ایران ؛ کابوس امپریالیست آمریکا در خاورمیانه
"مايکل روبين" در مقاله جديدي اذعان مي کند که طرح مسائلي چون تجاوز نظامي و استفاده از گروهک منافقين براي هراساندن ايرانيان از ادامه پیشرفت های سیاسی ، اقتصادی ، هسته ای و نظامی خود حربه هايي نخ نما شده اند.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از نشریه کامنتري مگزين ؛ نويسنده مقاله اذعان مي کند که کشورهاي غربي بخصوص دولت آمريکا به دليل تلاش در جهت تضعيف "محور مقاومت" از تروريست هاي سوري حمايت بعمل مي آورند و در اين باره مي افزايد "دليل اصلي که اکثر استراتژيست هاي آمريکايي خواستار افزايش کمک رساني به تروريست هاي سوري هستند بدان خاطر است که قصد دارند تا از طريق ضربه زدن به دولت "بشار اسد" رييس جمهور سوريه بر ايران اعمال فشار نمايند. از زمان پيروزي انقلاب اسلامي ايران در سال 1979 ميلادي تاکنون ايران و سوريه از متحدان استراتژيک يکديگر در محور مقاومت بوده اند."
نويسنده با اذعان به اين موضوع که ايران منافع آمريکايي ها را در منطقه خاورميانه به شدت به چالش کشيده است مي افزايد "ايران در تمام منطقه چالشي عمده براي دولت آمريکا بوده است. چه در عراق و در افغانستان مي توان افزايش نفوذ و تاثيرگذاري آمريکايي ها را مشاهده کرد. همچنين حمايت ايران از فلسطينيان نيز از ديگر مواردي است که نشان دهنده تضاد منافع جمهوري اسلامي ايران با دولت آمريکاست."
نويسنده در ادامه اذعان مي کند که ايرانيان در مقابل تجاوز خارجي در کنار يکديگر ايستاده و از نظام اسلامي خود دفاع مي کنند. وي در اين باره مي افزايد "اشتباه نکنيد پيگيري سياست "تغيير نظام" در قبال ايران به معناي حمله نظامي و يا پياده کردن سرباز در آن کشور نيست. بحران اقتصادي کنوني آمريکا اجازه چنين کاري را به آمريکايي ها نمي دهد. همچنين بايد دانست که تجاوز نظامي عليه ايران تنها به قدرتمندتر شدن پيوند ملت و دولت ايران با يکديگر مي انجامد.
بهترين مثال براي بيان اين موضوع جنگ هشت ساله ايران و عراق بود که پس از تجاوز نيروهاي بعثي به رهبري "صدام حسين" ديکتاتور عراق عليه جمهوري اسلامي ايران، ايرانيان به رهبري امام خميني (ره) در مقابل دشمن ايستادگي کردند. من همواره اظهار داشته ام که استفاده از نيروي نظامي توسط دولت آمريکا هزينه بر بوده و اقدامي اشتباه مي باشد. فرض کنيم که آمريکا عليه ايران دست به تجاوز نظامي نيز بزند با اين کار آمريکايي ها موفق خواهند شد حداکثر دو تا سه سال برنامه هسته اي ايران را با تاخيري جزئي مواجه سازند اما پس از اين مدت برنامه آنان از سرگرفته خواهد شد."
