نردبان موسیقی: توالی کلیه‌ی صدا‌های موسیقیایی را که گوش انسان تشخیص دهد (از بم‌ترین تا زیرترین) نردبان موسیقی نامند. برای هر ساز و هر صوتی نیز نردبان معینی وجود دارد.

نواحی: برای کلیه‌ی نردبان‌های موسیقایی سه ناحیه تشخیص داده اند: ناحیه‌ی بم، ناحیه‌ی متوسط، ناحیه زیر این تقسیم بندی درباره‌ی هر ساز و هر صوتی نیز به عمل آمده است؛ یعنی برای وسعت هر یک از آن‌ها باز می‌توان سه ناحیه‌ی مذکور را قائل شد.

عناصر مشخص صدا: اختلاف‌هایی که صدا‌های موسیقی با هم دارند به وسیله‌ی زنگ، آهنگ، شدت (ضعیف و قوی)، کشش و تاکید آن‌ها معلوم می‌شود اینک هر یک را جداگانه بشناسیم.

زنگ: زنگ را آلمانی‌ها به عنوان رنگ صدا می‌نامند و این نام خود معرف خوبی است برای فهماندن معنی آن. هنگامی که یک جسم مرتعش می‌شود در جسم به واسطه‌ی چگونگی نوع و بسیاری از شرایط دیگر صفت مخصوصی از هر صدایی پیدا می‌شود که آن را زنگ صدا می‌نامیم.

https://www.mizanonline.com/files/fa/news/۱۳۹۸/۹/۲۱/۲۳۸۴۵۴۵_۴۸۲.jpg

چنین صفتی را با این مثال شرح می‌دهم که: یک صدا را با همان عده ارتعاش مثلا یک «La»‌ی دیاپازون که دارای ۸۷۰ ارتعاش در ثانیه است را در ده ساز مختلف بزنیم، وقتی درست گوش بدهیم با وجود اینکه همه یکصدا هستند، ولی عموما زنگ آن‌ها با هم فرق می‌کند. همین طور اگر ده نفر زن همان صدا را بخوانند باز زنگ صوت هر کدام با دیگری فرق دارد، پس برای هر صوتی و هر سازی زنگ خاصی وجود دارد که مخصوص به خود اوست و کاملا غیر از آهنگ شدت و کشش است.

آهنگ: آهنگ عبارت است از تقلید یک صدای موسیقی با صوت و یا طریقه‌ی ادای صحیح یک صدای معین در یک ساز. پس در حقیقت آهنگ برای بیان صحت درجه بلندی و پستی صدا است. وقتی که گفته می‌شود فلان صدا خارج است یعنی آهنگ آن اشتباه و بنابر این درجه‌ی ارتعاش آن مطابق با صدای اصلی نیست. پس می‌توان گفت آهنگ ده «La»‌ی دیاپازون که درشماره قبل در ده ساز مختلف نواختیم صحیح است و با هم هماهنگ هستند، ولی زنگ هر یک با دیگری مختلف است.

منبع: میزان

انتهای پیام/