پلیس در تعقیب قاچاقچی بین‌المللی؛
دستمزد ۵۰ پوندی برای انتقال مواد از تهران به لندن
آقای «دوربینی» کجایی؟
روز اول ثبت نام از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوی حواشی جالبی داشت و گویا جای خالی یک نفر در این حواشی کاملا احساس می شد
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ، جوان نوشت:
سلام آقای دوربینی! کجایی عزیز جان! هارداسان قارداش
؟! Where are you
به چه زبانی بگویم که باور کنی دلتنگتم. آقای دوربینی! روز نخست ثبت نام انتخابات ریاست جمهوری آمد و تمام شد و برخلاف همه پیش بینی‌ها سر و کله تو آن طرف‌ها پیدا نشد.
راستش من در محل ثبت نام نامزدهای ریاست جمهوری خیلی دنبال تو گشتم، البته فقط من نبودم. خیلی‌ها سراغت را می‌گرفتند، بیشتر شاگردانت دنبالت می‌گشتند که ببینند چه بر سر استاد آمده که این گونه بنای لجبازی را با لنز دوربین‌ها گذاشته و دوربین‌های خبری را مثل کودکان یتیم ویلان و سرگردان کرده است.
آقای دوربینی! صادقانه بگویم نمی‌دانی چقدر لذت می‌برم که تو با چنان مهارت و نبوغی در مکان یابی و زاویه شناسی و پیش‌بینی همه موانع و متغیرها جلوی دوربین‌ها رسیده‌ای که مسئولان، مدیران، خبرنگاران و دبیران خبری صدا و سیما هر چقدر هم که نشست محرمانه و غیرمحرمانه می‌گذارند و عزم شان را جزم می‌کنند و زاویه دوربین‌ها را به خاطر تو تغییر می‌دهند و به عوامل‌شان سفارش می‌کنند و نمای بسته می‌گیرند تا تصویر تو را به هر قیمتی که شده حذف و سانسور کنند اما باز تو هر شب بیشتر از اعضای کابینه دولت در تلویزیون حضور داری و من خوشحالم این نوید را به تو بدهم که بلاشک نگارش تاریخ معاصر ایران بدون حضور و تصویر تو نشدنی است.
آقای دوربینی! روز اول ثبت نام نامزدها نبودی و ندیدی نهضتی که تو در این کشور به پا کرده‌ای و حاضری به خاطر نشان داده شدن تصویرت در تلویزیون به هر کاری دست بزنی، زیر تابوت‌ها بروی، در همه تشییع جنازه‌ها حی و حاضر باشی، مشت و لگدهای تیم‌های محافظ و بادیگارد شخصیت‌ها را به جان و دل بخری چه ثمرات مبارکی به بار آورده است، ثمراتی که متأسفانه فقط هر چهار سال یک بار در انتخابات ریاست جمهوری خودش را نشان می‌دهد و من آرزو می‌کنم که تغییری، تبصره‌ای و بندی به قانون اساسی اضافه شود که حتی المقدور هر سال یا هر شش ماه یک بار انتخابات ریاست جمهوری در این کشور برگزار شود تا هم ما حرف‌های شیرینی از نامزدها بشنویم و در رؤیاهایمان غرق شویم و هم تو و دست پرورده‌هایت بتوانید همچنان به نهضت‌تان ادامه دهید.
اگرچه هنوز در روزهای آغازین ثبت نام‌ها هستیم و امید به حضور تو کمرنگ نشده اما غیبت تو در روز نخست بسیار نگران‌کننده بود. ما همه دلمان شور می‌زند نکند زبانم لال... آخر امکان ندارد آقای دوربینی ما در قید حیات باشد و جایی که دوربین‌ها هستند، احساس تکلیف نکند.
آقای دوربینی! خوشحالم یک بار دیگر خاطرنشان کنم فرزندان معنوی تو در روز نخست ثبت نام نامزدهای ریاست جمهوری به تمام معنا گل کاشتند و مایه افتخار و مباهات ملت ایران به ویژه در عرصه‌های بین‌المللی شدند.
سلام آقای دوربینی! کجایی عزیز جان! هارداسان قارداش
؟! Where are you
به چه زبانی بگویم که باور کنی دلتنگتم. آقای دوربینی! روز نخست ثبت نام انتخابات ریاست جمهوری آمد و تمام شد و برخلاف همه پیش بینی‌ها سر و کله تو آن طرف‌ها پیدا نشد.
راستش من در محل ثبت نام نامزدهای ریاست جمهوری خیلی دنبال تو گشتم، البته فقط من نبودم. خیلی‌ها سراغت را می‌گرفتند، بیشتر شاگردانت دنبالت می‌گشتند که ببینند چه بر سر استاد آمده که این گونه بنای لجبازی را با لنز دوربین‌ها گذاشته و دوربین‌های خبری را مثل کودکان یتیم ویلان و سرگردان کرده است.
آقای دوربینی! صادقانه بگویم نمی‌دانی چقدر لذت می‌برم که تو با چنان مهارت و نبوغی در مکان یابی و زاویه شناسی و پیش‌بینی همه موانع و متغیرها جلوی دوربین‌ها رسیده‌ای که مسئولان، مدیران، خبرنگاران و دبیران خبری صدا و سیما هر چقدر هم که نشست محرمانه و غیرمحرمانه می‌گذارند و عزم شان را جزم می‌کنند و زاویه دوربین‌ها را به خاطر تو تغییر می‌دهند و به عوامل‌شان سفارش می‌کنند و نمای بسته می‌گیرند تا تصویر تو را به هر قیمتی که شده حذف و سانسور کنند اما باز تو هر شب بیشتر از اعضای کابینه دولت در تلویزیون حضور داری و من خوشحالم این نوید را به تو بدهم که بلاشک نگارش تاریخ معاصر ایران بدون حضور و تصویر تو نشدنی است.
آقای دوربینی! روز اول ثبت نام نامزدها نبودی و ندیدی نهضتی که تو در این کشور به پا کرده‌ای و حاضری به خاطر نشان داده شدن تصویرت در تلویزیون به هر کاری دست بزنی، زیر تابوت‌ها بروی، در همه تشییع جنازه‌ها حی و حاضر باشی، مشت و لگدهای تیم‌های محافظ و بادیگارد شخصیت‌ها را به جان و دل بخری چه ثمرات مبارکی به بار آورده است، ثمراتی که متأسفانه فقط هر چهار سال یک بار در انتخابات ریاست جمهوری خودش را نشان می‌دهد و من آرزو می‌کنم که تغییری، تبصره‌ای و بندی به قانون اساسی اضافه شود که حتی المقدور هر سال یا هر شش ماه یک بار انتخابات ریاست جمهوری در این کشور برگزار شود تا هم ما حرف‌های شیرینی از نامزدها بشنویم و در رؤیاهایمان غرق شویم و هم تو و دست پرورده‌هایت بتوانید همچنان به نهضت‌تان ادامه دهید.
اگرچه هنوز در روزهای آغازین ثبت نام‌ها هستیم و امید به حضور تو کمرنگ نشده اما غیبت تو در روز نخست بسیار نگران‌کننده بود. ما همه دلمان شور می‌زند نکند زبانم لال... آخر امکان ندارد آقای دوربینی ما در قید حیات باشد و جایی که دوربین‌ها هستند، احساس تکلیف نکند.
آقای دوربینی! خوشحالم یک بار دیگر خاطرنشان کنم فرزندان معنوی تو در روز نخست ثبت نام نامزدهای ریاست جمهوری به تمام معنا گل کاشتند و مایه افتخار و مباهات ملت ایران به ویژه در عرصه‌های بین‌المللی شدند.
