حجت‌الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان، استاد حوزه و دانشگاه در هیئت هنر درباره عارف شدن هنرمندان گفت: اگر باید هنرمندان عارف باشند، لازمه‌اش این است چند نفر از هنرمندان عارف بودن را به تصویر بکشند. اگر بخواهیم یک کلیپ از عارفانه زیستن تهیه کنیم، چگونه و به چه شخصیتی می‌پردازیم؟ چه قصه‌ای را طراحی می‌کنیم؟ چگونه خواهیم گفت عارفانه زیستن جذاب است؟

حجت‌الاسلام پناهیان ادامه داد: عارفانه زیستن هیجان‌برانگیز‌تر از هر زندگی است. مدتی در دوران مجردی‌ام برای سخنرانی به زندان رفت وآمد داشتم. اما هرکاری آنجا می‌کردیم، باز زندان زندان بود. امکان نداشت سرزندگی، نشاط و زندگی را در زندان جاری دید. ما اگر کمی به سمت عارفانه زیستن برویم، تمام انواع زندگی را زندان‌وارانه زندگی کردن می‌بینیم.

این سخنران و استاد دانشگاه افزود: بیشتر مومنان و افراد مذهبی بی دینی را زندان‌وار زندگی کردن نمی‌بینند. به همین دلیل تا بی‌دینی می‌بینند، عصبانی می‌شوند. بجای اینکه دلسوزی کنند، به غرورشان بر می‌خورد. شما وقتی یک زندانی می‌بینی، دوست داری کاری برایش انجام دهی. بعضی از مومنان بی‌بند و باری را می‌بینند، بجای اینکه حس دلسوزی داشته باشند و فکر کنند چرا فلانی در بیرون از زندان مثل زندانی زندگی می‌کند، عصبانی می‌شوند.

به گفته وی، اگر کسی دوربین هوشمندِ داشته باشد، می‌بیند پلک کسانی که در زندان هستند، با کسانی که در دانسینگ و کاباره رفت‌وآمد دارند، تقریباً یکی است. عارفانه زیستن یعنی آزاد زیستن و بقیه زندگی‌ها زندان است.