وی افزود: امروز پس از سه دهه از انقلاب اسلامی، طلایه های شکل گیری مرجعیت علمی ایران در سطح دنیا در حال ظهور است و سند چشم انداز 20 ساله کشور پس از قانون اساسی مهمترین سندی است که بر تحقق این هدف تصریح و تاکید دارد.

عزیزی با بیان اینکه «علم محور توسعه حقیقی کشور است و بدون علم نمی توان به جایی رسید» خاطر نشان کرد: تربیت نیروی انسانی مهمترین عامل در تحقق مرجعیت علمی است و ایران توانسته است پس از انقلاب اسلامی و در دوران جنگ تحمیلی گام های بلندی را در این زمینه بردارد.

استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی یادآور شد: در بدو پیروزی انقلاب اسلامی هیچ دانشگاه پزشکی در کشور وجود نداشت و تنها 3 دانشکده پزشکی و 3 دانشکده داروسازی در کشور بودند در حالیکه در حال حاضر 42 دانشگاه پزشکی، 72 دانشکده پزشکی، 19 دانشکده دندانپزشکی و 21 دانشکده داروسازی در کشور وجود دارد.

وی افزود: تعداد دانشجوی پزشکی از 25 هزار نفر در اوایل انقلاب به 124 هزار دانشجو افزایش یافته است و تعداد اعضای هیات علمی نیز از 3 هزار نفر به 12 هزار و 500 نفر رسیده است.

رئیس پژوهشکده علوم غدد درون ریز و متابولیسم دانشگاه شهید بهشتی اعلام کرد: تعداد پزشکان زن در 20 سال گذشته به بیش از 2 برابر افزایش یافته است.

معاون علمی فرهنگستان علوم پزشکی ایران گفت: جهش ایران در تولید علم قابل قبول و قابل اطمینان است که باید ادامه پیدا کند اما علمی باید تولید شود که در قفسه ها و کتابخانه ها محصور نشود و تاثیرگذاری خود را در سیاست گذاری ها، برنامه ها و فعالیت ها داشته باشد.

عزیری افزود: هنوز تا دستیابی به مرجعیت علمی فاصله زیادی داریم و در خروج نخبگان جزء پنج کشور اول دنیا هستیم که باید برای این موضوع چاره اندیشی کنیم.

وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر ایران از نظر کمیت علمی رتبه 15 جهانی اما در شاخص کیفیت علم و تولید مقالات، رتبه 35 دنیا را به خود اختصاص داده است و برای اینکه بتوانیم مرجعیت علمی را در دنیا کسب کنیم باید زمینه و بستر ماندگاری نخبگان، دانشمندان و فرهیختگان را در کشور فراهم کنیم.

استاد دانشگاه شهید بهشتی گفت: دستیابی به مرجعیت علمی اگرچه موضوعی است که باید با جدیت دنبال شود اما دغدغه مقام معظم رهبری صرفاً پیشرفت و تولید علمی نیست بلکه سبک زندگی هم مقوله مهمی است که باید بدان توجه کرد.

عزیری ادامه داد: تحقق این امر بر عهده نخبگان، حوزه های علمیه، دانشگاه ها، رسانه ها، تریبون دارها، مدیران دستگاهها، مدیران فرهنگی و تربیتی، برنامه ریزان آموزشی و تدوین کنندگان کتب درسی است.