به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، پایگاه اینترنتی آنتی وار در گزارشی با عنوان " مخالفت مردم آمریکا با فعالیت های فرامرزی کاخ سفید" به قلم "جاستین ریموندو" نوشت: دست اندرکاران برگزاری نظرسنجی درباره سیاست های خارجی آمریکا یک هفته پیش از واقعه 11 سپتامبر در سال 2001 دریافتند فقط 14 درصد شرکت کنندگان در نظر سنجی خواستار کاهش فعالیت ها و دخالت های کاخ سفید در دیگر کشورها هستند. اما پس از گذشت یک دهه کشمکش‌ها و مناقشات نظامی آمریکا، اکنون مداخله‌های نظامی این کشور در دیگر کشورها به مذاق شهروندان آمریکایی تلخ آمده است.
آنتی وار می‌نویسد: ایا با توجه به تقویت سیاست های مداخله جویانه آمریکا در فعالیت های فرامرزی به راستی می توان انتظار داشت که احساسات ضد جنگ طلبانه کاخ سفید در دهه گذشته چهار برابر افزایش یافته باشد؟! بدیهی است که افزایش روند مخالفت ها و نارضایتی ها علیه راهبردهای نظامی گری برای اعضای "حزب جنگ طلبان" آمریکا و پایگاه آنان در واشنگتن باید تعجب برانگیز باشد! افزون برآن، بدون شک طرفداران سیاست های مداخله جویانه آمریکا با توجه به تحولات و تغییر نگرش جامعه آمریکا دریافتند رفته رفته حمایت های عمومی از دستور جلسات سیاست های خارجی آنان کمرنگ شده و این سونامی "انزواطلبی" سبب نوعی سردرگمی آنان در سیاست خارجی شده است. از سوی دیگر برخی دیدگاهها و رویکردهای باصطلاح کارشناسانه در طرح و تدوین چنین گفتمانی تاثیر گذار بوده است.اما نباید فراموش کرد که واکنش رهبران واشنگتن به نتایج نظرسنجی‌های اخیر با واکنش آنان به نتایج نظر سنجی های مشابه در سال های اخیر یکسان بوده است زیرا اصولا مقامات آمریکایی در تحلیل " مخالفت با سیاست های مداخله جویانه " ترجیح می دهند بی تفاوت بمانند.
به نوشته این پایگاه، دلیل اینکه مطالبات سیاسی مردم آمریکا اجابت نمی شود این است که اینگونه امور به" طبقه سیاستمداران" کشور مربوط می شود لذا نگرش مردم در باره سیاست خارجی این کشور اهمیتی ندارد زیرا اهمیت و چگونگی اینگونه موضوعات پیشتر از سوی سیاستمداران تصمیم گیری و اجرا شده است.صرفنظر از بسیاری از مناقشات سیاسی دو حزب عمده آمریکا، شهروندان عادی این کشور معمولا غیر از زمان برگزاری انتخابات و بوی‍‍‍‍‍‍ژه انتخابات ریاست جمهوری علاقه به مباحثات و مناقشات سیاسی و عقیدتی ندارند. در موسم انتخابات شهروندان این کشور معمولا اظهارات و مناظرات سیاسی و تلویزیونی نامزدها را گوش می کنند و بر اساس حرفهای آنان تصمیم گیری می کنند.اما مشکل اصلی اینجاست که جامعه آمریکا اینگونه اختیارات را در بررسی گزینه های سیاست خارجی ندارند، بدیهی است که تصمیم گیری در باره اینگونه امور مهم کشور پیشتر از انکه با مردم مشورت شود، نامزدهایی که مواضع آنان نزدیک به مواضع و دیدگاههای جنگ طلبان است تصمیم گیری و بررسی می شود.
آنتی وار ادامه داد: با توجه به اینکه راز و رمز موفقیت نامزد های انتخابات باید همگام و منطبق با سیاست های جنگ طلبی کاخ سفید باشد، در روز انتخابات مردم و رای دهندگان شاهد رقابت شدید بین نامزدهای جنگ طلب خواهند بود و ناگزیرند به یکی از آنها رای بدهند. بسیاری از اعضا حزب جمهوریخواه و (اوانجلیک های پروتستان) که خود را از طرفداران اردوگاه جمهوریخواهان می دانند، بدون قید و شرط بارها حمایت بی چون و چرای خود را از اسرائیل اعلام کرده اند. نکته مهم اینجاست که رهبران اسرائیل و سیاستمداران تل آویو در زیر سایه حمایت جمهوریخواهان از آنان سبب شده واشنگتن را نیز شریک جنگها و خونریزی ها خود کنند. رهبران حزب دموکرات اگرچه بگونه ای دیگر خود را حامی اسرائیل می دانند اما تلاش می کنند با تقویت احساسات ملی گرایانه بر اصول و قواعد خود حاکم باشند. افزون برآن، بسیاری از کهنه سیاستمداران و سناتورهای آمریکا ضمن حمایت و تقویت سیاست های مداخله جویانه این کشور در دیگر نقاط بحرانی جهان بر این باورند که کاخ سفید برای تحقق مفاد" قانون حمایت از اسرائیل" نباید سیاست انزوا طلبی را پیش بکشد.
در پایان این مقاله آمده است: تحلیل گران سیاسی، افزایش چهار برابری احساسات ضد مداخله گری آمریکا که رفته رفته اتخاذ سیاست "انزواطلبی" در امور بین المللی را بر انگیخته است نشان می دهد حتی بسیاری از شهروندان عادی امریکا که تا پیش از واقعه 11 سپتامبر در باره دخالت در امور سیاسی داخلی و خارجی بی تفاوت بودند، اکنون خواستار کاهش حضور سیاسی و نظامی کاخ سفید در جهان هستند.
انتهای پیام/
