باشگاه خبرنگاران جوان؛ حسین مهدی‌تبار - به گزارش فارن افرز در قرن بیستم، ایالات متحده بر منطقه خود تسلط داشت، اما اخیراً غفلت از این منطقه موجب شد چین و روسیه نفوذ خود را در قاره آمریکا افزایش دهند. تحت ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، تلاش‌هایی برای بازپس‌گیری سلطه ایالات متحده انجام شد که عمدتاً بر مقابله با رشد حضور چین و روسیه در آمریکای لاتین متمرکز بود. با این حال، رویکرد ترامپ اغلب با تناقضات و کمبود منافع ملموس همراه بود که منجر به موفقیت‌های محدود شد.

روندهای تهاجمی ترامپ و سیاست‌های او، از جمله تهدیدها و ارعاب، گاهی اوقات منجر به امتیازاتی کوتاه‌مدت از کشورهای مانند پاناما و مکزیک شد. به عنوان مثال، پاناما تحت فشار ایالات متحده از ابتکار کمربند و جاده چین خارج شد و مکزیک برای اجتناب از تعرفه‌ها، نیروهای گارد ملی را به مرز اعزام کرد. با این حال، چنین روش‌هایی در درازمدت پایدار نبوده‌اند زیرا به تغییرات در حال تحول منطقه توجه نکرده‌اند.

بسیاری از کشورهای قاره آمریکا، برای کاهش وابستگی به ایالات متحده، روابط خود را با چین، روسیه و سایر قدرت‌ها گسترش داده‌اند. به ویژه چین در آمریکای لاتین از طریق سرمایه‌گذاری‌ها، تجارت و ابتکارات دیپلماتیک پیشرفت قابل توجهی داشته است، در حالی که روسیه بیشتر بر شراکت‌های امنیتی با کشورهایی مانند کوبا و ونزوئلا متمرکز شده است.

با وجود تلاش‌های دولت ترامپ برای مقابله با رشد نفوذ چین، این استراتژی‌ها عمدتاً ناموفق بوده‌اند. به عنوان مثال، تلاش‌ها برای اخراج فناوری چینی از شبکه‌های 5G آمریکای لاتین به دلیل نبود جایگزین‌های جذاب شکست خورد. همچنین، بازنگری در ناتافا به USMCA نتایج مورد انتظار را در زمینه ایجاد شغل یا بهبود توازن تجاری به همراه نداشت.

دوره دوم ریاست‌جمهوری ترامپ با اقدامات مستقیم‌تری مانند تعرفه‌ها و فشار به کشورهای مختلف برای مقابله با مهاجرت و قاچاق مواد مخدر همراه بود. با این حال، این رویکرد می‌تواند منجر به بی‌اعتمادی دولتمردان منطقه‌ای شود و آنان را به جستجوی گزینه‌های خارج از نفوذ ایالات متحده سوق دهد. رهبران آمریکای لاتین که به سیاست‌های پوپولیستی عادت کرده‌اند، کمتر احتمال دارد تحت تأثیر سبک مقابله‌جویانه ترامپ قرار بگیرند.

استقلال منطقه‌ای از ایالات متحده از منافع خود کشورهای آمریکای لاتین نشأت می‌گیرد؛ زیرا این کشورها اکنون به منابع پایدار سرمایه‌گذاری و تجارت از چین، اتحادیه اروپا و کشورهای خلیج فارس دسترسی دارند. این پلورالیسم اقتصادی تصمیمات ژئوپولیتیکی آنان را تغییر داده است، به طوری که کشورهای مانند آرژانتین و برزیل روابط خود را با چین گسترش داده‌اند، حتی اگر در ابتدا قول داده بودند که با ایالات متحده هم‌راستا شوند.