سروده اند.

قسمت هایی از شعر «کوچه»:

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم  
همه تن چشم شدم خیره به چشمان تو گشتم  
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
. 
.
اشک در چشم تو لرزید  
ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم  
نگسستم نرمیدم

مشیری که خود را از حوادث پیرامون خویش مجزا نمی کرد؛ بجز اشعار عاشقانه و احساسی، اشعار زیبایی با مضامین اجتماعی نیز سروده است.

به طور کلی شعر مشیری نقطه وصل شعر سنتی و مدرن در ادبیات است. لطافت واژه ها و ظرافت طبع شعرهای او، نشان از شاعری عاشق و نوع دوست می داد.

از دیگر ویژگی های اشعار فریدون مشیری زبان ساده و قابل فهم و در عین حال خوش آهنگ، زیبا و وزین است. مشیری با صمیمیت و سادگی هر آنچه از دل بر می آمد را بی تکلف بر دل می‌نشاند و طبقه وسیعی از جامعه از خواص و عوام را مجذوب شعر خود می کرد.

مجموعه های شعر «تشنه طوفان»، «آواز آن پرنده غمگین»، «یک آسمان پرنده»، «بهار را باور کن»، «آه باران»، «مروارید مهر»، «با پنج سخن سر»، «لحظه ها و احساس»، «از دیار آشتی»، «ابر و کوچه»، «تا صبح تابناک اهورایی» ، «گناه دریا»، «نایافته»، «از خاموشی» از این استاد شعر فارسی به چاپ رسیده است.

فریدون مشیری شاعر برجسته پارسی زبان در سال 1379 در سن 74 سالگی در تهران درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی باد.


گزارش از فریده قهرمانی


انتهای پیام/