به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران به نقل از عرش‌نیوز؛ این روزها اوضاع دمشق بیش از هر زمان دیگری به اولین روزهای آغاز بحران در سوریه شبیه است. تردد در خیابان ها و کوچه ها و محله هایش عادی صورت می گیرد، به ویژه پس از موفقیت تلاش های «آشتی ملی» در منطقه «المعضمیه» و پس از آن «برزه» و آماده شدن اجرای چنین مصالحه ای در «القابون»؛ مناطقی که پیرامون دمشق را فراگرفته و حلقه ارتباط پایتخت  و ریف آن را تشکیل می‌ دهند. این بدین معناست که دمشق از خطر شلیک خمپاره‌ های گروه های مسلح دور شده و به تدریج در حال تشکیل کمربندی امن به دور خویش است.
 
اگرچه مردم سوریه از بازتاب های بحران خسته شده اند، اما به آن خو گرفته اند. آنها در تحلیل های سیاسی خود درباره کنفرانس ژنو 2 دیدگاه های متفاوتی دارند. برخی بر این باورند که هم اکنون وقت به سود ارتش سوریه می گذرد و ارتش سوریه همچنان قدرتمند است و می تواند 3 سال دیگر نیز مقاومت کند و اینکه، بیش از آنکه دمشق نیازمند نتایج ژنو 2 باشد، این معارضان هستند که به این نتایج نیاز دارند.
 
آنها در این ارتباط به تجارب تاریخی و وقایع جاری در عرصه سوریه استناد می جویند و تاکید می کنند که برگه‌ های برنده در دست دمشق بسیارند. آنها اگرچه به تغییر و تحولات جاری در عرصه بین الملل از جمله توافقات مسکو و واشنگتن توجه دارند، اما بیش از آن به اهمیت اوضاع میدانی می پردازند و بر این باورند، طرح امنیتی حلب که در حال اجرا از سوی ارتش سوریه است، می تواند برگ برنده بزرگی در دست دولت همچون عملیات ریف دمشق باشد.
اگر از این افراد دلیل این همه اعتماد به دمشق را سوال کنی، خواهند گفت: تحولات میدانی را نمی بینید؟ همه مردم خواهان پایان جنگ هستند. بسیاری از عناصر ارتش آزاد خود را تسلیم ارتش سوریه کرده اند. تاوان نزاع میان «داعش» و «جبهه اسلامی» را نه طرف های حامی آنها که مردم سوریه و به ویژه اهالی شمال سوریه می دهند.
 
آنها ارتش سوریه را تنها عامل تضمین کننده بقای خویش می دانند، دقیقا نتیجه ای که غرب هم اکنون به آن رسیده است.
 
چند سال پیش کسی از مسئولان نظام از گزند، حملات رسانه‌ ای و تبلیغاتی و سیاسی و دیپلماتیک منطقه ای و بین المللی گسترده ای در امان نبود و مناطقی که زمانی در ابتدای بحران علیه نظام دست به تظاهرات و راهپیمایی های اعتراض آمیز زده بودند، هم اکنون به عمق بحران و اهداف و نهفته در پس آن کاملا اطلاع پیدا کرده اند، همه آنها اکنون به آغوش نظام باز گشته اند و همان هایی که زمانی تحت عنوان «انقلاب» هرآنچه می خواستند را نثار نظام سوریه می کردند، هم اکنون فقط از نظام «تشکر» می کنند. این موضوعی عادی یا ساده نیست.
همچنین تمام تلاش ها برای نابودی اقتصاد سوریه و از بین بردن لیره و بی ارزش کردن آن و فراهم کردن وارد کردن ارزهای خارجی و جایگزینی آن به شکست انجامید.
 
هم اکنون حتی معارضان خارج نشین نیز تمایلی به برپایی تظاهرات و راهپیمایی علیه نظام سوریه همچون گذشته ندارند و همه آن شعارها از بین رفته و محو شدند.
 
صاحبنظران تاکید می‌ کنند: آیا نباید تمام این تغییر و تحولات را در چارچوب قدرت و اقتدار نظام سوریه و شخص «بشار اسد» به شمار آورد؟ وقتی  نظام سوریه می‌ بیند که توطئه های اقتصادی شکست خورده، اوضاع میدانی بر وفق مراد ارتش سوریه، معارضان بیش از هر زمان دیگری ناامید و ناکام و مهمتر از همه مردم سوریه بیش از هر زمان دیگری از نظام و بشار اسد حمایت می کنند، آیا نباید آنها را برگه های برنده خود در هر کنفرانس و نشست و مذاکره ای به شمار آورد؟
 
کارشناسان و صاحبنظران تاکید می کنند: نظام سوریه و شخص بشار اسد بیش از هر طرف دیگری به این تغییر و تحولات داخلی و منطقه‌ ای و بین المللی در بحران سوریه آگاه هستند، اما آیا می‌ توان گفت که این تحولات موجب می شوند تا سوریه در استانه حل بحران و اختلافات باشد؟
 
سوری ها به خوبی درک می کنند که این مرحله، مرحله حساسی است، آمریکا برای به نتیجه رساندن مذاکرات سازش تلاش بسیاری می کند. از سوی دیگر واشنگتن تلاش می کند، به هر طریق ممکن با ایران به نتیجه برسد، پس از آنکه بحران سوریه موجب شد، سوریه از قضیه فلسطینی بازماند. حزب الله در لبنان نیز به بحران های سیاسی و میدانی خود رسیدگی می کند.
سوری ها به خوبی می دانند که موافقت با طرح سازش ارائه شده از سوی آمریکا برای قضیه فلسطینی به بحران آنها پایان خواهد داد، یا دست کم آن را تا جای ممکن تضعیف خواهد کرد و بالعکس.
 
بازی سازمان ملل در منطقه در تقسیم ثروت های طبیعی نمود پیدا کرد تا در این چارچوب روسیه و آمریکا به توافق جدیدی مبنی بر بهره برداری از چاه های گاز و نفت شمال اراضی سرزمین های اشغالی دست یافتند که به معنای تامین امنیت اسرائیل در مرزهای شمالی آن است، اگرچه روسیه اعضای محور مقاومت و دشمن تل آویو است. اینجا که گرایش روسیه به تامین امنیت اسرائیل در چارچوبی که منافع مسکو را تامین کند، آشکار می شود.
 
انتظار می رود، مذاکرات سازش های منطقه تا ماه ژوئن ادامه یابد. یعنی موعدی که آمریکایی ها برای دستیابی به راه نهایی برای مذاکزات سازش و ماه پس از آن برای نابودی سلاح های شیمیایی سوریه مشخص کرده بودند.
 
 
 
اما کنفرانس ژنو 2
 کارشناسان براین باورند که این کنفرانس، برپایی کنفرانس ها و تشکیل کمیته ها و کمیسیون هایی را در پی خود خواهد داشت و به همین دلیل نظام سوریه تنها باید به پیروزی های میدانی خود تکیه کند، حتی اگر زمان بیشتری طلب کند و در این میان برحسب مقتضا و براساس سیاست تفرقه اندازی و تعمیق شکاف‌ ها در مناطق و جبهه های مختلف از گروهی به نفع گروه دیگر حمایت و در قبال ارتش آزاد سیاست مصالحه و آشتی ملی را پیش می گیرد و این تاکتیکی است که بدون تردید بُرد را با نظام سوریه همراه خواهد ساخت.
 
این بازی میدان و سیاست است که در سوریه درحال اجراست و مورد حمایت آمریکا و روسیه قرار دارد و حتی گفته شده، اقدام روسیه به ارسال تجیهزات و جنگنده‌های جدید به دمشق در راستای همین تاکیتک بوده است.
 
از سوی دیگر در عرصه سیاسی در حالی که جامعه بین المللی خود را برای برگزاری کنفرانس ژنو 2 اماده می کند و معارضان خارج نشین بیش از هر زمان دیگری آشفته و ناهماهنگ نشان می دهند، سوریه بار دیگر بر تاکید کرد که آنچه در این کنفرانس مد نظر باید باشد، خواست مردم سوریه است و اگر این خواست مبتنی بر شرکت اسد در انتخابات آینده ریاست جمهوری سوریه باشد، وی در این امر تردید نخواهد کرد.
 
همچنین رئیس جمهوری سوریه تاکید کرده است که مهمترین نتیجه کنفرانس ژنو باید توافق برسر مبارزه با گروه های تروریستی تکفیری و تشکیل ائتلافی بین المللی برای مبارزه با تروریسم است.
این درحالی است که دمشق برقراری هرگونه اتش بس با گروه های مسلح تروریستی را منوط به بر زمین گذاشتن سلاح از سوی گروه های مسلح، توقف جنگ و تعیین سرنوشت عناصر خارجی که در سوریه در حال جنگ هستند، کرده است و بالطبع در این میان توقف حمایت‌ های نظامی و لجستیکی از گرو های مسلح شرط اول این آتش بس خواهد بود.
 
همچنین دمشق مخالف جای دادن اعضایی از معارضان خارج نشین که حضور و مشارکت و حمایت آنها در گروه های تروریستی به اثبات رسیده است، در کمیته ها و کمیسیون هایی است که در آینده تشکیل خواهد شد.
 
در واقع هیئت سوریه با تکیه بر اصول ثابتی در این کنفرانس حضور می یابد که در عدم کناره گیری نظام به هر قیمت ممکن؛ عدم مشارکت معارضان خارج نشین در هر دولتی که در آینده در سوریه تشکیل خواهد شد؛ نامزدی اسد در انتخابات آینده و مد نظر قرار دادن چشم داشت ها و خواسته های مردم سوریه نمود پیدا می کند.