به گزارش باشگاه خبرنگاران به نقل از روابط عمومي جشنواره بين‌المللي تئاتر دانشگاهي ايران؛ مجید امرایی مدرس و پژوهشگر تئاتر که به عنوان یکی از فعالان و مدیران تئاتر خیابانی شناخته شده است در یادداشتی که برای جشنواره تئاتر دانشگاهی نوشته است بر ضرورت بازآموزی و ایجاد رشته دانشگاهی برای تئاتر خیابانی تاکید کرده است. متن کامل یادداشت این هنرمند تقدیم می شود:
 
نیازمند ایجاد رشته دانشگاهی نمایش خیابانی هستیم
   
مجید امرایی :
هر چند عنوان "نمایش خیابانی "عنوانی ناقص برای نمایش هایی است که در فضای باز اجرا میشوند اما می توان این عنوان را نامی نمادین برای همه نمایش هایی دانست که در فضاهایی غیر از فضای سالن تئاتر اجرا می شوند.
بنا به این تعریف هر نمایشی که به دور از ابزار و ادوات تئاتر صحنه ای و خارج از معماری تئاتر صحنه ، اجرا شود  نمایش خیابانی است.
برکسی پوشیده نیست که نمایش خیابانی مردمی ترین گونه نمایشی است زیرا خود به سراغ مخاطبش می رود ، از محیط و فضا های عمومی، فضای نمایشی و مطلوب و جذاب می سازد ، سطح خلاقیت را هم در نمایشگر و هم در تماشاگر ارتقا می بخشد ، عموما کم هزینه است و در هر مکان و هر زمان قابل اجرا است و.... و این تنها بخشی از ظرفیت ها و کارکرد های نمایش های خیابانی است.
طی قرن های متمادی تئوریسین ها و صاحب نظران بسیاری با این تصور که تئاتررا باید به جایگاه و کارکرد نخستینش یعنی به میان مردم بازگردانند نظریات و تئوری های متعددی ارائه کرده اند،که همه آنها با تکیه بر بی واسطه بودن نمایش خیابانی و دوری از ابزار دست و پاگیر صحنه ای به دنبال تئاتری بوده اند که نفس به نفس با مخاطب ارتباط برقرار کند.
به همین منظور و در طول تاریخ کارکردهای مختلفی برای این هنر مردمی از سوی صاحب نظران این عرصه ارائه شده است ،کارکردهایی چون سرگرمی ، اصلاحی ، آموزشی ، پرورشی ، درمانی و...
 این تعاریف و کارکردها شاید در نگاه نخست مستقل ازهم بیان شده اند ، اما همگی بر رکن اصلی آن یعنی حضور" نمایشگر" یا بهتر است بگوییم نمایشگران (فرد یا افرادی که با شعور و آگاهی اقدام به اجرای بازی نمایشی می کنند) تاکید داشته اند و این نمایشگران مهمترین عنصری هستند که هرگز نمی توان آنها را در تولید یک اثر نمایشی حذف یا جایگزین کرد.  درکنار این نمایشگران برای جلب توجه دیگران باید داستان یا موضوعی را نیز به طرح کرد و همچنین باید افرادی به عنوان تماشاگر حضور داشته باشند.
در نمایش خیابانی مرز بین تماشاگر و بازیگر شکسته می شود تماشاگر و بازیگر گاه ممکن است جای خود را با هم عوض کنند، عموما متن یا نمایشنامه چندانی هم درکار نیست  و تنها یک ایده و طرح کافی است و محیط اجرا هم که هویت نمایشی خود از اجرای نمایشگران خیابانی به دست می آورد، پس بنا به همین عناصر اساسی نمایش خیابانی بهترین  و جذاب ترین و خلاق ترین گونه ی نمایشی است.
اما اگر تولید تئاتر را یک علم تخصصی و رشته ای دانشگاهی تلقی کنیم برای آموزش و پرورش افراد علاقه مند نیازمند ایجاد مراکز علمی وآموزشی هستیم تا براساس ساختارهای علمی روز جهان اقدام به پرورش هنرجویانی نماییم که درآینده تئاتر  بر ایده های نو آورانه آنها  بنا شود.
اگر آموزش را به دو دسته "آموزش پیش از خدمت "و در" آموزش حین خدمت" تعریف کنیم دانشگاه مرکز آموزش پیش از خدمت تئاتر است که البته در این بخش ایرادات بسیاری هست که به عنوان نمونه عدم رشته های تفکیک شده تخصصی در حوزه تئاتر و همچنین  نقص در سرفصل های دروس و گرایشها را می توان نام برد و .... به همین جهت نیاز است تا این بخشها به روز شوند، همچنین ایجاد رشته های جدید خصوصا رشته نمایش خیابانی یا هر عنوان دیگری که برای نمایش های خارج از سالن در نظر گرفته می شود امروزه دیگر یک نیاز اساسی دانشگاه های تئاتر ما است که امید است جشنواره تئاتر دانشگاهی پنجره نویی در این مسیر بگشاید.
اما آموزش حین خدمت که تاثیرگزاری و مانایی بیشتری دارد غفلت دیگر حوزه تئاتر ما است این بخش از آموزش برای کسانی است که همزمان با تولید تئاتر و تجربه اندوزی باید از نظر علمی هم به روز باشند.
این وظیفه مراکزی چون مرکز هنر های نمایشی ، حوزه هنری و شهرداری ها و....است که خود را تولید کننده و حامی تئاتر حرفه ای می دانند که امید است در این بخش هم برنامه های مدونی ارائه شود . (با امید –  مجید امرایی – مدرس و پژوهشگر تئاتر )

/ص