به گزارش حوزه کلینیک گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان، با گذشت زمان بسیاری از زنان دچار بی اختیاری  ادرار می شوند که ممکن است دلایلی بسیاری داشته باشد. برخی زنان حتی هنگام دویدن یا سرفه کردن احساس ریزش ادرار می کنند. اما گروه دیگر حس می‌کنند که باید هر چه سریع‌تر خود را به سرویس بهداشتی برسانند، قبل از آن که مقدار زیادی ادرار در جای نامناسب دفع شود. 

دلیل اصلی این عارضه بارداری و زایمان مکرر است، هم بانوان و آقایان در اثر آسیب‌های عصبی، نقص‌های مادرزادی، سکته مغزی، ام اس و مشکلات جسمی ناشی از بالا رفتن سن با این عارضه روبرو خواهند شد. اگر در هنگام خندیدن، سرفه کردن، عطسه کردن یا بلند کردن جسم سنگینی، ناگهان یک قطره ادرار از شما بیرون آید، نشان می‌دهد شما دچار بی اختیاری ادرار در اثر فشار شده اید. این مسئله یکی از شایع‌ترین مشکلات در بین دختران جوان است. 

اگر ناگهان نیاز فوری به دفع ادرار پیدا کردید، اما دسترسی به سرویس بهداشتی نداشتید و در لباس هایتان ادرار کردید، دچار بی اختیاری ادرار تحریک پذیر شده اید. 

بیشتر بخوانید: شایع‌ترین علل مثانه عصبی/ بی اختیاری ادراری، اولین تظاهر در ام اس

نوع دیگر بی اختیاری ادرار، فعالیت زیاد مثانه است. این نوع بی اختیاری به دلیل اسپاسم و یا گرفتگی عضلات مثانه رخ می‌دهد. این گرفتگی ممکن است در اثر تخریب عصب یا عضلات بوجود آمده باشد اما همه افراد دارای مثانه بیش فعال، دچار بی اختیاری ادرار نیستند، بلکه بسیاری از زنان می‌توانند تا رسیدن به سرویس بهداشتی دفع ادرار را کنترل کنند.

 محققان نشان داده اند که زنان دچار بی اختیاری ادرار از کمبود اعتماد به نفس و  افسردگی شدید رنج می‌برند.

علت بی اختیاری دراثر فشار چیست؟

هنگامی که عضلات و بافت‌هایی که مثانه را نگه می‌دارند، ضعیف شوند، این نوع بی اختیاری رخ می‌دهد. هنگامی که فشار زیادی به مثانه وارد شود و دریچه مثانه هنوز بسته نشده باشد، ریزش ادرار رخ می‌دهد. فشاری از قبیل سرفه یا خنده می‌تواند باعث ریزش ادرار شود. دلایل متعددی برای از دست دادن قدرت این ماهیچه‌ها  مانن افزایش وزن، آسیب ورزشی، بارداری چندقلوزایی و زایمان طبیعی وجود دارد. 

دشمنانی برای بی اختیاری ادرار

گاهی  زنان دارو‌های خاص فشار خون استفاده می کنند که باعث شل شدن عضلات مثانه و بی اختیاری ادرار ناشی از فشار می شود. برخی از دارو‌های ضد افسردگی ممکن است بی اختیاری را تسکین دهند، اما برخی دیگر از این داروها، این بیماری را بدتر می‌کنند. دیورتیک‌ها یا دارو‌های ادرارآور می‌توانند انواع بی اختیاری‌ها را تشدید کنند.

پزشک ابتدا علائم و سابقه پزشکی بیمار را بررسی می‌کند. الگوی تخلیه مثانه و ترشح ادرار نشان دهنده نوع بی اختیاری  ادرار خواهد بود. بیمار با توصیف علائم از قبیل نوع ناراحتی و تحمل فشار، میزان مصرف مایعات، دارو و  سابقه انجام جراحی و ابتلا به بیماری‌های گوناگون به پزشک کمک می‌کند تا پزشک تشخیص صحیحی بدهد.

پزشک هنگام معاینه وجود نشانه‌های ابتلا به عارضه‌های عامل بی‌اختیاری مانند انسداد‌های قابل درمان روده یا تومور‌های لگن را بررسی می‌کند و ظرفیت مثانه و ادرار باقیمانده را اندازه می‌گیرد تا نقص عملکرد عضله‌های مثانه را تشخیص دهد.

پزشک الگوی خاصی را با توجه به عملکرد مثانه تشخیص می‌دهد و به بیمار توصیه می‌کند که مثانه را در فواصل زمانی منظم تخلیه کند. این نوع رفتار درمانی تخلیه زمانبندی شده نام دارد. با افزایش کنترل بیمار بر مثانه می‌توان میزان بین تخلیه‌ها را بیشتر کرد. تمرین‌هایی که برای تقویت عضله‌های نگهدارنده ادرار می شود نیز یکی دیگر از روش‌های رفتار درمانی است.
انتهای پیام/