تاریخچه استعمار

ونزوئلا برای اولین بار در سال ۱۵۲۲تحت استعمار اسپانیا قرار گرفت. در واقع، اولین محل استقرار دائمی امپراطوری اسپانیا در آمریکای جنوبی در منطقه‌ای بود که امروزه کومانا نامیده می‌شود. قسمت اعظمی از ونزوئلا سرانجام بخشی از نیو گاراندا شد و بخشهای شرق ونزوئلا بخشی از نیو اندلوس شد. پس از چند شورش نافرجام، ونزوئلا تحت رهبری فرنسیسکو دی می‌راندا، که یکی از فرماندهان انقلاب فرانسه بود، در ۵ جولای ۱۸۱۱ استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد. با این حال، حکومت و تسلط کامل بر منطقه توسط داخلی‌ها، پس از پیروزی سیمون بولیوار آزادی بخش در ‹‹جنگ کارابوبو›› در ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱، با کمک ژنرال خوزه آنتونیو پائز، و کمکهای ویژه فرمانده ارشد آنتونیو خوزه دی سوکره، که بولیوار طبق نقشه جنگ او عمل کرد و همچنین بعد از پیروزی خوزه پرودنسیو پادیلا در ‹‹جنگ دریایی دریاچه ماراکایبو›› در ۲۴ ژولای ۱۸۲۳ به دست آمد.


مجلس نیو گرانادا کنترل ارتش گرانادایی را به بولیوار سپرد که پس از آن او در راه آزادی چندین کشور را فرماندهی کرد و جمهوری جدیدی با نام کلمبیا تشکیل داد ( که برای متمایز ساختن آن از جمهوری کلمبیا به آن کلمبیا بزرگ یا بزرگتر نیز گفته می‌شد) و شامل کلمبیا، پاناما و و نزوئلای امروزی بود. پس از این مرحله، او ارتش خود را به سمت جنوب هدایت و فرماندهی کرد، پرو را آزاد و بولیوی را از سلطه اسپانیایی‌ها آزاد و آن راخلق کرد (نام این کشور از روی نام این منجی و آزادی بخش انتخاب شده و در گذشته بخشی از پرو، با نام ‹‹ آلتو پرو›› بوده‌است. قرار بود ‹‹آنتونیو خوزه دی سوکره›› که در جنگهای زیادی برای بولیوار پیروزی به ارمغان آورد، به عنوان جانشین طبیعی بولیوار انتخاب شود، تا اینکه او در بروکوس کشته شد. پس از جنگ استقلال، ونزوئلا به همراه کلمبیا و اکوادور تبدیل به بخشی از گران کلمبیا شدند تا اینکه در ۱۸۳۰، بولیوی طی یک شورشی به رهبری ‹‹ خوزه آنتونیو پائز›› از مجموعه فوق الذکر جدا شده و خود را به عنوان یک حکومت جمهوری مستقل اعلام کرد. پائز اولین رئیس جمهور ونزوئلا شد.


بی ثباتی سیاسی، درگیری‌های سیاسی و حاکمیت دیکتاتوری مشخصه اصلی تاریخ ونزوئلا درسالهای زیادی از قرن نوزدهم و اوائل قرن بیستم بوده‌است. پس از مرگ خوآن ویسنته گومز در سال ۱۹۳۵ و فروخوابی موقت حکومت اتوریته، مبارزات دموکراتیک سرانجام در سال ۱۹۵۸ باعث شد نیروهای نظامی از مداخله مستقیم در سیاست ملی خودداری کنند. از آن سال تاکنون، ونزوئلا به طور مدام ازحاکمیت دموکراتیک غیر نظامی برخوردار بوده‌است که البته این روند نیز کاملا خالی از درگیری و اختلاف نبوده‌است. رئیس جمهور فعلی ونزوئلا هوگو چاوز است که پس از حمله آمریکا به عراق به یکی از منتقدان تند جورج بوش، رئیس جمهور آمریکا تبدیل شده‌است. چاوز بلافاصله پس از به قدرت رسیدن در سال ۱۹۹۸، سیاستهای عوام گرایانه اقتصادی را در کشور به اجرا گذاشت. ونزوئلا عضو جامعه ملل آمریکای جنوبی ‹‹SACN›› است.

دولت و سیاست

رئیس جمهور ونزوئلا از طریق رای گیری انتخاب می‌شود و حق رای مستقیم برای عموم وجود دارد. رئیس جمهور پس از انتخاب شدن هم وظایف رئییس دولت و هم وظایف رئیس حکومت را به عهده دارد. مدت ریاست جمهوری شش سال است و هر فرد تنها برای دو بار متوالی می‌تواند به این سمت دست یابد. رئیس جمهور معاون خود را منصوب کرده و در مورد تعداد و ترکیب کابینه تصمیم گیری می‌کند و در نهایت با همکاری مجمع قانون گذاری اعضای کابینه را تعیین می‌کند. اگر رئیس جمهور تشخیص دهد که قسمتی از قانون قابل ایراد است می‌تواند از هیان مقننه بخواهد آن قسمتها را مورد بازنگری قرار دهد، اما اگر اکثریت اعضای مجلس با ایرادات مطرح شده از جانب رئیس جمهور مخالف باشند، ایرادات ملغی می‌شود .

مجلس ونزوئلا تحت عنوان مجلس ملی ونزوئلا یا Asamblea Nacional فعالیت می‌کند. ۱۶۷ نماینده مجلس که سه تن از آنها از میان افراد بومی انتخاب می‌شوند، برای یک دوره پنج ساله انتخاب می‌شود و تنها امکان انتخاب آنها برای سه دوره وجود دارد. نمایندگان از طریق آرای مردمی و درقالب احزاب ائتلافی یا کاندیداهای مستقل انتخاب می‌شوند. بالاترین مقام قضایی کشور ‹‹ نظام قضایی عالی ونزوئلا›› است که قضات آن توسط مجلس برای یک دوره ۱۲ ساله انتخاب می‌شوند. شورای ملی انتخابات ونزوئلا مسئولیت رسیدگی به فرایند انتخابات را به عهده دارد و متکشل از پنج مدیر است که مستقیما توسط مجلس ملی انتخاب می‌شوند.

مجازات اعدام در سال ۱۸۶۳ لغو شد و بدین ترتیب ونزوئلا اولین کشوری محسوب می‌شود که اعدام را غیر قانونی اعلام کرده‌است.

رضایت مردمی

بنا به نتایج ارائه شده به وسیله‌ی لاتینو بارمترو (latino Barametro) - معیاری که هر سال برای تعیین میزان رضایت مردم از دموکراسی به کار می‌رود- در سال 1998، هنگامی که هوگو چاوز انتخاب شده، تنها 37% مردم آمریکای لاتین از سیستم دموکرایتک راضی بودند و در ونزوئلا این رفم کمتر یعنی 35% بود تا سال 2007 حد متوسط رضایت‌مندی در همان رقم 37 درصد در تمامی آمریکای لاتین باقی ماند، در حالی که میزان رضایت مندی مردم ونزوئلا از نظام دموکراتیک‌شان به 59% افزایش یافته بود. طبق آمار موسسه‌ی لاتینوبارومتر در حال حاضر میزان رضایت مندی مردم نسبت به دموکراسی در ونزئولا به 82% رسیده است.

جغرافیا

این جمهوری مساحتی در حدود ۹۱۲۰۵۰ کیلومتر مربع دارد. اگرچه کاملاً جزو مناطق گرمسیری است اما آب و هوای آن از گرم و مرطوب تا سردسیری آلپی تغییر می‌کند که بستگی به توپوگرافی، ارتفاع، جهت و شدت بادهای منطقه‌ای دارد. دراکثر مناطق کشور دوره باران مشخصی وجود دارد. دوره باران از ماه می‌تا نوامبر بوده و به صورت زمستان درنظر گرفته می‌شود و بقیه سال را تابستان در نظر می‌گیرند.


این کشور را براساس ارتفاع به ۴ منطقه دمایی تقسیم می‌کنند:

منطقه گرمسیری: شامل مناطق با ارتفاع کمتر از ۸۰۰ متر است. این مناطق گرم هستند و درجه حرارتشان بین ۲۶-۲۸ درجه سیلسیوس متغیر است.

مناطقی با ارتفاع ۲۰۰۰ -۸۰۰ متر با درجه حرارت ۱۵-۱۲ درجه. بیشتر شهرهای ونزوئلا از جمله پایتخت آن در این منطقه آب و هوایی قرار می‌گیرند.

مناطقی با ارتفاع ۳۰۰۰ -۲۰۰۰ متر که درجه حرارتی بین ۱۱-۹ درجه دارند و جزو مناطق سرد محسوب می‌شوند.

مناطق با ارتفاع بیش از ۳۰۰۰ متر که جزء مناطق برف خیز و سردسیر کشور هستند و دمایی کمتر از ۸ درجه دارند.

میزان بارش سالیانه در مناطق کم ارتفاع و دشت‌ها بین ۴۳۰ میلیمتر و در غرب ساحل دریای کارائیب تا ۱۵۰۰ میلیمتر در دلتای اورینوکو تغییر می‌کند.


بیش از ۱۰۰۰ رودخانه در ونزوئلا جریان دارد که از این میان رودخانه اورینوکو از همه مهم‌تر است.که طولی معادل ۲۵۰۰ کیلومتر دارد و از مرز برزیل (رشته کوه‌های مرتفع گایانا)سرچشمه می‌گیردو به اقیانوس اطلس میریزد.

اقتصاد

این کشور که در شمال آمریکای جنوبی قرار دارد جزو کشورهای غنی از لحاظ معدن و مواد معدنی می‌باشد.حدود ۷۰ درصد درآمد این کشور از نفت حاصل می‌شود. و از بزرگ‌ترین کشورهای صادر کننده بوکسیت می‌باشند. این کشور در دهه ۱۹۹۰ یکی از مهم‌ترین کشورهای تولید کننده زغال‌سنگ، آهن، فولاد، آلومینیوم، طلا و دیگر مواد معدنی گردید.

در اواخر دهه ۱۹۸۰ صنایع کمتر از ۱ درصد نیروی کار را در اختیار خود داشتند که این مقدار کمتر از یک درصد تولید ناخالص ملی بوده‌است. به طور کلی اقتصاد این کشور متکی به نفت و گاز است. این کشور پنجمین صادر کننده نفت خام، سومین تولید کننده اوپک و از نظر میزان ذخایر گاز رتبه هشتم را در جهان داراست.

به طور کلی ذخائر معدنی غنی از آهن، بوکسیت، طلا و الماس را دارا می‌باشد و همچنین از مهم‌ترین صادر کنندگان سیمان در منطقه (۱۱۵ میلیون دلار) هستند. تولید ناخالص ملی این کشوردر سال ۲۰۰۳ معادل ۲۰۸٫۳ میلیارد دلاراست.

جمعیت‌شناسی

مطاله‌ای که اخیرا بر روی گروههای نژادی انجام شده بیانگر آن است که ۶۰٪ جمعیت ونزوئلا ‹‹مستیزو›› (نژاد مختلطی از سفید پوستها، سیاه پوستها و سرخ‌پوستها)، ۲۹٪ ‹‹سفید پوست›› (عمدتا اسپانیایی، ایتالیایی، آلمانی و پرتغالی)، ۸٪ آفریقایی، ۱٪ آمریکایی سرخ‌پوستان ونزوئلا، و ۲٪ آسیایی (چینی، ژاپنی، کره‌ای و نژادهای کشورهای خاورمیانه) هستند. مروم ونزوئلا ترکیبی از میراثهای گوناگون هستند. در جریان موج مهاجرتهایی که در قرن بیستم رخ داد، سرخ‌پوستانی که در طول تاریخ در ونزوئلا بوده‌اند، استعمارگران اسپانیایی و برده‌های آفریقایی وارده از کشورهای دیگر و نیز افرادی که اهل کشورهای همجوار آمریکای جنوبی بودند به جماعتهای اروپایی تحت حمایت پیوستند. همچنین جوامعی مختلفی از اروپای شرقی، مانند جمهوری چک، لهستان، رومانی، اوکراین، لیتوانی، لتونی، بلغارستان، کرواسی و مجارستان به چشم می‌خورد. حدود ۸۵٪ مردم ونزوئلا در مناطق شهری در قسمت شمالی کشور زندگی می‌کنند. درحالی که تقریبا نیمی از خاک ونزوئلا در جنوب رود اورینوکو قرار گرفته، این منطقه تنها ۵٪ از مردم کشور را در خود جای داده‌است.


زبان رسمی و ملی ونزوئلا اسپانیایی است، اما در کنار آن ۳۱ زبان بومی دیگر مورد استفاده مردم قرار می‌گیرد، (وای یو، پمون، واراو، کارینا، یانومامی، گوآجیبو و غیره)، که البته باید زبانهایی را که توسط مهاجران به کشور آورده می‌شود را نیز به فهرست زبانهای مورد استفاده در ونزوئلا افزود. ۹۶٪ از مردم این کشورحداقل به ظاهر پیرو کلیسای کاتولیک روم هستند. قریب به ۴٪ از مردم پیرو آیین و ادیان دیگر هستند.

بهداشت عمومی

میزان مرگ و میر نوزادان در ونزوئلا ۴۵/۲۱ نفر در ازای ۱۰۰۰ نفر است که در مقایسه با سوئد میزان مرگ و میر در ونزوئلا هشت برابر بیشتر است. سوء تغذیه کودکان (کودکان زیر ۵ سال) در ونزوئلا ۱۷٪ است که به دو دسته کودکان مریض و کودکانی که در وضعیت خطرناکی قرار دارند تقسیم بندی می‌شوند. این دسته بندی، دسته بندی رسمی مورد استفاده سازمان ملل در خصوص سوء تغذیه‌است. مناطقی که مشکلات مزبور ناشی از سوء تغذیه دامنگیر آنها می‌شود مناطقی هستند که فقیرترین مردم در آن ساکن هستند. ایالت دلتای آماکورو (۳۰٪) و ایالت آمازون (۲۴٪) بدترین وضعیت را دارا هستند ٪).


بنا به اعلام سازمان ملل، میزان افرادی که از تاسیسات بهداشتی مناسب محروم هستنند، ۳۲٪ است که اکثریت آنها ساکنان مناطق روستایی هستند که وسائل اولیه بهداشتی را نیز ندارند.

به افرادی که به ونزوئلا سفر می‌کنند توصیه می‌شود به علت شیوع بیماری‌های زیاد در این کشور، از جمله حصبه، تب زرد، وبا، هپاتیت آ، هپاتیت ب و هپاتیت د، حتماً به خود واکسن بزنند.

هنگامی که بیماری وبا در عصر کنونی در دلتای اوریناکو شیوع پیدا کزد، رهبران سیاسی ونزوئلا به پرونده سازی نژادی بر ضد مردم بومی متهم شدند. اتهام مطرح شده این بود که رجال سیاسی می‌خواستند با پرونده سازی تقصیر را از گردن موسسات و نهادهای وابسته به خود بردارند که این امر در نهایت منجر به هر چه وخیم تر شدن بیماری همه گیر شد. به افرادی که به ونزوئلا سفر می‌کنند توصیه می‌شود به علت شیوع آلودگی آب نوشیدنی که آمیخته به فاضلاب تصفیه نشده‌است، صرفا از آبهای تهیه شده در بطری استفاده نمایند. تنها ۳٪ از فاضلاب کشور ونزوئلا تصفیه می‌شوند و هیچ یک از شهرهای مهمی که نامشان را در اینجا می‌آوریم، محلی برای تصفیه فاضلاب ندارند: کاراکاس، ماراکایبو و والنسیا.<0 تقریبا ۵،۰۰۰،۰۰۰ نفر از مردمی که در ونزوئلا زندگی می‌کنند به آب نوشیدنی سالم دسترسی ندارند که این امر باعث شده مردم ونزوئلا در ردیف فقیرترین کشورهای آمریکای جنوبی قرار بگیرند. بر اساس برآوردهای به عمل آمده، از سال ۱۹۹۹ تاکنون قریب به ۱۱۰۰۰۰ نفر در ونزوئلا مبتلا به ایدز بوده‌اند.

فرهنگ و میراث

میراث، هنر و فرهنگ ونزوئلا تاثیراتی بسیار زیادی را از تکامل تاریخی میراث، فرهنگ و هنر آمریکای لاتین پذیرفته‌است. این تاثیر پذیری در بناهای تاریخی و معماری، مناظر، بناهای یادبود و نظایر آن نیز صورت گرفته‌است.

فرهنگ ونزوئلا را مردم بومی منطقه با توجه به تاثیراتی که از اسپانیایی‌ها و آفریقایی‌ها از آغاز دوران استعمار گرفتند، شکل داده‌اند. قبل از این دوره، فرهنگ بومی منطقه در هنر سنگ شناسی، صنایع دستی، معماری و سازمانهای اجتماعی منعکس شده بود. فرهنگ بومی طی سالیانی تا حد بسیار زیادی جذب فرهنگ اسپانیایی شد. فرهنگ مختلط حاصله به منطقه از لحاظ فرهنگی تنوع بخشیده‌است.


هنر ونزوئلایی در داخل و خارج به تدریج مورد توجه و.اقع شده‌است. این فرهنگ در ابتدا بیشتر ریشه در مذهب داشته‌است، در اواخر قرن ۱۹ در هیات تاریخی و قهرمانی نمود پیدا کرد که این کار به رهبری مارتین تووار انجام شد. مدرنیسم در قرن بیستم بر کشور سلطه پیدا کرد. آرتور میشلان، کرستابول روجاس، آرماندو رورون، مانوئل کابر، جیزز-رافائل ساتو، کارلوس کروز- دی یز (که هر دو سهم عمده‌ای در زمینه تکامل هنر متحرک ایفا کردند) و یوسف مرهی از جمله هنرمندان بنام و شهیر ونزوئلایی هستند.

پس از فتح ونزوئلا توسط اسپانیا، ادبیات ونزوئلا به تدریج شروع به رشد کرد و تفکر و فرهنگ اسپانیایی بر آن حاکم بود. به دنبال ظهور ادبیات سیاسی در خلال جنگ استقلال ونزوئلا، رومانتیسم در کشور جوانه زد. رومانتیسم اولین ژانر ادبی مهمی بود که در ونزوئلا ظهور کرد و نماینده آن ‹‹خوان ویسنته گونزالس ›› بود. اگرچه شعرای ونزوئلایی بیشتر قصه سرایی را مطمح نظر خود قرار داده‌اند، با این حال چهره‌های مهمی در میان شاعران به چشم می‌خورد که شهیرترین آنها‹‹ آندراس الوی بلنکو›› است و پس از او‹‹ فرمین تورو››قرار دارد. از میان نویسندگان و رمان نویسان بزرگ این کشور می‌توان به ‹‹رامولو گالگوس››، ‹‹ترسا دی لا پارا››، ‹‹آرتور آسلر پیتری››، ‹‹آدریانو گونزالس لئون››، ‹‹میگوئل آترو سیلوا›› و ‹‹ماریانو پیکون سالاس›› اشاره کرد. یک شاعر بزرگ دیگری به نام ‹‹آندراس بلو›› هست که پیرو مکتب اصالت انسانی بود که علاوه بر شاعری مربی و روشنفکر نیز محسوب می‌شود. فلاسفه و روشنفکرانی نظیر ‹‹لاریانو والنیلا لانز›› و ‹‹خوزه گیل فورتول›› و بسیاری از نویسندگان ونزوئلایی معتقد به پوزیتیویسم ونزوئلایی بودند.

بزرگترین آرشیتکت ونزوئلا در عصر جدید ‹‹کارلوس رائول ویلانووا›› بوده‌است که دانشگاه مرکزی ونزوئلا را طراحی کرد. دانشگاه مرکزی ونزوئلا یکی از بناهای میراث فرهنگی جهان است. Aula Magna. نمونه‌های بارز معماری ونزوئلا شامل ‹‹عمارت کنگره ونزوئلا››، ‹‹ تماشاخانه بارالت››، ‹‹مجتمع فرهنگی ترسا کارینو›› و ‹‹پل ژنرال رافائل اوردانتا›› می‌باشند.

سبکهای موسیقایی بومی منطقه بوته آزمایشی برای میراث فرهنگی ونزوئلا است و اغلب گروههایی مانند ‹‹آن سولو پابلو›› و ‹‹سرناتا گویانیسا›› نماینده آن هستند. ‹‹کوآترو›› ساز موسیقی ملی ونزوئلا است. سبکهای موسیقی خاص و ویژه این کشور عمدتا از منطقه لانوس و مناطق اطراف آن، از قبیل ‹‹آلما لانرا›› (توسط پدرو الیاس گوتیرز و رافائل بولیوار کورونادو)، ‹‹فلورنتینو ی ال دیابلو›› (توسط آلبرتو آرولو تورآلبا، ‹‹ کنسرتو ان لا لانورا›› (توسط خوآن ویسنته تورآلبا) و ‹‹کابالو ویجو›› (توسط سیمون دیاز) گرفته شده‌است. ‹‹گائیتا›› نیز یکی دیگز از سبکهای مردم پسند در موسیقی است که معمولاً در جشن سال نو و به ویژه در منطقه زولیا نواخته می‌شود. ‹‹جاروپو›› رقص ملی ونزوئلا محسوب می‌شود. ترسا کارنو ونزوئلایی یکی از اساتید مسلم و شهیر پیانو در سطح جهانی در اواخر قرن ۱۹ بود.


ونزوئلا همچنین به خاطر داشتن بیس بال بازهایی که شهرت جهانی دارند مورد توجه بوده‌است. ‹‹لوئیز آپاریسیو›› که در تالار مشاهیر بیس بال کاپرستاون نیویورک (ایالات متحده) قرار دارد، ‹‹دیوید کانسپسیون›› ‹اوسوالدو گوئیلن››، ‹‹آندراس گالاراگا››، ‹‹عمر ویزکوئل››، ‹‹لوئیز سوجو››، ‹‹بابی آبرو›› و ‹‹خوان سانتانا›› برنده جایزه Cy Young در سالهای ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ از جمله بیس بال بازان و معروف ونزوئلا هسستند. اگرچه بیس بال از محبوبیت فوق العاده‌ای در ونزوئلا برخوردار است (و سرگرمی مردم محسوب می‌شود)، اما با توجه به بازیهای زیاد تیم ملی فوتبال ونزوئلا، بر محبوبیت این ورزش نیز افزوده شده‌است.

همچنین مراجعه شود به بخشهای: موسیقی ونزوئلا، آشپزی در ونزوئلا، اسپانیایی‌های ونزوئلایی تبار، فهرست مشاهیر ونزوئلایی، فهرست ورزشکاران ونزوئلایی حاضر در لیگ برتر بیس بال.

سمبلهای ملی

گل ملی:ارکیده از نوع کاتلیا موزیا که همچنین به نام ‹‹گل ماه مه›› معروف است. این گل برای اولین بار در سال ۱۸۳۹ در منطقه شمالی کشور کشف شد و در تاریخ ۲۳ می‌سال ۱۹۵۱ به عنوان گل ملی انتخاب شد.

نمادهای ملی ونزوئلا شامل ‹‹پرچم ملی ونزوئلا››، ‹‹نشان ملی ونزوئلا›› و‹‹سرود ملی ونزوئلا›› می‌شود .


از آنجا که گیاهان و حیوانات نیز به وفور در منطقه یافت می‌شوند، دولت رسما این دو را نیز به عنوان سمبولهای ونزوئلا انتخاب کرد. :

درخت ملی ونزوئلا ‹‹تاب بویا آراگوآنی›› نام دارد. کاریبها به این درخت‹‹ آراوانی›› می‌گویند که تنها در مناطقی که دمای ملایم دارند رشد می‌کند. این درخت بین ۶ تا ۱۲ متر قد دارد.‹‹تاب بویا آراگوآنی›› در دوره‌ای پس از بارش باران و اغلب در ماههای اولیه سال می‌روید. ‹‹رامولو گالیگوس›› این فصلها را ‹‹ بهار طلایی›› آراگوآنی‌ها می‌نامد. این درخت در ۲۹ ماه مه ۱۹۴۵ به عنوان درخت ملی ونزوئلا انتخاب شد.

پرنده ملی این کشور تریپال ‹‹ایکتروس›› نام دارد. تمام اعضای این پرنده بجزء سر و بالهایش به رنگ زرد- پرتغالی است. سر و بالهای آن سیاه بوده و مایه‌ای از سفیدی نیز در آن به چشم می‌خورد و در اطراف چشمهای آن نیز دانه‌های آبی رنگی دیده می‌شود. این پرنده در جنگلهای لانوس، مناطق جنگلی و در بخشهای شمالی و جنوبی اوریناکو یافت می‌شود . ترپیال به خاطر صدای سحرآمیزش نزد مردم این کشور بسیار عزیز و دوست داشتنی است و در ۲۳ می۱۹۵۸ به عنوان پرنده ملی ونزوئلا انتخاب شد.

تقسیمات اجرایی

ایالات

ونزوئلا به ۲۳ ایالت (estados)، یک پایتخت به نام کاراکاس، سرزمین‌های فدرال تحت الحمایه و منطقه مورد مناقشه گیانانزوئلا تقسیم شده‌است. همچنین ونزوئلا از نگاهی دیگر به ۳۳۵ شهر و در نگاه خردتر به ۱۰۸۴ بخش تقسیم شده‌است.

ایالات ونزوئلا (و مراکز آنها که در دو کمان آورده شده) شامل موارئد زیر است:

ایالت آمازون

ایالت آمازون (به اسپانیایی: Estado Amazonas)‏ یکی از ایالت‌های ۲۳گانهٔ ونزوئلا است که در بخش جنوبی این کشور واقع شده‌است.

پایتخت این ایالت، شهر پورتو آیاکوچو است.

مساحت

آمازون با ۱۸۰٬۱۴۵ کیلومتر مربع وسعت، ۱۹٫۳۸ درصد از مساحت کل ونزوئلا را به خود اختصاص داده و از این لحاظ، دومین ایالت این کشور محسوب می‌شود.

جمعیت

جمعیت آمازون در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱۴۲٬۲۰۰ نفر برآورد شده که ۰٫۳ درصد از جمعیت کل کشور را شامل می‌شود. این ایالت از این جهت، کم‌جمعیت‌ترین ایالت ونزوئلا به‌شمار می‌رود.

سیاست

«لیبوریو گوآرولا» از سال ۲۰۰۵ تا سال ۲۰۰۹ میلادی، سمت فرمانداری این ایالت را برعهده گرفته‌است.

ایالت آنسوآتگی

ایالت آنسوآتگی (به اسپانیایی: Estado Anzoátegui)‏ یکی از ایالت‌های ۲۳گانهٔ ونزوئلا است که در بخش شمال شرقی این کشور واقع شده‌است.


پایتخت این ایالت، شهر بارسلونا است.

مساحت

آنسوآتگی با ۴۳٬۳۰۰ کیلومتر مربع وسعت، ۴٫۷۲ درصد از مساحت کل ونزوئلا را به خود اختصاص داده و از این لحاظ، ششمین ایالت این کشور محسوب می‌شود.

جمعیت

جمعیت آنسوآتگی در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۴۷۷٬۹۰۰ نفر برآورد شده که ۵٫۳ درصد از جمعیت کل کشور را شامل می‌شود. این ایالت از این جهت، هشتمین ایالت ونزوئلا به‌شمار می‌رود.

سیاست

«تارک ویلیام ساب» از سال ۲۰۰۸ تا سال ۲۰۱۲ میلادی، سمت فرمانداری این ایالت را برعهده گرفته‌است.

ایالت آپوره

ایالت آپوره (به اسپانیایی: Estado Apure)‏ یکی از ایالت‌های ۲۳گانهٔ ونزوئلا است. قلمروی این ایالت از ایالت‌های مریدا، ماراکایبو و باریاناس تشکیل یافته‌است.

پایتخت این ایالت، شهر سان‌فرناندو د آپوره است.

جغرافیا

آپوره در بخش جنوب غربی ونزوئلا واقع شده‌است. این ایالت از لحاظ مختصات جغرافیایی بین ۶ درجه و ۳ دقیقه تا ۸ درجه و ۴ دقیقهٔ عرض شمالی و ۶۶ درجه و ۲۱ دقیقه تا ۷۲ درجه و ۲۲ دقیقهٔ طول غربی واقع شده‌است.

مساحت

مساحت آپوره ۷۶٬۵۰۰ کیلومتر مربع است که از این لحاظ، سومین ایالت بزرگ ونزوئلا به‌شمار می‌رود. این ایالت ۸٫۳۵ درصد از مساحت کل کشور را به خود اختصاص داده‌است.

جمعیت

جمعیت آپوره برپایهٔ اطلاعات سرشماری در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۴۷۳٬۹۰۰ نفر برآورد شده که از این جهت، نوزدهمین ایالت ونزوئلا محسوب می‌شود. این ایالت ۱٫۶۳ درصد از جمعیت کل کشور را شامل می‌شود.

ایالت آراگوآ

ایالت آراگوآ (به اسپانیایی: Estado Aragua)‏ یکی از ایالت‌های ۲۳گانهٔ ونزوئلا است که در بخش شمالی این کشور واقع شده‌است.

پایتخت این ایالت، شهر ماراکای است.

مساحت

آراگوآ با ۷٬۰۱۴ کیلومتر مربع وسعت، ۰٫۷۶ درصد از مساحت کل ونزوئلا را به خود اختصاص داده و از این لحاظ، بیستمین ایالت این کشور محسوب می‌شود.

جمعیت

جمعیت آراگوآ در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۶۶۵٬۲۰۰ نفر برآورد شده که ۶٫۲۸ درصد از جمعیت کل کشور را شامل می‌شود. این ایالت از این جهت، ششمین ایالت ونزوئلا به‌شمار می‌رود.

سیاست

«رافائل ایسه‌آ» از سال ۲۰۰۸ تا سال ۲۰۱۲ میلادی، سمت فرمانداری این ایالت را برعهده گرفته‌است.

ایالت بولیوار

ایالت بولیوار (به اسپانیایی: Estado Bolívar)‏ یکی از ایالت‌های ۲۳گانهٔ ونزوئلا است که در بخش شرقی این کشور واقع شده‌است. پایتخت این ایالت، شهر سیوداد بولیوار است.

مساحت

بولیوار با ۲۳۸٬۰۰۰ کیلومتر مربع وسعت، ۲۶٫۲۴ درصد از مساحت کل ونزوئلا را به خود اختصاص داده و از این لحاظ، بزرگ‌ترین ایالت این کشور محسوب می‌شود.

جمعیت

جمعیت بولیوار در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۵۳۴٬۸۰۰ نفر برآورد شده که ۵٫۸۷ درصد از جمعیت کل کشور را شامل می‌شود. این ایالت از این جهت، هفتمین ایالت ونزوئلا به‌شمار می‌رود.

سیاست

«فرانسیسکو رانگل» از سال ۲۰۰۴ میلادی به بعد، سمت فرمانداری این ایالت را برعهده گرفته‌است.

ایالت‌ پورتوگسا

ایالت‌ پورتوگسا (به اسپانیایی: Estado Portuguesa)‏ یکی از ایالت‌های ۲۳گانهٔ ونزوئلا است که در بخش غربی این کشور واقع شده‌است. پایتخت این ایالت، شهر گوآناره است.

مساحت

پورتوگسا با ۱۵٬۲۰۰ کیلومتر مربع وسعت، ۱٫۶۵ درصد از مساحت کل ونزوئلا را به خود اختصاص داده و از این لحاظ، دوازدهمین ایالت این کشور محسوب می‌شود.

جمعیت

جمعیت پورتوگسا در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۸۷۳٬۴۰۰ نفر برآورد شده که ۳٫۳۴ درصد از جمعیت کل کشور را شامل می‌شود. این ایالت از این جهت، دوازدهمین ایالت ونزوئلا به‌شمار می‌رود.

سیاست

«ویلمر کاسترو» از سال ۲۰۰۸ میلادی به بعد، سمت فرمانداری این ایالت را برعهده گرفته‌است.

ایالت تاچیرا

ایالت تاچیرا (به اسپانیایی: Estado Táchira)‏ یکی از ایالت‌های ۲۳گانهٔ ونزوئلا است که در بخش غربی این کشور واقع شده‌است. پایتخت این ایالت، شهر سان‌کریستوبال است.

مساحت

تاچیرا با ۱۱٬۱۰۰ کیلومتر مربع وسعت، ۱٫۲ درصد از مساحت کل ونزوئلا را به خود اختصاص داده و از این لحاظ، شانزدهمین ایالت این کشور محسوب می‌شود.

جمعیت

جمعیت تاچیرا در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۱۷۷٬۳۰۰ نفر برآورد شده که ۴٫۵ درصد از جمعیت کل کشور را شامل می‌شود. این ایالت از این جهت، نهمین ایالت ونزوئلا به‌شمار می‌رود.

سیاست

«کسار پرز ویواس» از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ میلادی، سمت فرمانداری این ایالت را برعهده گرفته‌است.

جاذبه هاي گردشگري كشور ونزوئلا

آبشار آنجل

آبشار آنجل (به اسپانیایی: Salto Ángel)‏ طولانی‌ترین آبشار دنیا به ارتفاع ۹۷۹ متر است که در میان جنگل‌های دورافتاده پارک ملی کانایما در ایالت بولیوار در جنوب شرقی کشور ونزوئلا جای دارد.


چون این آبشار در جنگلهای انبوه قرار دارد، تا دهه ۱۹۳۰ که دولت ونزوئلا به جستجو با هواپیما نپرداخته بود ناشناخته باقی‌مانده بود.

نام این آبشار برگرفته شده از نام جیمز آنجل، کاوشگر آمریکایی است که هواپیمای خود را نزدیک این آبشار بعد از شناسایی در سال ۱۹۳۵ میلادی فرود آورد.

پارک ملي موچيما

در سواحل شمالي ونزوئلا يکي ديگر از جاذبه‌هاي ديدني اين کشور به نام «پارک ملي موچيما» قرار دارد که مملو از تنوع حيواني و گياهي از جمله صخره‌هاي مرجاني کوچک و درخت‌هاي جنگلي مرطوب است. همچنين گردشگران اين پارک را به دليل خليج زيبا، سواحل، دهکده‌ها و آبگيرهاي جذاب آن مي‌پسندند. جزاير نزديک اين پارک نيز منطقه‌اي مناسب براي زندگي دلفين‌ها و نهنگ‌هاست. از سوي ديگر هواي استوايي آن موجب شده تا پليکان‌ها و ديگر پرندگان دريايي در آن فرود آمده و در صخره‌هاي آفتاب‌گير جزيره بال و پر خود را خشک کنند.


از فعاليت‌هايي که گردشگران مي‌توانند در سفر به اين منطقه لذت ببرند،‌ ورزش‌هاي و تفريح‌هاي متنوع آبي همچون کاياک‌سواري، غواصي، ماهي‌گيري و موج‌سواري است. پارک ملي موچيما حدود 95 هزار هکتار وسعت دارد و دومين پارک آبي ونزوئلا به شمار مي‌آيد.

دشت بزرگ

دشت بزرگ ونزوئلا به زبان بومي منطقه «لاگران سابانا» گفته مي‌شود و همچنين به «دنياي گمشده» شهرت دارد. اين منطقه‌ منحصربه‌فرد در بزرگ‌ترين پارک ملي اين کشور قرار گرفته و داراي مناظري است که نمونه‌ آن در هيچ جاي جهان يافت نمي‌شود.


از جاذبه‌هاي طبيعي موجود در اين دشت مي‌توان به رودخانه‌ها، آبشارهاي متعدد و صخره‌هاي باستاني از جنس سنگ‌هاي گرانيت اشاره کرد. وجود جنگل‌هاي باران‌زا، آب و هواي منطقه را در تمام فصول سال معتدل کرده و پوشش آن را هميشه سبز نگه داشته است. زيبايي منحصربه‌فرد و بي‌بديل اين منطقه موجب ثبت آن در فهرست ميراث جهاني يونسکو در سال 1994 شده است.

شبه جزيره صخره‌ها

پارک ملي جزيره صخره‌ها در 176 کيلومتري شمال کاراکاس قرار دارد. از زيبايي‌هايي طبيعي اين منطقه مي‌توان به تنوع گياهي و حيواني منحصربه‌فرد، آب‌هاي فيروزه‌اي و بسيار شفاف، سواحل شني و صخره‌هاي مرجاني رنگارنگ با گونه‌هاي مختلفي از حيوانات دريايي اشاره کرد.

اين منطقه از 350 جزيره کوچک تشکيل شده است که هريک زيبايي و ويژگي خاص خود را دارد. مجمع‌الجزاير صخره‌ها که «کريستف کلمب» آن را «بهشت روي زمين» ناميده، همواره محلي جذاب براي لذت بردن گردشگران نقاط مختلف جهان از طبيعتي بکر اين منطقه است.


پارک ملي اين منطقه که در سال 1972 براي محافظت از اکوسيستم دريايي و تنوع اکولوژيکي تاسيس شده است، با مرجان‌هاي صخره‌اي، درخت‌هاي کرنا و سبزه‌هاي دريايي محاصره شده‌اند و امروزه محلي براي علاقه‌مندان به ورزش‌ها و تفريح‌هاي آبي است.