من از وقتی محصل بودم می‌نوشتم؛ دلنوشته، یادداشت، شعر، داستان، اما نوشتن به طور جدی به بعد از دوره کارشناسی‌ام بر‌می‌گردد. من فیزیک خوانده بودم و در مراکز اپتیک جهاد دانشگاهی صنعتی شریف مشغول به کار بودم، دوست داشتم کنار کار تخصصی رشته‌ام در مرکز فرهنگی هم مشغول باشم آن سال‌ها بعضی از دوستانم در انتشارات روایت فتح فعال  بودند. توسط یکی از دوستانم به آنجا معرفی شدم  اول رفتم نه برای نوشتن، آنجا حضور داشتم اسنادی درباره شهید آوینی را مطالعه می‌کردم فیلم می‌دیدم تا وارد فضایشان شوم کم کم دوستان پیشنهاد دادند اتودی بزنم و خاطرات کوتاهی نوشتم؛ چیزهایی شبیه به یادگاران، خوششان آمد و کارم در نوشتن جدی شد. شاید باید از دوستانم در آن سال‌ها تشکر کنم.

خیر. مشغول رساله دکتری هستم تا تمام نشود کاری شروع نخواهم کرد. البته ایده‌هایی در ذهنم هست که بماند به وقتش. 

امیدم به کتاب «ر» شروع شناخت آدمهایی از نسخ رسول حیدری است. آدمهایی که همیشه به دلیل ویژگی‌های شغلی مهجور مانده‌اند و کسی زیاد نمی‌شناسدشان. من به خاطر کنجکاویم او را شناختم و خط سیری از زندگیش را روایت کردم امیدوارم بابش باز شود.

مردی بی‌قرار، احساساتی، شجاع و دوست داشتنی که به خاطر آنچه فکر می‌کردم، درست است حاضر بود، جانش را بدهد.

پاسخم پاسخ یک متخصص نیست. چون پاسخ چنین سؤالی را باید با مطالعه درست و بررسی آمار و پایش مناسب شرایط داد. اما آنچه از گذر در بازار نشسته یا از رصد نمایشگاه کتاب به نظر می‌رسد، باید شرایط موجود را جدی گرفت و برایش برنامه‌ریزی کرد. من نمی‌گویم چرا کتاب جدید این همه کم یا بد و بی‌سلیقه یا گران چاپ می‌شود اما می‌گویم چرا کتاب خوب این همه کم داریم؟ چرا کتابی که بر اساس تفکر و آزاد‌اندیشی و بیان واقعیات باشد و به خواننده لذت و آگاهی را با هم بدهد این همه کم است؟ چرا کتاب ایرانی متناسب با فرهنگمان نداریم؟چرا بازار ترجمه هنوز این همه داغ‌تر است؟ چرا بازار نشرمان دارد هویت خودش را از دست می‌دهد؟ چرا کسی به فکر فرهنگ نیست؟

حرف خاصی در این باره ندارم جز اینکه کاش هر کسی سر جای خودش بنشیند.

دختری با دغدغه‌های متفاوت که دوست دارد هر کاری را با علاقه انجام دهد و از انجامش لذت ببرد.

معلمی برای زندگی؛ همراهی برای روزهای خوش و ناخوشی سندی فرهنگی که باید آن را جدی گرفت.

کتاب «بر جاده‌های آبی سرخ» نادر ابراهیمی. اما این یک تجربه را از من بشنوید: یک دور کتاب‌های یک نویسنده خوب را بخوانید. جلال باشد یا نادر ابراهیمی باشد یا فالاچی، حداقل یک‌بار اینکار را بکنید.

خوب خواندن و کتاب خوب خواندن به برکت عمر می‌افزاید.

کتاب که نباشد چیزی در زندگی کم است و هیچ کس نقص را دوست ندارد.

شاید کتاب تجربه‌هایی به آدم می‌دهد بدون آنکه تجربه شده باشند در اصل کتاب خوب اگر به نگاه عبرت خوانده شود، می‌توان شناخت و بینشی به خواننده بدهد که او را در زندگیش توانمند‌تر کند. به علاوه اینکه من شخصاً نوشتن را با خواندن آموختم. هیچ کلاسی یا دوره‌ای ندیده‌ام هر کتابی را می‌خوانم شاید در وهله اول می‌خوانم که لذت ببرم اما اگر کتاب لذت‌بخشی باشد می‌خوانم که یاد بگیرم چرا لذتبخش است و آن وقت از رویش به نوعی مشق می‌کنم و تجربه می‌اندوزم.

انتخاب یک کتاب کار ساده‌ای نیست. به خصوص که موضوعات خودشان تعیین کننده‌اند در کتاب خوب. اما شاید هنوز شازده کوچولو می‌تواند بهترین باشد در نوع خودش کوچک، ساده و عمیق و متعلق به همه زمان‌ها و زبانها در کل علاقه‌ام به خواندن زندگینامه‌ها زیاد است و رمان‌های کلاسیک و البته داستان‌های کوتاه خوب.

خیلی زیاد هستند. در هر حیطه‌ای شاید کسی... مثلاً نادر ابراهیمی را خیلی دوست دارم؛ لطیف، صریح، روان و سرشار از ادبیات. علی موذنی را می‌پسندم. چخوف از اولین نویسندگانی است که به هر نوجوان توصیه می کنم؛ رئال‌نویس قهاری است که کتاب‌هایش از فرهنگ روایی ما دور نیست. زیرکی فوئنتس را به خصوص در کتاب دوست دارم و تیز‌بینی مارکز را.

خواندن را از زندگی حذف نکنیم و در هر شرایطی در سبد خریدمان کتاب را هم جای دهیم. اما فکر نکنیم که فقط با خواندن اتفاق ویژه‌ای می‌افتد اگر خواندن با تفکر نباشد،‌ جز سرگرمی چیزی نیست. اگر این حرف را بپذیریم سپس داشتن کتاب خوب تأمل برانگیز و فضای نقد و علمی، بخشی از امور حیاتی حیطه فرهنگ است.

انتهای پیام/