پس از شهادت امام حسين(ع) و 72 پروانه پر سوخته كاروان كربلا، سر مطهر غافله سالار كربلا به همراه سر ساير شهدا شهر به شهر گذشت تا اين كه بالاخره بدن‌هاي مطهر دفن شد، برخي سرها به اين اجساد بهشتي ملحق و برخي ديگر بنا بر اقوال تاريخي در اماكن ديگري دفن شدند.
در فرهنگ «اموی ـ رومیِ» معاویه، تندرستی دنیایی و احترام به جسم و تن، تمام مقصد انسان است و میدان تلاش انسان منحصر در ظواهر و زندگی دنیوی میباشد. اینجاست که انتخاب حیات ماورای دنیا، به معنای ویران کردن تمام ساختارهای فرهنگ معاویه است.
عاشورا نه فقط روزی برای عزاداری است بلکه فرهنگی است که با تدبر و مطالعه بیشتر در زوایای آن می توان زمینه ساز حرکت های عمیقی بود. در این بخش قصد داریم در روزهای عزاداری محرم و صفر به ذکر یکی از شهدای گرانقدر کربلا بپردازیم.
امام حسن مجتبی(ع) بود که برخود می بالید و از آسمان بر فرزندش عبدالله درود می‌فرستاد و او را در ولایت ثابت قدم می‌دید، دامان امام حسین(ع) معراج شهادت اين سرباز كوچك و فدايي نهضت عاشورا بود.