مصطفی احمدی کارگردان سینما در گفتگو با خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص تبلیغات سوئی که فیلم‌ها از مهر توقیف برای جذب مخاطب بیشتر استفاده می‌کنند، گفت: ما دو نمونه فیلم داریم که دچار این حالت می‌شود و از سال‌ها پیش و قبل از انقلاب تا به امروز بوده، یکی توقیفی است که بر اساس کیفیت فیلم اتفاق می‌افتد و طبیعتاً هیچ مدیری چه قبلی و چه بعدی زیر بار آزاد کردن آن فیلم نمی‌رود چون نوعی توهین به شعور مخاطب محسوب می‌شود. نمونه دیگر توقیف بر اساس شرایط جامعه اتفاق می‌افتد و فکر می کنیم که  مصلحت نیست این نمونه فیلم‌ها اکران شود. واقعیت این است که این نمونه توقیف فیلم‌ها بیشتر جنبه‌های سلیقه‌ای و بعضی مواقع نگاه تندروانه سیاسی دارد. کما اینکه اتفاق افتاده مدیری فیلمی را توقیف کرده اما در دوره بعدی فیلم آزاد می‌شود. طبیعتاً این موضوع، تبلیغاتی برای فیلم‌ها می‌شود و در هر جای جهان هم قابل مشاهده است.

وی ادامه داد: برخی از این تبلیغات فرامتنی و بیرون از جریان سینماست. به خصوص در مورد فیلم‌هایی که مهر توقیف روی آن‌ها زده شده و کیفیت لازم برای اکران ندارند. اما باید قبول کنیم که بسیاری از تبلیغات سوء واکنشی است به تبلیغاتی که در جهت توقیف کردن فیلم در دوره‌های قبل اتفاق افتاده است.

احمدی بیان کرد:من معتقد نیستم که مدیران به شخصه تصمیم به توقیف فیلم گرفتند چون اگر چنین بود مثل فیلم‌هایی که در هیچ دوره‌ای اجازه نمایش نگرفتند، مجوز اکران نمی‌گرفتند.

وی ادامه داد: معمول قضیه به این نحو است که بر اساس فشارهای بیرونی به مدیران، فیلم‌ها وارد جرگه توقیف می‌شوند. به همین دلیل است که با تعویض جریان، فضا و دوره‌ زمانی به راحتی اجازه اکران گرفته و هیچ اتفاقی خاصی برای آن‌ها نمی‌افتد.

احمدی در خصوص فریب خوردن مخاطب به جهت تبلیغات سوء برای یک فیلم اظهار داشت: فریب دادن مخاطب جالب و ستودنی نیست. اما باید توجه داشت که این جریان سال‌هاست ادامه دارد و باز هم مخاطب فریب خورده و فیلم‌هایی که قصد فریب دادن آن‌ها را از طریق تبلیغات و حاشیه‌سازی دارند را خواهد دید.

کارگردان «نزدیکتر» عنوان کرد: اما اینکه ما مخاطب را وادار کنیم که فقط به جهت واکنش به اتفاق پیشین فیلم را ببیند، بدون اینکه فکر کند فیلم، فیلم مناسبی است یا نه کار درستی نیست و این اتفاق است که مدیران باید جواب دهند چرا فیلم را توقیف و وارد این ورطه کرده‌اند؟

وی افزود: اما از طرفی منع کردن انسان و تمایل هر چه بیشتر او برای فهمیدن دلایل منع از خصایص انسانی است و به این خاطر می‌گویم فریب خوردن مخاطبان تمامی ندارد و بازهم به دیدن فیلم‌های این شکلی می‌روند. 

وی در خصوص گم‌شدن فیلم‌های سالم در هیاهوی فیلم‌های تبلیغاتی بیان کرد: واقعیت ماجرا این است که من به این صورت به قضیه فکر نمی‌کنم،‌ چون اعتقاد ندارم فیلم‌هایی که به سرنوشت توقیف دچار شده‌اند با تبلیغات در زمان‌های آینده به فروش بهتری برسند زیرا اگر در زمان خود اکران می‌شدند، فروش بهتری داشتند و از طرفی برای اکران در زمان‌های بعد اینقدر انرژی از مدیران و فیلمساز نمی‌گرفتند و حاشیه‌ساز نمی‌شدند.

وی افزود: اما اینکه فیلم‌های دیگری در خلال شایعات فیلم‌های توقیفی مهجور می‌مانند، به رقابت در عرصه تبلیغاتی ربط پیدا می‌کند. چون هر فیلمسازی از هر شیوه‌ای برای تبلیغ و بازگرداندن سرمایه استفاده می‌کند و برنده کسی است که تبلیغات گسترده‌ای انجام می‌دهد. به خصوص فیلم‌های توقیفی که چند سال از سرمایه‌گذاری و ساخت آن می‌گذرد و مورد اتهامات واهی قرار گرفته و سرمایه‌گذار به هر شکل و شیوه‌ای دنبال بهره‌برداری و برگشت سرمایه خوابیده خود است.

احمدی ادامه داد: به نظر من وظیفه دولت است که از این ماجرا درس عبرت بگیرد و سراغ توقیف‌هایی که بر اساس فشار و دیدگاه‌های مقطعی سیاسی اتفاق می‌افتد، نرود.

احمدی افزود: دولت باید با دوراندیشی، جسارت و قدرت تصمیم‌گیری بالا یک مکان و یا ارگان واحد را برای تصمیم‌گیری‌ها و برنامه‌ریزی‌های سینما در نظر بگیرد و حمایت‌های لازم را تمام و کمال در خصوص این ارگان و در نتیجه سینما انجام دهد.

وی بیان کرد: متأسفانه سازمان سینمایی مرکز تصمیم‌گیری در سینمای ایران نیست چون اگر قدرت تصمیم‌گیری واحد داشت و از فشارهای اطراف رنج نمی‌برد اتفاقاتی چون توقیف، بی‌عدالتی در سینما و اکران و... نمی‌افتاد.

احمدی در پایان خاطرنشان کرد: باید اجازه داد سینما روند اصلی خودش را جلو ببرد، به سینماگران بعد از گذشت حدود 40 سال از پیروزی انقلاب اعتماد کند تا شاهد سینمایی پویا و روبه رشد باشیم. سینماگرانی که در همه جای دنیا سفیران فرهنگی خوبی برای ما بوده‌اند.

انتهای پیام/