سعدی افشار به مدت 5 دهه بهترین چهره سیاه‌بازی ایران بود و حتی تبدیل به نماد نمایش روحوضی شد. او مردی با تربیت و فرهنگ مردمی بسیار ریشه‌دار بود. او تکنیک‌های بسیاری به‌ویژه به لحاظ زبانی را به مرور زمان آموخته بود و در کنار آن حضوری استثنایی روی صحنه تئاتر داشت که ناشی از صدای نقره‌ای و زنگ‌دار منحصر به فردش بود.
مرد نکونامی که در شعر سعدی از او یاد شده به زعم سعدی شناسان پاک نهاد این روزگار، کسی جز خود شاعر نیست، شاعری که رمز ماندگاری را در نکونامی دانسته و نام نیک را برای خود برگزیده است.
چرا ماجرای حقیقی زندگی سعدی شیرازی، شاعری که امروز شعر و تصویر آرامگاهش بر اسکناس‌ها و نامش بر کوی و خیابان‌های بسیاری نشسته است، با این همه شهرت در پس پرده‌های تردید و افسانه پنهان مانده است؟
تاثیر سعدی شیرازی فقط در شاعران ایرانی پس از خودش منتهی نشد و اغلب شخصیتهای بزرگ غرب را نیز فراگرفت به گونه ای که در فرانسه رئیس جمهور این کشور نام " سعدی " داشت و یا "رالف والدو امرسون" از سعدی به عنوان شاعر انسانیت یاد کرده است.