در مقاله‌ای به مناسب روز پرداخت مالیات در آمریکا (15 آوریل) به قلم جاش سیلور نوشت: تزریق بی‌رویه پول به روند انتخابات در آمریکا توسط ثروتمندان و گروه‌های لابی، باعث شده است که سیاستمداران آمریکایی دیگر نماینده مالیات‌پردازان معمولی این کشور نباشند.

 این به مثابه اخذ مالیات از مردم است بدون این که نماینده‌ای در دولت یا کنگره داشته باشند. در دوران مبارزات استقلال‌طلبانه در تاریخ دور آمریکا علیه امپراطوری انگلیس، یکی از شعارهای استقلال‌طلبان آمریکایی که با وابسته بودن این کشور به انگلیس، به عنوان یکی از مستعمرات امپراطوری بریتانیا مخالف بودند این بود که آمریکایی‌ها نباید به دولت انگلیس مالیات بپردازند، زیرا در دستگاه حکومتی یا قانونگذاری انگلیس هیچ نماینده‌ای ندارند.

 اکنون نیز ثروتمندان آمریکایی آنچنان در روند سیاست داخلی آمریکا تأثیرگذار شده‌اند که در حقیقت سیاستمداران آمریکایی نماینده آنان، و نه شهروندان عادی آمریکایی، هستند و از اینرو ثروتمندان باید به این دولت مالیات بپردازند، نه طبقه زحمتکش آمریکایی که در روند سیاست این کشور هیچ مداخله معنی‌داری ندارد.

 این در حالی است که برخلاف انتظار همگان، نرخ مالیات ثروتمندان آمریکایی، به خصوص یک درصد بالای جامعه آمریکا،‌ از سایر مردم این کشور به مراتب پایین تر است! طبق قوانین مالیاتی آمریکا، هرچه درآمد افراد بیشتر باشد، باید درصد بیشتری از درآمد سالانه خود را به دولت مالیات بدهند، زیرا درآمد مازاد بر نیاز بیشتری دارند. با این وجود، افراد ثروتمند که وکلای زبردست را به استخدام خود در می‌آورند، از روش‌هایی استفاده می‌کنند که مالیات‌های کمتری به دولت بپردازند. 

به عنوان مثال، دولت آمریکا به منظور جلب سرمایه‌ها به بازارهای بورس این کشور، نرخ مالیات بر درآمدهای حاصل از سرمایه‌گذاری را کاهش داده است. از همین‌رو ثروتمندان آمریکایی، دارایی‌های خود را در بازارهایی که از تخفیف‌های ویژه مالیاتی برخوردار است سرمایه‌گذاری می‌کنند تا مالیات کمتری بپردازند. به علاوه، بسیاری از ثروتمندان آمریکایی پول‌های خود را در بانک‌های خارج از آمریکا سپرده‌گذاری می‌کنند که حساب‌های بانکی مخفی دارد و بدین ترتیب، هیچ مالیاتی روی این پول‌ها به دولت آمریکا نمی‌دهند. این در حالی است که شهروندان عادی آمریکایی تا آخرین سنت مالیات‌های خود را بر اساس قوانین سختگیرانه مالیاتی آمریکا به دولتی می‌دهند که در حقیقت، نماینده آنان نیست. 

نویسنده تأکید کرد: امروزه تنها طریق به دست آوردن نماینده‌ای در واشنگتن که به نگرانی‌های شما اهمیت بدهد، سخنان شما را گوش کند و برای شما کار کند این است که او را "بخرید" و این صرفاً برای شرکت‌های بزرگ، گروه‌های قدرتمند فشار (لابی) یا اشخاص ابرثروتمند در این کشور میسر است.

 تحقیقات اخیر نشان داده است که شمار افرادی که در آمریکا به ستادهای انتخاباتی کمک‌های مالی قابل توجه می‌کنند، در مقایسه با سایر مردم در طبقات متوسط و پایین جامعه این کشور بسیار ناچیز است. مثلاً فقط دوازده صدم درصد از مردم آمریکا در دوره انتخاباتی گذشته، رقم دویست هزار دلار یا بیشتر به ستادهای انتخاباتی کمک‌های مالی کرده‌اند. بقیه مردم اصولاً چنین استطاعت مالی ندارند. 

روند نگران‌کننده‌ی دیگر این است که بسیاری از اعضای کنگره آمریکا پس از کنار رفتن یا بازنشستگی از مقامشان در کنگره، به سازمان‌های لابی می‌پیوندند. مثلاً در سال 1974 میلادی، فقط سه درصد از اعضای کنگره پس از بازنشستگی به عضو گروه‌های لابی تبدیل شده بودند.

 این در حالی است که امروزه، پنجاه درصد از سناتورهای آمریکایی و چهل و دو درصد از اعضای مجلس نمایندگان آمریکا پس از بازنشستگی به گروه های لابی که تعداد و دایره‌ی عملکرد‌شان همواره رو به گسترش است، می‌پیوندند و در ازای دستمزدهای بسیار کلان، در زمینه تأثیرگذاری بر اعضای کنگره به نفع گروه‌های فشار، شرکت‌های بزرگ یا اشخاص بسیار ثروتمند، فعالیت می‌کنند. این همان فرهنگ فساد است که بر سامانه سیاسی آمریکا حاکم شده است. 

مزید بر علت این است که اخیراً دیوان عالی آمریکا طی حکمی تکان‌دهنده، محدودیت‌هایی را که بر میزان هدیه‌های مالی به ستادهای انتخاباتی وجود داشته را به بهانه حمایت از آزادی بیان، برداشته است. نویسنده افزود: صدور این حکم توسط دیوان عالی آمریکا، برای آن عده‌ی معدودی از ابرثروتمندان آمریکایی که می‌توانند برای دسترسی مؤثر به سیاستمداران واشنگتن پول خرج کنند، خبری بسیار عالی است، اما برای بقیه ما (مردم عادی آمریکایی) صرفاً به معنای پرداخت مالیات، بدون داشتن نماینده حقیقی و دلسوز در واشتگتن است. 

جاش سیلور در خاتمه افزود: ورود پول به دنیای سیاست نه تنها به معنای فساد است که برای ملت ما (آمریکا) مایه شرمساری است، بلکه به تک تک آمریکایی‌های زحمتکش صدمه می‌زند. از اینرو، این وظیفه ما به عنوان شهروندان این کشور است که به این نوع فساد سیاسی برای همیشه پایان دهیم و اولین گامی که باید در این زمینه برداریم این است که مصرانه اعلام کنیم: ما بدون داشتن نماینده (در دولت و کنگره آمریکا) مالیات نمی‌پردازیم.

انتهای پیام/