به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ از همان ابتدای تاریخ، بی آن که انسان نامی از داستان شنیده باشد، قصه آغاز شد چرا که او در همان ابتدا میل به روایت خود داشت و با هر امکانی که در دست داشت، سعی در ثبت این روایات می‌کرد. او ابتدا داستان‌هایش را بر دیواره‌های غار و یا صخره‌ها نقاشی می‌کرد تا زبان اختراع شد و با مرور ایام توانایی وی هم در داستان نویسی و هم در ثبت یادداشت‌ها بالاتر رفت و توانست رویاها، آرزوها، امیدها، دلهره‌ها و ترس‌های خود را به شیوه‌هایی جدیدتر و نوین ثبت کند و از داستان‌هایی شفاهی که سینه به سینه نقل می‌شد، کتاب‌های خطی آغاز شد و به تولید کتاب های چاپی با تیراژی انبوه رسید.

در عصر امروز که دنیا به دهکده‌ای جهانی بدل شده است، شیوه های داستان‌نویسی هم پیشرفت و تغییر کرده است و امروزه شاهد داستان‌نویسی در فضای مجازی هستیم.

اولین تفاوت قصه‌نویسی در فضای مجازی با کتاب نوشتن آن است که داستانی که در دنیای مجازی می نویسیم روی کاغذ نیست و مخاطب امکان تورق، جمع آوری کتاب و زیست با آن را ندارد. کتابی که بر روی کاغذ نوشته نشده باشد هیچ گاه نمی‌تواند برای مخاطب برانگیزاننده همان شور و حالی باشد که در کتاب کاغذی رقم می خورد. 

 

در صورتی که فضای مجازی از جهت ارتباط مستقیم با مخاطب برقرار کردن، بر کتاب رجحان دارد. در این شرایط نویسنده می تواند با توجه به بازخوردهایی که از جانب مخاطبانش می‌گیرد، در صدد تغییر داستان برآید و این امکانی است که کتاب های کاغذی ندارند.

اما از آن جایی که رسالت نویسنده برونی کردن مکنونات درونی‌اش است، شاید بتوان گفت اگر او هنگام نوشتن نظرات دیگر افراد را  به غیر از خودش در کارش دخیل کند، دیگر اثر او انسجام قبلی را نخواهد داشت و آنچه که می خوانیم تنها قلم نویسنده بوده و تخیل وی نیست.

می شود در یک بررسی اجمالی به این نتیجه رسید که کتاب هایی که در صفحه های مجازی منتشر می شوند، می توانند از جهت علاقه‌مند کردن افراد به کتابخوانی موثر باشند، چون شخصی که کتابخوان نیست به طور معمول به کتابفروشی هم نمی رود و معاشرتی با کتاب ندارد.

پس این آشنایی باید در محلی که فرد در آن رفت و آمد دارد صورت بگیرد که فضای مجازی یکی از محیط های مطلوب برای این امر است. برای آشتی دادن وی با کتاب توجه به این نکته ضروری است که شخصی که زیاد کتاب نخوانده، قابلیت مطالعه هر کتابی  را ندارد و کتابی که برای معرفی کتابخوانی در سر راه او قرار می دهیم باید از حیث محتوا، سبک نوشتاری و حجم، درخور او باشد تا از مطالعه کردن زده نشده و با خواندن کتاب به مطالعه روی بیاورد. پس هر کتابی قابلیت نشر در فضای مجازی را ندارد.

نکته‌ای دیگر که از مزایای کتابخوانی مجازی محسوب می‌شود، جا گیر نبودن و رایگان بودن آن است که فردی که توانایی خرید کتاب را ندارد می تواند از این دست از کتاب ها استفاده کند. البته این مورد برای نویسندگانی هم که پول چاپ کتابشان را ندارند می تواند مفید باشد و آن‌ها هم بتوانند ذهنیاتشان را در معرض مخاطب قرار دهند که البته این راه همیشه هم مفید نیست و ممکن است به سمت نوشتار زرد و یا دزدی ادبی پیش برود و به ضرر نویسنده تمام شود.

در کل می توان داستان‌نویسی در فضای مجازی را دیباچه‌ای از فرهنگ کتابخوانی دانست. کتاب نوشتن در فضای مجازی به مخاطب فضای مجازی امکان مطالعه کتاب را می دهد و او را با دنیای جدیدی مواجه می‌سازد، اما مخاطب کتابخوان، برای مطالعه نیازی به کتابخوانی ندارد، پس داستان نویسی در فضای مجازی به این شرط که در جهت جذب کردن افراد به مطالعه باشد، برای افرادی که کتابخوان نیستند و یا کسانی که وقت مطالعه نداشته یا توانایی خریداری کتاب را ندارند، مفید است.

توجه به این نکته هم خالی از لطف نیست که عادت به کتابخوانی با هر راه و روشی که باشد پسندیده است و باید رفتار کتابخوانی را در شخصیت خود نهادینه کرد. با گسترش تکنولوژی روش‌های جدیدی برای کتابخوانی ایجاد شده است که شاید به خوبی روش های پیشینش نباشد اما باطن کار یکی است و کتابخوانی چه خواندن از روی کتاب کاغذی باشد، چه مطالعه از روی صفحه نمایش تلفن همراه و رایانه و چه گوش سپردن به صدایی کتابخوان، همه در ذات به سمت یک هدف حرکت می کنند.

گزارش از: ملیکا نصیری

انتهای پیام/