به گزارش خبرنگار فناوری‌های باشگاه خبرنگاران؛ کهکشان‌ها کلکسیونی وسیع از ستاره‌ها می‌باشند. شاید در این تصویر تلسکوپ هابل هزاران کهکشان‌ها در یک قاب جمع شده باشد. تخمین اینکه چند کهکشان در کیهان وجود دارد کار سختی است، اما محاسبات تعدادشان را میلیاردها تخمین می زند، در حالی که هر روز نیز به تعداد آن اضافه می‌شود.

هابل در سال ۱۹۹۰ به فضا پرتاب شد، در ابتدا دارای آشفتگی در آینه اصلی‌اش بود که با شاتلی که در ۱۹۹۳ پرتاب شد اصلاح شد و تا می ۲۰۰۹ مجددا توسط ماموریت شاتل ارتقا و تعمیر شد. در سال ۱۹۹۵ ستاره شناسان به یک منطقه خالی در "صورت فلکی دب اکبر" رسیدند و مشاهدات خود را ده روز در آنجا متمرکز نمودند، نتیجه مشاهده ۳۰۰۰ کهکشان با نور ضعیف در یک قاب تصویر و ثبت عمیق‌ترین تصویر از جهان هستی تا آن موقع بود. زمانی که هابل با ابزارهایش در سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ به روز شد، دانشمندان میدان فرا ژرف هابل را در "صورت فلکی کوره" که بیش از ۱۰ هزار کهکشان در یک نقطه کوچک جمع شده بود را مشاهده کردند.

در سال ۲۰۱۲ مجددا ابزارهای این تلسکوپ به روز شد و هابل موفق به مشاهده ۵۵۰۰ کهکشان جدید شد. هابل تخمین زد که صد میلیارد کهکشان باید در جهان قابل مشاهده باشد، اما این مقدار به ۲۰۰ میلیارد افزایش یافت. داده‌های اصل کیهان شناسی به نظریه نسبیت اینشتین بر می‌گردند، یکی از یافته‌های اصلی نسبیت جاذبه است که یک آشفتگی در فضا و زمان است. بر اساس دانسته‌ها چندین دانشمند از جمله اینشتین سعی کردند تا بفهمند جاذبه چگونه کل جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. ساده ترین فرضیه این است که اگر شما همه محتویات جهان را با چشم انداز ضعیفی محاسبه کرده باشید در همه جا و همه جهت‌ها مشابه است.

ناسا اعلام کرده که ماده در جهان ما همگن و دارای خواص فیزیکی مشابه می‌باشد که از مقیاس‌های متوسط ما بسیار بزرگتر می‌باشد و این اصل کیهان شناسی نامیده می‌شود. یک مثال از اصل کیهان شناسی تابش پس زمینه کیهانی است، امواجی که از مراحل اولیه کیهان بعد از بیگ بنگ باقی مانده است، دانشمندان با استفاده از ماهواره WMAP توانستند امواج  CMB را تشخیص دهند. اندازه گیری گسترش کیهان از طریق مشاهده کهکشان ها به ما نشان می‌دهد که کائنات ۱۳.۸۲ میلیارد سال دارد. در هر حال با پیرتر شدن کیهان، کهکشان‌ها دورتر و دورتر شدند و این کار مشاهدات را سخت تر می کند. بنابراین کیهان با سرعت سریع تر از سرعت نور گسترش و انبساط می یابد که این قوانین مجاز اینشتین را نقض نمی کند، زیرا این کهکشان ها نیستند که با چنین سرعتی در فضا پیش می روند، بلکه این خود فضاست که در حال گسترده شدن و انبساط با آهنگی سریع می باشد و تنها کهکشان‌ها را با خود می برد.

این مفهوم جهان قابل مشاهده است جهانی که ما می توانیم در ۱ تا ۲ تریلیون سال بعد کهکشان‌ها و جهان پیرامونمان را ببینیم. ما می توانیم نوری را که از کهکشان‌ها می‌آیند و زمان کافی داشتند تا به ما برسند را ببینیم. این بدان معنی نیست که آنها هنوز وجود دارند. همچنن کهکشان‌ها هم در طول زمان تغییر می کنند، کهکشان راه شیری در مسیر برخورد با "کهکشان آندرومدا" قرار دارد و در چهار میلیارد سال دیگر در نهایت با آن ترکیب و یک کهکشان خواهد شد و ساکنان آن کهکشان جهان را تیره تر مشاهده خواهند کرد. زمانی که تمدن تازه آغاز شد هیچ مدرکی دال بر اینکه در جهان صد میلیارد کهکشان وجود دارد، نبود و ساکنان آن گسترش کائنات را نمی‌دیدند و قادر نبودند بگویند بیگ بنگ (انفجار بزرگ) به وقوع پیوسته است.

همانطور که جهان اولیه تورم یافته است، جهان‌های دیگر نیز طبق تئوری های موجود می تواند متورم شده باشد و جهان‌های موازی دیگر مانند بادکنک در اندازه‌های مختلف با ماده مخصوص خود و با قوانین فیزیکی خاص خود در حال گسترش می باشند. اگر در جهان های دیگر نیز کهکشان ها وجود داشته باشند، هیچ راه مستقیمی برای مشاهده آنها نیست، بنابراین شاید تعداد کهکشان‌ها بیشتر از ۲۰۰ میلیارد باشد. ستاره شناسان در جهان ما  نیز می‌توانند کهکشان‌هایی که ۴۵۰ میلیون سال بعد از بیگ بنگ شکل گرفته اند را مشاهده کنند. پس از قرار گیری تلسکوپ فضایی جیمز وب در مدار زمین در سال ۲۰۱۸ دانشمندان می توانند کهکشان‌هایی که ۲۰۰ میلیون سال بعد از بیگ بنگ به وجود آمده اند را نیز مشاهده کنند. با توجه به مشاهدات دانشمندان تعداد ۲۰۰ میلیارد کهکشان را برای جهان قابل مشاهده ما محتمل می باشد.