به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از لرستان،  باران‌های سیل آسا سبب ریزش قلوه سنگ‌های درشت و حرکت آن بسوی روستا شد و ساکنین را به فرار از روستا و ماندن در دره‌ها مجبور کرد.

نزدیک به ۲ ماه از سیل لرستان گذشت، اما اگر بعنوان رهگذر یا برای گذران یک روز تعطیل و بعنوان گردشگر و هر عنوانی شبیه به این گذرت به مناطق روستایی این استان بیفتد، می‌توان آثار و تبعات سیل را در زندگی‌های مردم روستایی دید.

روستا‌هایی که درانبوه توجه به شهر‌ها انصاف باید داد گاه فراموش و یا دست کم، کمتر مورد توجه قرار گرفتند نه اینکه عمدی در کار باشد، ولی گاه مشکلات این مناطق کمتر اطلاع رسانی می‌شود و کمتر در واقع صدایشان به جایی می‌رسد.

فقط کافیست اندکی درنگ داشت و پای صحبت‌های مردم این روستا‌ها نشست که قطعا از سیل و خرابی هایش و آن سایه ترس و وحشتی که حاکم کرده بود، حکایت‌هایی خواهند داشت از ریزش قلوه سنگ‌ها بر سر روستا و فرار مردم و ماندن در زیر باران خواهند گفت و یا آن بانوی میانسالی که بعد از قطع راه ارتباطی و بر اثر استفاده از گرگر ۲ بند از انگشتانش قطع شد.

گرگر؛ طناب سیمی ضخیمی است که درمحل اتصال آن با کابین نشستن ۲ قرقره آهنین دارد و برای استفاده باید بر آن نشست و با دست قرقره‌ها را به حرکت درآورد؛ این وسیله در مناطق روستایی که پل ارتباطی ندارند برای رفت و آمد در مسیر رودخانه مورد استفاده قرار می‌گیرد و در جریان سیل که راه‌های ارتباط روستایی تخریب شد مردم برخی روستا‌ها بناچاراز گرگراستفاده می‌کنند.

روستا‌های پیلگاه، دهگاه، می‌نوا، دهستان کشور، تازان، گاره ازجمله این روستا‌ها هستند که همگی در حدود ۸۰ کلومتری جنوب خرم آباد واقع هستند.

براثرسیلی که در ۲ مرحله پنجم و دوازدهم فروردین ماه درلرستان اتفاق افتاد بیشترین آسیب در مسیر کشکان و پلدختر وارد آمد، اما آسیب‌های سیل به مسیر کشکان ختم نمی‌شود بسیاری از مناطق روستایی و شهری استان دچار خسارت شدند.

یکی از مناطق روستایی که از سیل پنجم فروردین آسیب دید دهستان کشور در مسیر سنگ تراشان و آبشار نوژیان بود که با بارش سیل آسای باران راه ارتباطی روستا‌های دهگاه، پیلگاه، حکومتی، می‌نو ۱ و ۲، تازان، چول، دفکاندر و گاره با ۱۲۰ خانوار به علت ریزش و رانش کوه مسدود شد؛ همزمان آب آشامیدنی، برق و شبکه تلفن همراه نیز قطع و تعدادی از دام‌های اهالی تلف شد.

در روستای پیلگاه اهالی این روستا از آن روز‌های پر از ترس و وحشت می‌گویند اینکه چگونه سیل فروردین ماه سایه وحشت بر سر روستا افکند و بر اثر باران‌های سیل آسا و ریزش قلوه سنگ‌هایی بزرگ و حرکت به سمت روستا اهالی چاره جز این نداشتند که خانه‌های خود را ترک کنند و یا اینکه تلاش می‌کردند مسیر ریزش این سنگ‌های بزرگ را منحرف کنند.

اما این سبب نشد اهالی با خیال آسوده در خانه‌های گلی خود آرامش داشته باشند با شروع بارندگی و حرکت سنگ‌ها زن و بچه، پیر و جوان خانه را ترک کردند و در دره مجاور ساعت‌ها زیر باران ماندند تا خطر ریزش سنگ دفع شود.

شیرمحمد رضایی دهیار دهگاه می‌گوید: نبودن راه دسترسی مناسب زندگی را بیش از پیش برای ساکنان این دهستان سخت نموده و رفت و آمد به شهر و روستا‌های اطراف را برای تامین مایحتاج سخت کرده است.

وی به قطع بودن آب آشامیدنی دهستان کشور پس از سیلاب اشاره کرد و افزود: مشکلات عدیده روستا‌ها فقط به راه و آب آشامیدنی ختم نمی‌شود؛ زیرا بهداشت و شبکه درمانی خدماتی به این بخش نمی‌دهد و در بحث آموزش و مدرسه فقط بچه‌های این روستا‌ها تا ابتدایی امکان ادامه تحصیل دارند.

دهیار روستای دهگاه به قطع شدن متوالی برق، عدم آنتن دهی تلفن همراه، حضور کمرنگ دامپزشکی در واکسیناسیون و تلف شدن دام‌ها را از جمله مشکلات این مناطق سیل زده ذکر می‌کند.

اکبر برفی زاده دهیار پیلگاه نیز با اشاره به نبود راه دسترسی مناسب برای تردد در این روستا می‌گوید: نبود آب آشامیدنی و رانش زمین در این روستا یکی از مشکلات خطر ساز است بطوریکه در ایام سیل، ساکنین روستا، بدون سرپناه در خارج از خانه‌های خود از ترس رانش زمین و ریزش کوه سختی‌های زیادی کشیدند.

وی می‌گوید: درخواست جابجایی روستا را داریم اگر چه از سوی مسئولین بنیاد مسکن پیشنهاد دریافت وام جهت احداث ساختمان شده، اما به دلیل رانش زمین کسی متقاضای دریافت وام نیست و درخواست ما بررسی برای جابجایی به یک نقطه امن و بعد احداث ساختمان است.

مراد خان مهدی پور پیرمرد ۷۰ ساله که در سیلاب ۳۰ راس از گوسفندانش تلف شده از باران‌های سیل آسا می‌گوید که به علت قطع راه و نبودن علوفه در ایام سیل این دام‌ها تلف شدند.

وی با نگاهی حسرت آمیز به جویبار وسط روستا اشاره کرد و گفت: حدود ۲۰ سال پیش با یک بارندگی معمولی این جویبار طغیان کرد و یک جوان ۱۸ ساله که قصد عبور از جوی را داشت با خود برد و فقط تکان دادن دستش را به عنوان آخرین یادگار در ذهن داریم.

احمد صفرزاده از نیرو‌های جهادی که تا کنون چند مرحله در منطقه حضور یافته و کمک‌های مردمی شامل مواد خوراکی توزیع کرده و از اهالی بومی منطقه است به وضعیت نا بسامان تعدادی از روستا‌ها از جمله پیلگاه و درخطر بودن خشکی درختان به علت قطع جوی آب و روستای مینو که هنوز راه دسترسی ندارند اشاره می‌کند.

وی ادامه می‌دهد: اهالی گله را از رود خانه عبور می‌دهند و درکوهپایه مستقر هستند و بدون سرپناه و داشتن پتو و وسایل مناسب کنار گله‌های خود در دامنه کوه مستقر شده اند.

ابوذر محمدی از دیگر نیرو‌های جهادی حاضر در منطقه به شرایط سخت زندگی در برخی روستا‌های منطقه اشاره می‌کند ومی گوید: بعد از سیل تا کنون ۲ بار کمک‌های مردمی در این منطقه توزیع شده، اما ناکافی است.

وی به عدم دسترسی روستای گاره به راه مناسب اشاره کرد و افزود: وضعیت جاده دسترسی این روستا به گونه‌ای است که حتی با تراکتور هم نمی‌توان از آن عبور کرد.

رضا جعفر زاده از نیرو‌های جهادی نیز به وضعیت نامناسب بهداشت محیط اشاره کرد و گفت: تعدادی از روستا‌ها با هجوم کک مواجه شده اند و این مساله موجب سلب آسایش و سلامت روستاییان شده است.
وی همچنین از خاطره تلخ در روستای می‌نو بعد از سیل می‌گوید: پل روستای مینو را سیل تخریب کرده بود و اهالی به وسیله (گرگر) جابجا می‌شدند؛ یکی از زنان ساکن در این روستا به نام ایران محمدی در حین جابجایی دچار حادثه شد و دوبند از انگشتانش قطع شد.

بنا بر گفته معاون عمرانی بنیاد مسکن لرستان مطابق بررسی‎های صورت گرفته از سوی پژوهشکده سوانح طبیعی از روستا‌های آسیب دیده و روستا‌های در معرض آسیب، در مجموع ۱۳۷ روستا از لرستان نیازمند اقدامات ایمن سازی هستند.

هم اکنون ۲ هزار و ۸۶۴ روستا در لرستان وجود دارد و بنا بر سرشماری سال ۹۵، تعداد جمعیت روستایی لرستان ۶۲۳ هزار و ۸۹۶ نفر است.

مردمان روستا‌های محروم و دور افتاده را باید پای حرف هایشان نشست؛ مسئولین به روش‌های خاصی که قطعا خود بهتر می‌دانند باید حامی این مردم باشند و در جهت رفع مشکلات آن‌ها گام بردارند و هر کدام از ما نیز بعنوان یک رهگذر یا گردشگر و یک فرد عادی اگر گذرمان به آن‌ها افتاد؛ اندکی تامل و اندکی درنگ داشته باشیم و پای صحبت هایشان بنشینیم باشد که صدای رسایی برای آن‌ها در هیاهو مشکلات دنیای پرشتاب امروزه باشیم.

انتهای پیام/ ر

گذری بر روستا‌های دور افتاده لرستان