به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، روزنامه ایندیپندنت امروز در اینترنت در تحلیلی به قلم "پاتریک کاکبرن" در انتقاد از نطق هفته گذشته تونی بلر درباره اسلام افراطی نوشت: ایمن الظواهری رهبر گروه القاعده با خواندن ترجمه نطق هفته گذشته تونی بلر درباره خاورمیانه ممکن است از ته دل بخندد. اگر افکار تونی بلر به عنوان یک دستورالعمل به کارگرفته شود، سودبرندگان اصلی آن جنبشهای جهادی از نوع القاعده خواهند بود. کلا نطق وی چنان عجیب و غیرعادی است که باید برای همیشه به نقش وی به عنوان یک مفسر جدی مسائل خاورمیانه خاتمه دهد.
در اینجا خواننده ممکن است تصور کند بلر به سمت انتقاد شدید از عربستان سعودی و فرقه وهابی اصولگرای آن پیش می رود. چه حکومتی ممکن است بیش از یک پادشاهی استبدادی مذهبی از قبیل عربستان سعودی در ضدیت با تکثرگرایی در سیاست و مذهب باشد؟
بلر کسانی را محکوم می کند که از نوعی ایدئولوژی اسلامی حمایت می کنند که در آن هدف نهایی جامعه ای نیست که فرد دیگری در صورت پیروزی در انتخابات بتواند آنرا تغییر دهد. مطمئنا وی در اینجا باید منظورش ملک عبدالله پادشاه عربستان سعودی، ملک عبدالله در اردن و خاندان سلطنتی در کشورهای خلیج فارس باشد که تاج و تخت شان را از طریق موروثی بدست آورده اند .
در مورد سوریه، بلر اندکی درباره آینده مرددتر است،گرچه درباره اقداماتی که باید انجام می شد، تردیدی ندارد.
وی می گوید که در سوریه ما خواهان تغییر رژیمیم، جناح مخالف را تشویق می کنیم اما ما حتی از مداخله هوایی در حمایت از مخالفان خودداری می کنیم.
قاعدتا منظور وی از "مداخله هوایی" نوعی تغییر رژیم به سبک لیبی برای به قدرت رساندن جناح مخالف است اما در سوریه جناح مخالف مسلح تحت سلطه همان جبهه النصره، وابسته رسمی القاعده و دولت اسلامی عراق و شام، القاعده سابق در عراق- است که بلر درباره آنها به جهان هشدار می دهد.
کاکبرن در ادامه مینویسد: کلا بلر اکنون خط مشی رسمی عربستان و متحدانش در خلیج فارس را "نشخوار" می کند، گرچه از هیچک از حکومتهای پادشاهی خلیج فارس نام نمی برد. برخلاف همه شواهد موجود، اخوان المسلمین یک سازمان تروریستی جلوه داده می شود. وقتیکه نطق بلر را می خواندم، نمی توانستم اصلا باور کنم که او قصد دارد چنین نتیجه گیری کند که حکومتهای عرب و پادشاهی مستبد خلیج فارس که برخی از آنها دیکتاتوری ترین و فاسدترین کشورهای روی کره زمین اند، الگوهای مناسبی برای بقیه کشورهای اسلامی اند. برای مردی که ادعا می کند به عنوان نخست وزیر سعی در نوسازی انگلیس و حزب کارگر داشته است، این سرنوشتی عجیب است که نهایتا کارش به تمجید از این دولتهای فوق ارتجاعی بیانجامد. طی چند ماه گذشته، عربستان سعودی تقریبا همه اشکال نارضایتی را جرم اعلام کرده است، پادشاهی بحرین اعتراضات دموکراتیک اکثریت شیعه را سرکوب می کند و قطر سال گذشته مردی را به علت نوشتن شعری در انتقاد از امیر به پانزده سال حبس محکوم کرد.
انتهای پیام/