به دنبال بر خورداری شهروندان ایتالیایی از حق رأی در سال ۱۹۱۳، روند یکپارچه سازی سیاسی کشور تکمیل شد و این در حالی بود که چهرهٔ بین‌المللی ایتالیا که به‌دنبال اصلاحات آغاز شده از فردای روز اتحاد، هماهنگ تر و مدرنتر شده بود، وجهه بیشتری یافته و تقویت می‌شد.


در آستانهٔ جنگ اول جهانی، ایتالیا چشم انداز ترسیم شده تا آن زمان را دگرگون ساخته و در کنار قدرت‌های متحد فرانسه، انگلیس و ایالات متحده وارد جنگ شد. به‌دنبال کنفرانس صلح ورسای در سال ۱۹۱۹ مناطق شمالی ترنتینو، التوادیجه و ونتریا جولیا را که برای کامل ساختن روند اتحاد ملی مورد نیاز بود، بدست آورد.

ایتالیا هر چند که از مبارزه پیروز خارج شده بود، اما از نقطه نظر اقتصادی زیر بار فشارهای وارده، دچار چنان آشفتگی‌هایی گردیده بود که دولت‌های وقت آن زمان توان هدایت آن را به‌سوی دست آورده‌های مثبت نداشتند.

در این برهه برخی از تشکیلات سیاسی که بعدها به‌مدت دهها سال بر آینده کشور تأثیرات عمیقی گذاشت، پا به عرصه وجود گذاردند، از جمله حزب ملت (۱۹۱۹) که بعدها به حزب دموکرات مسیحی تغییر شکل داد، حزب سوسیالیست، حزب کمونیست که توسط گرامشی پایه گذاری شد (۱۹۲۱) و طبقات مبارز که توسط موسولینی شکل گرفت (۱۹۱۹) و بعداً در سال ۱۹۲۱ به حزب فاشیست ملی تغییر شکل داد و عامل به قدرت رسیدن موسولینی شد.

ایتالیا میان دو جنگ

در سال ۱۹۲۵ (میلادی) با ممنوع شدن فعالیت تمامی دیگر احزاب، دوره رژیم فاشیست آغاز می‌شود که با سیاست استبدادی و در پوشش ملی گرایی، باعث دگرگونی‌های ریشه‌ای در زندگی کشور گردید و آزادی‌های سیاسی را محدود نمود. این رژیم برای ممانعت از دشمنی کلیسای کاتولیک، به توافقی با واتیکان (۱۹۲۹) دست یافت.

در آن سال‌ها اقدامات جدی برای تقویت و توسعه فعالیت‌های صنعتی و کشاورزی صورت گرفت. در زمینه سیاست خارجی، موسولینی سعی کرد با اتکا به سیاست توسعه طلبانه و قدرت‌های متحد، پرستیژ خود را تثبیت نماید که نقطهٔ اوج آن اتحاد با آلمان و ورود به جنگ دوم جهانی (۱۹۴۵ - ۱۹۴۰) علیه متفقین و متعاقباً سقوط رژیم فاشیست به‌دنبال ناکامی‌های نظامی بود.

بازسازی دموکراسی و اداره وضعیت سخت کشور پس از پایان جنگ و کوشش در از بین بردن هر آنچه از رژیم فاشیست به ارث مانده بود، باعث شد تا مجمع قانون اساسی شکل بگیرد.

در دوم ژوئیه سال ۱۹۴۶، و به‌دنبال انجام همه‌پرسی «جمهوری ایتالیا» متولد شد و این تاریخ تبدیل به جشن ملی شد. قانون اساسی جدید از تاریخ اول ژانویه ۱۹۴۸ رسمیت یافته و به مرحله اجرا در آمد.

ایتالیا بعد از جنگ، تلاش زیادی برای نزدیکی به کشورهای غرب انجام داد و در این راستا به ”اتحاد آتلانتیک” ملحق شد که سازمانی نظامی دفاعی است که به ابتکار آمریکا شکل گرفت و اکثر کشورهای اروپایی غربی نیز به آن پیوستند.

در سطح اروپا، ایتالیا در آن دوره از جمله کشورهایی بود با حداکثر توان در راستای یکپارچگی اروپا در طی مراحل مختلف آن، چه از نظر اقتصادی و چه سیاسی کوشش نمود.

از اول ژانویه ۱۹۹۹ (میلادی)، ایتالیا از جمله ۱۱ کشوری است که واحد پولی یورو را به عنوان پول واحد بر گزید.

جغرافیا

ایتالیا در جنوب اروپا با مختصات جغرافیایی تقریبی ۵۰ ۲۲ شمالی , ۳۰ ۱۲ شرقی قرار دارد.

مساحت کل آن ۳۰۱٬۳۲۳ کیلومتر مربع (تقریباً یک پنجم ایران) است که از آن ۰۲۹/۲۹۴ کیلومتر مربع خشکی و ۲۱۰/۷ کیلومتر مربع آب است. ۷/۶۰۰ کیلومتر ساحل دارد.


نکتهٔ جالب در مورد نقشهٔ کشور ایتالیا این است که نقشهٔ این کشور شبیه چکمه است.

جزایر ساردنی و سیسیل در دریای مدیترانه نیز جزو ایتالیا است.

مرزهای این کشور ۲/۹۳۲/۱ کیلومتر است. با کشورهای زیر مرز مشترک دارد:

اتریش: ۴۳۰ کیلومتر

فرانسه: ۴۸۸ کیلومتر

واتیکان: ۳٫۲ کیلومتر (واتیکان در داخل شهر رم پایتخت ایتالیا قرار دارد)

سان مارینو: ۳۹ کیلومتر (کشور سان مارینو در شمال ایتالیا و در دل ایالت امیلیا رومانیا قرار دارد)

اسلوونی: ۲۳۲ کیلومتر

سوئیس: ۷۴۰ کیلومتر

آب و هوای ایتالیا مدیترانه‌ای است. در شمال به دلیل وجود رشته‌کوه آلپ سرد، در جنوب خشک و در کل کشوری تقریباً گرم است.

بلندترین نقطه آن کوه مونته بیانکو با ارتفاع ۷۴۸/۴ متر از سطح دریا و کمترین ارتفاع آن دریای مدیترانه‌است.

زبان‌ها

عمده ایتالیایی‌ها رومی تبار هستند و زبان‌های رایج در ایتالیا هم تقریبا همگی شاخه‌هایی از زبان رومی بشمار می‌روند. با وجود اینکه زبان رسمی ایتالیا زبان ایتالیایی است اما زبان‌های پرگویشور دیگری در این کشور وجود دارند که حالتی نیمه رسمی و گاه محلی دارند. بسیاری از این زبان‌ها در معرض نابودی قرار گرفته‌اند که شروع مرگ تدریجی این‌زبان‌ها به دوره حکومت فاشیسم بر ایتالیا باز می‌گردد. ایتالیایی زبان رسمی این کشور است که از سال ۱۸۶۱ تا کنون این مقام را دارد.

اسلوونیایی: در شهرهای تریست و گوریتزیا مردم به دلیل همسایگی با اسلوونی با این زبان آشنایی دارند.

لومباردی: در مناطق شمالی ایتالیا بویژه نقاط هم‌مرز با سوئیس رایج است و بیش از سه میلیون گویشور در ایتالیا دارد.

پیدمونتی: زبان رایج منطقه پیدمونت ایتالیاست که بیش از دومیلیون نفر از مردم ایتالیا بدان تکلم می‌کنند.

ونیزی: زبان قدیمی منطقه ونیز که از زبان‌های رومی بشمار می‌رود و در ایتالیا قریب دو میلیون نفر از اهالی منطقه ونیز و مناطق مجاور بدان تکلم می‌کنند. این زبان در اسلوونی نیز رایج است.

ناپلی: زبان رایج منطقه جنوب ایتالیا بویژه نواحی پالرمو و ناپولی است که بیش از شش میلیون نفر از سکنه ایتالیا بدان سخن می‌گویند. گویش ایتالیایی جنوبی در واقع گویشی از همین زبان است و نه ایتالیایی.

توسکانی: زبان رایج در منطقه توسکانی است که گاهی گویشی از زبان ایتالیایی نیز شمرده می‌شود. حدود سه میلیون تن به این زبان تکلم می‌کنند.

ساساری: این زبان اگرچه تنها ۱۲۵ هزارتن گویشور دارد اما در منطقه خودمختار ساردینیا زبان رسمی بشمار می‌رود.

ساردوکمپیدانی از زبان‌های بومی جنوب ایتالیاست که هنوز نزدیک به یک میلیون گویشور دارد اما بیشتر گویشورانش در مناطق کوهستانی شمال ایتالیا بسر می‌برند که این بدلیل سیاست‌های فاشیستی ایتالیا در زمان جنگ جهانی دوم بوده‌است.

زبان ایتالیایی-یهودی از زبان‌های رومی است که در ایتالیا امروزه بیش از دویست تن گویشور ندارد.

مذاهب

حاکمیت و اکثریت با مسیحیت کاتولیک است، ولی پروتستانها، یهودیها و مسلمانان (که اکثراً مهاجر هستند) نیز در این کشور زندگی می‌کنند. ۹۱.۶٪ جمعیت ایتالیا مسیحی و بیشتر کاتولیک هستند که یک سوم آنها (۳۶.۸٪) عضو فعال هستند.امروزه ۸۲۵۰۰۰ نفر مسلمان در ایتالیا زندگی می‌کنند که (۱.۴٪) جمعیت ایتالیا را تشکیل می‌دهند که از بین آنها فقط۵۰۰۰۰ نفر ملیت ایتالیایی دارند.

اقتصاد

از جمله مهم‌ترین صنایع کشور می‌توان به صنایع فلزکاری، ماشین‌آلات، شیمیایی، وسائط نقلیه، مواد غذایی و مشروبات، منسوجات و البسه، هواپیماسازی، کشتی‌سازی، پتروشیمی، الکتریکی، اتمی و جنگ‌افزار اشاره نمود. گندم، جو، سیب‌زمینی، چغندرقند، سیب، ذرت، برنج، انگور، ماهی، گاو و خوک نیز مهم‌ترین محصولات کشاورزی و دامپروری کشور را تشکیل می‌دهند.

سرانه زمین مزروعی برای هر نفر بالغ بر ۳۲/۰ هکتار است. تولید سالیانه گوشت گاو ۴۰۰/۱ هزار تن، گوشت خوک ۵۰۰/۱ هزار تن، گوشت گوسفند ۹۰۰/۱۵۴ تن و ۸۰۶ هزار تن صید ماهی است. تولید سالیانه نیروی الکتریسیته نیز معادل ۱/۲۴۱ میلیارد کیلووات ساعت است.

گردشگری

ایتالیا در مرکز دریای مدیترانه واقع شده‌است، دریایی که تولد تمدن‌های بسیاری را بخود دیده‌است. ایتالیا دارای تاریخی غنی از تماس‌ها و تبادلاتی می‌باشد که بر مردم، اقتصاد و فرهنگش تأثیر گذاشته‌است.

فنیقیها، یونانیها، کارتاژها، اعراب و نورمنها از جمله مللی می‌باشند که در طول سده‌ها با تأثیر گذاشتن بر فرهنگ محلی ایتالیا، باعث گردیده‌اند تا ایتالیا بطور فوق العاده‌ای غنی از آثار معماری و هنری می‌باشد.

بر اساس محاسبه‌ای که یونسکو انجام داده، بیش از نیمی از میراث فرهنگی جهان در کشور ایتالیا واقع شده‌است، کشوری کوچک که مساحتش فقط ۰/۲۵ ٪ از کل خشکی‌های جهان است.

نشانه‌های باقیمانده از گذشته، آثار هنری و تنوع فوق العاده طبیعت در شبه جزیره ایتالیا از جمله عوامل جذب توریست به این کشور می‌باشد که امروزه یکی از توریستی‌ترین کشورهای جهان بشمار می‌آید.

رم، فلورانس، ونیز و بسیاری شهرهای دیگر، از جمله مقصدهای هنری هستند که برنامه هر بازدید کننده‌ای از شبه جزیره ایتالیا را تشکیل می‌دهند. در کنار این شهرهای بزرگ و معروف، میراثهای فرهنگی پنهانی هم در شهرهایی با تاریخ هزار ساله وجود دارند که البته در مسیر اصلی بازدیدها قرار ندارند و علیرغم اینکه کمتر شناخته شده‌اند، اما به همان اندازه شهرهای هنری ایتالیا دارای جذابیت می‌باشند.

شناخت ایتالیا با بازدید از شهرهای معروف و موزه‌ها و میادین آن کافی نیست، بلکه برای نیل به این مهم، باید دنیای رنگارنگ به اصطلاح ایتالیای کوچک را که غنی از زیبایی‌های طبیعی و هنری بی حساب و صدها مرکز شهری کوچک و متوسط که برخی از آنها پایتخت‌های باستانی با آثاری اصیل و بی نظیر می‌باشند، نیز در نوردید.

برای تکمیل این شناخت البته باید دسرها و غذاهای ایتالیا را هم تجربه کرد. غنا و تنوع رسوم و لهجه‌ها در هر گوشه از کشور به آسانی قابل تشخیص می‌باشد. غذاهای ایتالیایی آینده این تنوع است. بخاطر همین تنوع منطقه‌ای می‌باشد که ایتالیا تبدیل به یکی از اصلی‌ترین قطبهای توریسم بین‌المللی شده‌است. از جمله دیگر عواملی که در پیشرفت صنعت توریسم در این کشور زیبا نقش داشته‌اند می‌توان به نزدیکی ایتالیا به کشورهای صنعتی مرکز و شمال غرب اروپا، وجود وسایل ارتباطی سریع و اقتصادی با دیگر قاره‌ها و سطح عالی امکانات پذیرش توریست که کمتر کشوری از آن برخوردار می‌باشد، اشاره نمود.

هر ساله بطور میانگین حدود بیست میلیون گردشگر خارجی از ایتالیا بازدید می‌کنند و این رقم طبیعتا علاوه بر میلیونها ایتالیایی می‌باشد که کشورشان را برای گذراندن تعطیلاتشان انتخاب می‌کنند و البته در این انتخاب، تکیه بر سی و پنج هزار واحد اقامتی موجود در کشور که دارای تقریباً دو میلیون تخت می‌باشند، دارند.

توریسم در عمل یکی از مهم‌ترین منابع اقتصادی ایتالیا به شمار می‌رود که حدود ۵/۵٪ از تولید داخلی کشور را به خود اختصاص داده‌است و این به معنای آنست که از نظر ارزش بالاتر از کل تولید بخش کشاورزی قرار دارد.

سینمای ایتالیا صنعت سینمای ایتالیا از اعتبار خوبی در سراسر جهان برخوردار است. گواه آن جوایزی است که ساخته‌هایش در فستیوال‌های متعدد و بین‌المللی دریافت می‌کند.

قوهٔ مقننه ایتالیا

مجلس نمایندگان ایتالیا: ۶۳۰ نفر

مجلس سنا ایتالیا: ۳۱۵ نفر

ارتش

نیروی زمینی: ۲۳۰٬۰۰۰ نفر ۱۹۲۰ دستگاه تانک

نیروی هوایی: ۷۶٬۰۰۰ نفر ۴۴۹ فروند هواپیمای جنگی

نیروی دریایی: ۴۸٬۰۰۰ نفر ۱ فروند ناو هواپیمابر، ۸ فروند زیردریایی، ۱ فروند ناو موشک انداز، ۳ فروند رزمناو، ۲۴ فروند ناوشکن

تقسیمات کشوری

اشنايي با برخي شهرهاي ايتاليا

رم

رُم پایتخت کشور ایتالیا، بزرگترین و پرجمعیت‌ترین شهر این کشور با 2.7 میلیون سکنه و همچنین مرکز ناحیه‌ی لاتزیو می‌باشد.

تاریخچه

تاریخ رم را معمولاً از ۲۲ آوریل ۷۵۳ ق‌م، تاریخ سنتی بنیانگذاری شهر رم (که در دوره‌ای مبدأ تاریخ به‌شمار می‌آمده) - تا ۴ سپتامبر ۴۷۶، یعنی تاریخ برکناری رمولوس آگوستوس، آخرین امپراتور رم غربی در نظر می‌گیرند.

این دوازده قرن تاریخ را ادوارد گیبون، سیاست‌مدار انگلیسی سدهٔ ۱۸ و مشهورترین مورخ تاریخ رم، در ۶ جلد جا کرده و ویل دورانت، یک جلد ۹۰۰ صفحه‌ای از تاریخ تمدن‌اش را به آن اختصاص داده.

تاریخ رم با افسانه شروع می‌شود.

انیید، یکی از بازماندگان شهر تروا در آن جنگ افسانه‌ای، به سرزمین ایتالیای امروزی می‌آید.

نوادگانش رموس و رمولوس، بنا به دستور پادشاهی که پسران را می‌کشته، به آب افکنده می‌شوند و از قضا، توسط ماده‌گرگی پرستاری و بزرگ می‌شوند. و بعدها این دو تن، شهر رم را بر روی هفت تپه نزدیک به رود تیبر بنیان می‌گذارند. این افسانه، خالی از حقیقت هم نیست. بنیانگذاران شهر رم، مردمانی غیر از ساکنان بومی سرزمین ایتالیا بودند که امروزه قوم و تمدن شان به نام اتروسکانی شناخته می‌شود. آن طور که محققان حدس می‌زنند، کسانی از بابل یا الهام گرفته از تمدن بابل بودند که به رم آمدند و شهرنشینی را به آن سرزمین آوردند.

تاریخ رم، سه دوره آغازین و جمهوری، امپراتوری، و افول و سقوط امپراتوری را شامل می‌شود.

سنای رم، مجلسی که به تقلید از یونانی‌ها برپا شده بود، بازیگر ثابت هر سه دوره بود. در ابتدا، پس از منازعات فراوان، اختلاف طبقاتی بین اشراف و توده‌های زیردست برداشته شد و جمهوری شکل گرفت. نشان اصلی شناسایی قدرت سنای روم حروف اختصاری (اس . پی . کیو . آر) بوده است که به معنای سنا و مردم رم است رمی‌ها به خاطر ارتش منظم شان توانستند قلمرو خود را از دشت‌های پیرامون رم (موسوم به لاتیوم، یعنی سرزمین مردم لاتین) به کل ایتالیا گسترش بدهند (۲۳۸ ق‌م). بعد نوبت تسلط بر دریای مدیترانه بود.

رمی‌ها بر سر تصرف جزیره سیسیل با دولت کارتاژ درگیر شدند و بعد از سه جنگ بزرگ، عاقبت در (۱۴۹ ق‌م) دولت کارتاژ که روزی بر تمامی ساحل دریای مدیترانه، از سیسیل تا اسپانیا تا آفریقا حکومت می‌کرد، به کلی نابود شد.

یونان هم در (۱۲۹ ق‌م) به دست رمی‌ها افتاد. امپراتوری شکل گرفته بود. با ظهور چهره قدرتمندی به نام ژولیوس سزار، اختلافات داخلی تمام شد و جایگاه امپراتور به عنوان بالاترین قدرت و مظهر اراده رم شکل گرفت. در دوره طلایی (۲۷ ق‌م تا ۱۹۲ م) آن‌ها به همسایگی امپراتوری ایران رسیدند و رم از شهری آجری به شهری از مرمر تبدیل شد.

تمام ادیبان و فیلسوفان مهم رم در این دوره زندگی می‌کردند و اکثر داستان‌های رم باستان، مربوط به این دوران است. پادشاهی کومودوس پایان عصر طلایی بود. بعد از او، دیگر هیچ چیز مثل قبل نبود. سرداران کشور را چند پاره کردند و اختلافات بین هواداران مسیح و کافران به کیش جدید هم به این چندپارگی افزود.

کنستانتین، تنها امپراتور بزرگ پس از عصر طلایی، کشور را متحد کرد، مسیحیت را آئین رسمی اعلام کرد و شهر کنستانتینوپل (استانبول) را به عنوان پایتخت جدید ساخت (۳۳۶ م). با این کار البته میراث رم تا قرن‌ها بعد در امپراتوری بیزانس حفظ شد، اما در واقع کنستانتین به شهر رمولوس خیانت کرد.

با مرگ او، امپراتوری به دو بخش غربی و شرقی تقسیم شد (۳۹۵م). فاصله این دو پاره امپراتوری، مدام با هم بیشتر می‌شد. دیگر نه رم شرقی تاب مقابله با امپراتوری ایران را داشت و نه رم غربی می‌توانست مانع از هجوم هون‌ها و وندال‌ها و گوت‌ها و سایر اقوام بیابان‌گرد بشود. آتیلا در(۴۴۴ م) رسما برای حمله نکردن به رم از امپراتوران غرامت می‌گرفت. اوضاع در داخل امپراتوری از این هم عجیب‌تر بود. یکی از آخرین امپراتورها، خودش هم از این که به مرگ طبیعی می‌میرد و هیچ کس علیه‌اش توطئه نکرده در تعجب بود.


آخرین امپراتور رم، پسربچه‌ای به نام رمولوس اگوستوس بود. ادووآکر، پسر ادکون، وزیر ایتالیا با تهاجم به رم، به سادگی او را از پادشاهی خلع کرد (۴۷۶ م) و پایان امپراتوری رم را اعلام کرد. او دستور داد از آن به بعد، آن سرزمین را ایتالیا بخوانند.

جغرافیا

رم در کنار رودخانه تِوِره و در نزدیکی دریای مدیترانه قرار گرفته است. کشور واتیکان در درون شهر رم قرار گرفته است.

در سال ۲۰۰۷ رم به عنوان یازدهمین مکان بازدیدشده در جهان، سومین در اروپا و اولین در ایتالیا توسط گردشگران شناخته شد.

از استودیوهای معروف و تاریخی فیلم در رم چینه‌چیتا است و بقایای کولوسئوم، آمفی‌تئاتر معروف رومی نیز در همین شهر است.

میلان

میلان (به ایتالیایی: Milano)‏ شهری در شمال ایتالیا و دومین شهر بزرگ این کشور است. این شهر در دشت لومباردی قرار دارد.

مردم شناسی

جمعیت میلان همراه با حومه، در سال ۲۰۰۶ میلادی ۴٬۲۸۰٬۸۲۰ نفر برآورد می‌شود.

دیدنی‌های میلان

از میدان‌های اصلی و جالب این شهر می‌توان از میدان دل دوئومو نام برد.

از دیدنی‌های شهر میلان کلیسای دومو است که به سبک معماری گوتیک ساخته شده‌است و تئاتری بنام (Teatro della Scala) که به زبان ایتالیایی تئاتر پلکان معنی می‌دهد. این تئاتر باشکوه در سال ۱۷۷۸ میلادی ساخته شده و برای ۳۶۰۰ نفر تماشاچی جا دارد و روبروی مجسمهٔ لئوناردو داوینچی در میدان Palazzo della Scala قرار دارد.


مجتمع نمایشگاهی تجاری فیِرا میلانو (Fiera Milano) که در حومهٔ شمال غربی شهر ساخته شده‌است، بزرگ‌ترین پروژهٔ ساخت و ساز در اروپا و خود مجتمع بزرگ‌ترین نمایشگاه تجاری دنیا به حساب می‌آید. این مجتمع در آوریل سال ۲۰۰۵ میلادی افتتاح شد.

ورزش

شهر میلان دارای ۲ باشگاه ورزشی بزرگ است که در سرتاسر جهان طرفداران بسیار زیادی دارند. آث میلان و اینتر میلان. این دو تیم همیشه رقیب سنتی بودند،تیم فوتبال اث میلان با کسب ۷ قهرمانی بعد از تیم رئال مادرید پرافتخار ترین تیم لیگ قهرمانان اروپا محسوب می‌شود.

ناپل

ناپل (به ایتالیایی: Napoli)‏ شهری است در ایتالیا. شهر ناپل مرکز ناحیه کامپانیا و استان ناپل است.

پیشینه و جغرافیا

نیپولیس به معنای شهر جدید در زبان یونانی، نام باستانی شهر ناپل امروز بوده‌است که در زبان ایتالیایی ناپولی (Napoli) خوانده می‌شود. این شهر در جنوب ایتالیا در ناحیه کامپانیا واقع شده و یکی از بنادر مهم ایتالیا است.

ناپل بر سراشیب کوهپایه‌های رشته کوهی ساخته شده‌است که خلیج ناپل را در دهانه دریای مدیترانه، محصور کرده‌است.

آتشفشان وزو (Vesuvius) از شهر قابل مشاهده‌است، وزو همان آتشفشانی است که شهر پمپی (Pompeii) را در سال ۷۹ میلادی زیر گدازه‌ها مدفون کرد.

صنایع فعال

در ناپل علاوه بر یک بندر بزرگ برای کشتی‌های مسافری و تجاری، چندین بندر کوچک‌تر برای کشتی‌های ماهیگیری و تفریحی وجود دارد. در کنار صنعت اصلی که گردشگری است، ناپل دارای صنایع کشتی‌سازی و تولیدکنندگان مواد شیمیایی، غذایی، دستکش، آهن و فولاد و ماشین‌سازی است.

ابنیهٔ مشهور

ناپل جایگاه قلعه‌های بیشمار و مکانهای جالب است.

روی یک جزیره سنگی که توسط گذرگاهی به شهر متصل شده قلعه دل اوو (dell'Ovo) متعلق به قرن دوازده واقع شده و در بندر نیز قلعه قرن سیزده نوو (Nuovo) و بالای تپه‌ای رو به شهر نیز قلعه قرن چهاردهمی سنت المو (Sant'Elmo) خودنمایی می‌کند.


ناپل به جهت زندگی رنگین خیابانی، غذاها (محل پیدایش اسپاگتی و پیتزا) و ترانه‌هایش بالاخص سبک بل کانتو (bel canto ترانه زیبا) معروف است.

پالاتزو رئاله (Palazzo Reale) مکان سلطنتی بوده که در اوایل قرن هفدهم ساخته شده و اکنون یکی از کتابخانه‌های ملی قابل توجه ناپل است که شامل مجموعه ارزشمندی از کتابهای دستنویس است. در کنار این کتابخانه، تیترو سن کارلو (ساخته شده در سال ۱۷۳۷ و بازسازی شده در سال ۱۸۱۶) قرار دارد که از مشهورترین تئاترهای اپرا در سراسر اروپا بشمار می‌آید.

موزه ملی ناپل به جهت دارا بودن نقاشیهای زیاد یونانی-رومی و مجسمه‌های یافت شده از شهر پمپی، هرکولانیوم (Herculaneum) و حومه شهر، زبانزد است. این موزه همچنین دارای مجموعه‌ای غنی از نقاشی‌های مجلل فرانسوی است.

علاوه بر دانشگاه، ناپل دارای موسسه آموزش نیروی دریایی، مدرسه زبانهای خارجی، هنرستان موسیقی و آکادمی هنرهای زیبا می‌باشد.

کلیسای جامع سن جنارو (San Gennaro) یکی از معروفترین کلیساهای ناپل است که در قرن سیزدهم شروع به ساخت شده و تا قرن نوزدهم قسمت‌های زیادی از جمله نمای سر در به آن اضافه شده‌است. مقبره سنت جنوریوس (St. Januarius) محافظ مقدس شهر، در این کلیسا واقع شده که در ماههای مه و سپتامبر انباشته از جمعیتی است که به معجزه این شخص اعتقاد دارند. کلیسای سن دومنیکو ماجوره (San Domenico Maggiore) دارای نمای داخلی زیبایی است و انباشته از پیکره‌ها و نقاشی‌های دیواری است. در کنار این کلیسا صومعه دومنیکن واقع شده که سنت توماس اکینز در آنجا زندگی می‌کرده و درس میخوانده‌است.


تاریخ

ناپولی یا همان ناپل زمانی پایتخت ایتالیا بود و تا سال ۱۹۰۱ دومین شهر بزرگ ایتالیا محسوب می‌شد.

دیدنیهای ناپولی

برخی از معروفترین دیدنیهای شهر ناپل عبارتند از:

قلعهٔ نو (Castel Nuovo) که بدستور شارل اول درمیان سالهای ‎ ۱۲۷۹-۱۲۸۲ ساخته شده‌است.

تئاتر سان کارلو (San Carlo Teatro) از دیدنی‌ترین تئاترهای اروپا محسوب می‌شود. آکواریوم (Aquarium)

خلیج ناپل که منظره باشکوهش را می‌توان از تپه ومیرو (Vomero) تماشا کرد.

موزه ملّی

کاپری

خرابه‌های پمپئی

تورین

تورین (در ایتالیایی Torino آوا راهنما·اطلاعات) شهری در شمال غربی ایتالیا و مرکز استان پیه مونته (در ایتالیایی Regione Piemonte) و نیز مرکز شهرستان Torino می‌باشد. تورین نخستین پایتخت ایتالیا در فاصله سالهای ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵ می‌باشد. به لحاظ جمعیّتی چهارمین و به لحاظ اقتصادی سومین شهر مهمّ ایتالیاست.


معنای نام این شهر چندان پیچیده نیست و به سان نام برخی از اماکن به ریشه‌های دور تاریخی زبان باز نمی‌گردد: واژه "Torino" مرکّب از دو بخش "Toro" که در زبان ایتالیایی به معنای گاو نر است و پسوند "ino" که در دستور زبان ایتالیایی کارکرد مصغّر سازی (کوچک کردن) اسامی مذکّر را دارد، می‌باشد؛ بنابراین می‌توان این واژه را به فارسی، «گاو نر کوچک» (و نه گوساله نر) ترجمه کرد.

تاریخ و گردشگری

به طور کلی ابنیه و اماکن دیدنی این شهر شامل میدان‌ها، موزه‌ها، کلیساهای قدیمی، پارکها، قلعه‌ها و تپّه زیبای مشرف به شهر در کرانه شرقی آن و به امتداد ساحل رود پو می‌شود. محوریّت ابنیه تاریخی در تورین، هویّت سلطنتی شهر است (به عکس بسیاری از شهرهای ایتالیا که در آنها هویّت مذهبی و فراز و نشیب‌های قرون وسطی خودنمایی می‌کنند).

به جز کلیسای جامع سن جووانی باتّیستا (Duomo) که متعلّق به اواخر سدهٔ پانزدهم است، بیشتر بناهای عمومی مهم در تورین متعلّق به سده‌های ۱۷ و ۱۸ هستند که به سبک باروک ساخته شده‌اند.


در کلیسای کوچک کفن مقدّس، واقع در کلیسای جامع، ظرفی وجود دارد که حاوی کفنی است که گفته می‌شود حضرت مسیح را با آن دفن کرده بودند. از دیگر نقاط قابل توجّه اسلحه‌خانه آرمریا رئاله است که موزه برجسته‌ای از اسلحه و جنگ‌افزار است.

پالاتزو ماداما مکانی است که اکنون موزه هنرهای باستان است.

پالاتزو کارینیانو زادگاه ویتّوریو امانوئلّه دوم پادشاه ایتالیا در سال ۱۸۶۱ تا ۱۸۷۸ است.

نیایشگاه لا موله آنتونلّیانا در سال ۱۸۶۳ به عنوان پرستشگاه یهودیان و فرهنگستان علمی ساخته شده‌است. هم اکنون به نام بنای لا موله شناخته می‌شود و محل موزه ملّی سینمای ایتالیا می‌باشد. این بنا نماد شهر تورین محسوب می‌شود.

لا باسیلیکا دی سوپرگا که در سال ۱۷۳۱ تکمیل شده، آرامگاه خاندان ساووی، دودمان پادشاهی شمال ایتالیا است که در روی تپّه‌ای رو به شهر واقع شده‌است. در جوار این کلیسا همچنین آرامگاه اعضای تیم فوتبال تورینو که در سال ۱۹۴۹ و از قضا در همان مکان قربانی سانحه هوایی شدند نیز واقع شده است.

از دیگر جاذبه‌های گردشگری مهمّ شهر می‌توان به میدان سن کارلو ، میدان ویتوریو ونتو و Piazza Castello (میادین)، Castello del Valentino (قلعه‌ای که مقرّ دانشکده معماری دانشگاه پلی تکنیک تورین نیز می‌باشد)، Chiesa Gran madre di Dio (کلیسا) و موزه مصرشناسی تورین اشاره نمود.

جغرافیا

شهر در برخوردگاه دو رود پو و دورا ریپاریا و بر روی دشت پو واقع شده‌است. مهمترین مشخّصه‌های جغرافیایی شهر تورین واقع شدن در کوهپایه آلپ و گذر رود پو از داخل شهر می‌باشند.

جمعیّت

در سال ۲۰۰۹ جمعیت شهر تورین، ۹۰۸,۱۹۳ نفر بوده‌است. آمار یاد شده تنها مربوط به فضای شهری تورین می‌باشد و فضای کلان‌شهر تورین (یعنی با احتساب حومه و شهرهای اقماری متّصل به شهر امّا از حیث اداری جدا) آماری جداگانه و مربوط به خود را داراست. تا سال ۲۰۰۴، معادل ۷,۸ درصد از این جمعیّت را اتباع خارجی عمدتاً از اعراب شمال آفریقا و شهروندان شرق اروپا تشکیل می‌داده‌اند.

صنعت

شهر مرکز بزرگ فرهنگی و صنعتی است، با تولیدکنندگان وسایل نقلیّه موتوری، چرم، لباس و وسایل پلاستیکی. هرچند شهر میزبان دیگر واحدهای صنعتی با شهرت جهانی مانند IVECO و غیره نیز می‌باشد، وجود کارخانجات عظیم خودرو سازی فیات نماد صنعتی اصلی شهر به شمار می‌رود. تورین در اروپا به شکلات معروف است و همه ساله جشنواره‌های مختلف شکلات در شهر برگزار می‌شود.

آموزش عالی

در تورین چندین دانشگاه و فرهنگستان هنر و موسیقی فعّالیّت دارند که در میان آن‌ها دانشگاه علوم تورین، مرکز دانشمندان تورین، در سال ۱۴۰۴ بنیاد شده‌است. پلی تکنیک تورین دیگر دانشگاه برجسته این شهر است که از سال ۱۸۵۹ تاکنون به فعّالیّت در رشته‌های مهندسی و معماری اشتغال دارد.

در سال ۱۹۹۹ میلادی و همزمان با سفر رسمی رئیس جمهور وقت ایران محمّد خاتمی به ایتالیا، دانشگاه علوم تورین از سلمان رشدی دعوت به عمل آورد و به وی لیسانس افتخاری اعطا نمود.

ورزش
ژ
تورین دارای دو باشگاه بزرگ فوتبال ایتالیا به نام یوونتوس و اف ث تورینو است و شهرآورد این دو تیم از قدیمی‌ترین شهرآوردهای ایتالیا و اروپاست. شکل‌گیری سابقه رقابت و حتّی دشمنی میان این دو تیم در درجه اوّل به نحوه شکل گیری باشگاه تورینو و در مرحله بعد به طیف طرفداران سنّتی آنها باز می‌گردد: آنجا که هواداران بانوی پیر (لقب تیم یوونتوس) متعلّق به صاحبان صنایع، از طبقه متوسّط رو به بالای اجتماع، و هوادارن تورو (لقب تیم تورینو) از طبقه متوسّط رو به پایین هستند. از تیم یوونتوس همچنین با عناوین یووه یا بیانکونری (سپید و سیاه‌ها) نیز یاد میشود. این شهرآورد Derby della Mole نام دارد. به رغم آوازه و شهرت جهانی تیم یوونتوس و هواداران میلیونی اش در سطح جهان، در سطح شهر تورین تیم تورینو محبوب تر است و برتری یوونتوس در هوادارن بین‌المللی می‌باشد.

ورزشهای زمستانی و به ویژه اسکی به لطف ارتفاعات آلپ و اقلیم سردسیر منطقه رونق فراوانی در تورین دارند. مهم‌ترین رخداد ورزشی رخ داده در تورین در سالیان اخیر، میزبانی المپیک زمستانی ۲۰۰۶ بوده‌است.

ترابری

تورین از سامانهٔ ترابری شهری نسبتآ قدرتمندی سود می‌برد. شرکت GTT که از چند سال پیش با خریداری و ادغام تمامی شرکتهای متولّی امور حمل و نقل شهری تورین به تنهایی عهده دار این مهم در سطح شهر تورین و حومه می‌باشد، با شبکه‌ای کامل از اتوبوس و تراموا و نیز یک شبکه در دست احداث مترو، به جابجایی مسافران شهری می‌پردازد. یکی از خطوط مترو تورین در سال ۲۰۰۶ و بر حسب نیاز مسابقات المپیک زمستانی افتتاح شده و اکنون فعّال می‌باشد.

پالرمو

پالِرمو شهر اصلی و مرکز ناحیه خودمختار سیسیل و نیز مرکز شهرستان پالرمو در ایتالیا است. مساحت آن ۴۹۹۲ کیلومتر مربع و سکنه آن بالغ بر ۱٬۲۳۴٬۰۰۰ نفر می‌باشد. پالرمو شهری تاریخی است که قدمت آن به دوهزار و هفتصد سال می رسد.

پالرمو در دامنه «مونته پلگرینو» واقع شده و در ساحل شمالی جزیره سیسیل قرار دارد.


این شهر دارای دانشگاه (تأسیس‌شده در ۱۸۰۵)، بنیاد علوم، فرهنگستان موسیقی و دانشسرای تربیت معلم، رصدخانه و برج هواشناسی، کتابخانه، موزه و بندرگاه می‌باشد.

این شهر مرکز تجارت محصولات کشاورزی جزیره می‌باشد و کارخانه‌های آن در زمینه محصولات غذایی، فولادسازی، کشتی سازی، محصولات چرمی، شیشه، شیمیایی، سیمان، پارچه بافی و کاغذ در آن فعالیت می‌کنند.

پالرمو از مراکز مهم سیر و سفر بوده و دارای نمایشگاه بین‌المللی است. این شهر دارای ساختمانهای تاریخی و آثار باستانی متعدد می‌باشد که در دوره حکومت نورمان‌ها در سده یازدهم و دوازدهم میلادی تا سده هیجدهم ساخته شده‌اند.

تاریخ

پالرمو یا پانورموس (نام باستانی) به وسیله فنیقی‌ها بنیانگذاری شد که در سال (۲۵۴ پیش از میلاد) به‌تصرف رومیان در آمد.

در سال (۵۳۵) «بلیسار» از جانب بیزانس آن را به دست گرفت. سرانجام سارازان‌ها (عرب‌ها) در (۸۳۱) آن را متصرف کرده و در سال (۹۴۸) به‌عنوان پایتخت سیسیل تعیین نمودند. (۱۰۷۲) نورمان‌ها تحت فرماندهی اشتاوفر (فریدریش دوم) شهر را به‌تسخیر درآوردند. در دوران حاکمیت این شاه، پالرمو شکوفائی خود را آغاز نمود.

معماری

بیشتر ساختمانهای قدیمی شهر از زمان پادشاهی نرماندی به‌جای مانده‌اند و نمایشگر نفوذ عرب‌ها، بیزانس، نرماندی و اسپانیا هستند. از جمله این ساختمان‌ها میتوان به کلیسای جامع (۱۱۶۹- ۱۱۸۵)، کلیسای کوچک پالاتین (Palatine Chapel ۱۱۴۰) و کلیسای سن جیوانی دلی ارمیتی (San Giovanni degli Eremiti ۱۱۳۲) اشاره کرد.

وسپر سیسیلی

در روز دوشنبه عید پاک سال (۱۲۸۲) برابر با سال (۶۸۰ قمری) مردم سیسیل علیه کارل یکم پادشاه آنجیو قیام کردند. این حادثه هنگام نماز مغرب (وسپر) در کلیسای شهر پالرمو شروع شد و سرتاسر سیسیل را فراگرفت. قیام به‌شدت سرکوب شد و عده زیادی کشته و زخمی به‌جای گذاشت. این حادثه در تاریخ به نام «وسپر سیسیلی» معروف می‌باشد.

جنوا

جنوا (به ایتالیایی: Genova) شهری بندری در کرانه شمالی مدیترانه و شمال غربی ایتالیا در نزدیکی مرز فرانسه است.

جغرافیا

جنوا مرکز استان جنوا در شمال غرب ایتالیا در ناحیه لیگوریا و بندری کنار خلیج جنوا در قسمتی از دریای لیگوریا است و جمعیت آن در حدود ۶۱۰٬۰۰۰ نفر است.

شهر کنار یک لنگرگاه طبیعی و در پای گذرگاهی در غرب رشته کوههای آپنینه واقع شده.


مردم جنوا عمدتا به گویش جنوایی صحبت می‌کنند.

در این شهر اماکن گردشگری زیادی وجود دارد.

امکانات این بندر که در جنگ جهانی دوم خسارات بسیاری دید، توسعه یافته و مدرن شده‌است. کشتی سازی صنعت اصلی جنوا است. محصولات آهنی و فولادی، قطعات موتور و اتومبیل، وسایل منجمدسازی، جنگ افزار، شیمیایی، صابون و پردازش محصولات کشاورزی از دیگر صنایع مهم این شهر است.

صنایع و مناطق مسکونی در شرق و غرب روی تپه‌ها به موازات ساحل و پشت بندر قدیمی توسعه پیدا کرده‌اند. در میان شهر کلیسای سبک گوتیک رومی سن دوناتو (San Donato) متعلق به قرون ۱۲ و ۱۳ قرار دارد و جلوی لنگرگاه ساختمان پلازو سن جورجو (Palazzo San Giorgio) قراردارد که در قرن ۱۴ ساخته شده‌است.

آثار تاریخی

قبرستان استالینو (Staglieno) که بین سالهای ۱۸۴۴ تا ۱۸۵۱ در سرازیری یک تپه ساخته شده‌است و شامل گردشگاهها، مجسمه‌ها، باغها و معابد پروتستانها می‌باشد.

کلیسای جامع سن لورنتزو (San Lorenzo) شامل گنجینه‌های هنری فراوانی است. در شمال غربی نزدیک ایستگاه ماریتتیما (Marittima) که لنگرگاه کشتی‌های مسافری است، کلیسای قرن ۱۳ آنونتزیاتا (Annunziata) واقع شده که به لحاظ کارهای هنری خوبش مشهور است.


محل تولد کریستف کلمب (Christopher Columbus) نیز به عنوان مکانی تاریخی شناخته می‌شود. شهر جنوا همچنین جایگاه دانشگاه جنوا (۱۴۷۱) می‌باشد.

تورین با تلفظ ایتالیایی تورینو (Torino) شهری در شمال غربی ایتالیا و مرکز ایالت تورین است که در تلاقی دو رود پو (Po) و دورا ریپاریا (Dora Riparia) واقع شده‌است. شهر مرکز بزرگ فرهنگی و صنعتی است، با تولید کنندگان وسایل نقلیه موتوری، چرم، لباس و وسایل پلاستیکی.

بولونیا

بولونیا (به ایتالیایی: Bologna)‏ شهری در شمال ایتالیا است.

جغرافیا

بولونیا شهری در شمال ایتالیا و مرکز استان امیلیا رومانیا، دشتی حاصلخیز در کوهپایه رشته کوههای آپنینه. مرکز بزرگ نقل و انتقالات و بازار کشاورزی، بولونیا مرکز تلاقی جاده‌های اصلی و راه آهن است که شمال ایتالیا را با مدیترانه و سواحل جنوبی آدریاتیک پیوند می‌زند.

اقتصاد

صنایع اصلی تولید ماشینهای کشاورزی، فولاد، فراورده‌های غذایی، وسایل نقلیه موتوری و مواد شیمیایی است.

معماری

بولونیا مرکز بزرگ آموزش و فرهنگ در دوره میانه و اوایل رنسانس بود.

در مرکز میان‌سده‌ای شهر ساختمانهای نما آجری و گچی سیمانی به رنگهای گرم، گذرگاه‌های مسقف با مغازه‌های کوچک، خیابانهای سنگ فرش شده زیاد و میادین بیشمار دیده می‌شود.

حاشیه مدرن شده، مرکز شهر را احاطه کرده‌است. سن پترونیو (San Petronio) کلیسای پرابهت بولونیاست، که رو به میدان بزرگ (Piazza Maggiore) که میدان اصلی شهر است واقع شده.

این میدان در سال ۱۳۹۰ شروع به ساخت شد، اما نماهای ظاهری آن هیچگاه کامل نشد. محوطه وسیع درونی به سبک گوتیک ساخته شده‌است.

از کلیساهای قابل توجه دیگر یکی سن دومنیکو (San Domenico) است، که در سال ۱۲۲۱ بنا شد، اما بین ۱۷۲۹ تا ۱۷۳۲ کاملاً اصلاح و دگرگون شد و دیگری هم سن فرانچسکو (San Francesco) که ساخت آن از سال ۱۲۳۶ تا ۱۲۶۳ طول کشید و بعد از خسارت زیادی که در جنگ جهانی دوم دید، مرمت شده‌است.

آموزش

بولونیا مرکز آموزش و نشر است و دانشگاه بولونیا، موزه‌های نقاشی، باستان‌شناسی و صنایع باستانی توسکان در آن واقع شده‌است.

فلورانس

فلورانس (به ایتالیایی: Firenze)‏، تلفظ: فیرنتزه یکی از شهرهای تاریخی و بسیار زیبا در ایتالیا است و همکنون پایتخت ناحیه توسکانی ایتالیا می‌باشد.


تاریخچه

شهر فلورانس از سال ۱۸۶۵ تا ۱۸۷۰ پایتخت پادشاهی ایتالیا بوده‌است. در سده‌های میانه فلورانس کانون بازرگانی و امور مالی اروپا بوده و بعدها رنسانس ایتالیا از این شهر آغاز شد. خاندان مدیچی سال‌های طولانی در شهر فلورانس فرمانروایی داشتند.

انواع هنر به‌ویژه هنر معماری و تندیسگری در شهر فلورانس جایگاه ویژه‌ای داشته و دارد به طوری که این شهر را به یکی از مهم‌ترین مراکز هنری اروپا تبدیل کرده‌است.

فلورانس همچنین دارای بیش از چهل موزه و نگارخانهٔ هنری می‌باشد که مهم‌ترین آن‌ها گالریا دلیی اوفیتزی∗ و پالاتزو پیتی∗ به‌شمار می‌آید.

همچنین آثار دیگر تاریخی فلورانس بشرح زیر است:

۱-Palazzo Vecchio
۲-Loggia de,Lanzi (دراین محل آثار هنری زیبای چلینی بنام Perseus دیده می‌شود.)
۳-دوئومو (Doumo) (در آنجا آخرین مجسمه که میکلانژ ساخت مشاهده می‌شود.)
۴-Palazzo Riccardi (محل اقامت خانواده مدیچی)
۵-کلیسای سَنتا کروچه به معنای (صلیب مقدس)، (میکل آنژ و ماکیاولی در آنجا دفن شده‌اند.)


بیش از سیصد و پنجاه تن از یکهزار مهم‌ترین هنرمندان دومین هزاره اروپا (از سال هزار میلادی تا دوهزار) در این شهر می‌زیسته‌اند. عمده درآمد گردشگری در اروپا از این شهر می‌باشد.

باری (ایتالیا)

باری (به ایتالیایی: Bari)‏ یکی از شهرهای ایتالیا و مرکز استان باری و ناحیهٔ پولیا بر کنارهٔ دریای آدریاتیک است.

کاتانیا

کاتانیا (به ایتالیایی: Catania)‏ یکی از شهرهای ناحیه سیسیل در کشور ایتالیا است و از سمت جنوب با دریای یونان مرز آبی دارد و به این علت این شهر دارای بندر می‌باشد.


جغرافیا

جمعیت کاتانیا در حدود ۷۵۲,۸۹۵ نفر است و دومین شهر بزرگ ناحیه سیسیل به حساب می‌آید و همچنین نهمین شهر بزرگ کشور ایتالیا است بدون اینکه مرکز ناحیه‌ای باشد.

تاریخچه

این شهر در سال ۹۰۰ بعد از میلاد مسیح مورد حمله اعراب قرار گرفت.

آتشفشان اتنا در نزدیکی این شهر قرار دارد. در سال ۱۶۹۳ میلادی زمین لرزه‌ای بزرگ در این شهر روی دارد که باعث فعالیت آتشفشان اتنا شد و در نتیجه شهر کاتانیا به طور کامل نابود شد ولی در سالهای بعد بازسازی شد.

شهر توريستي ونیز

وِنیز یا ونتزیا یا ونیس (به ایتالیایی: Venezia)‏ جزیره‌ای در شمال ایتالیا که در میان دریای آدریاتیک قرار گرفته‌است و بصورت جزیره‌های کوچک است که جزیره‌ها به وسیلهٔ کانال‌هایی از هم جدا شده‌اند و تردد در شهر به وسیله قایق صورت می‌گیرد.

شهر ونیز یکی از شهرهای توریست‌پذیر جهان است و سالانه میلیون‌ها توریست به این شهر می‌روند از دیدنی‌های این شهر می‌توان به میدان سن مارکو محل دفن مرقس یکی از حواریون حضرت مسیح که به سن مارکو مشهور است.


شهر ونیز به خاطر شکل عجیب و همچنین تعدد آثار تاریخی و هنری و معماری در لیست میراث جهانی یونسکو نیز قرار گرفته که همین امر موجب شده سالانه میلیونها نفر(بیست میلیون به طور تخمینی) از سر تا سر جهان برای دیدن این شهر زیبا به ایتالیا سفر کنند.

نام ونزیا در ایام قدیم به تمام منطقه ونتو و فریولی اطلاق می‌شد.

تاریخچه شکل‌گیری

شهر ونیز به صورت امروزی در سال ۸۰۰ بعد از میلاد با پیشینه زیستی ماقبل تاریخ به وجود آمد.

تالاب ونیز در سال ۸۰۰ بعد از میلاد مسیح کم کم شکل امروزی را به خود گرفت قبل از ان هم با توجه به منابع غنی برای شکار و ماهیگیری افرادی می‌زیستند به طور پراکنده، طبق شواهد تاریخی در زمان قبل از رومیان نیز تمدنی با مشاغلی از قبیل ماهیگیری، تولید نمک و حمل و نقل دریایی در این منطقه وجود داشته. با آمدن رومیان به این منطقه مشاغل رونق بیشتری می‌گیرد و بنادر ساخته می‌شود (کیوجا) اولین بندر ساخت رومیان است در نزدیکی ونیز.. آثار متعددی که هنوز هم پای بر جاست در همین دوران ساخته می‌شود و بنا بر شواهدی رومیان از ونیز به عنوان تفرج گاه برای تعطیلات نیز استفاده می‌نمودند. بنا بر نظر کرونیکن آلتیللانته تاریخ نویس قرن ۱۱ میلادی، برای اولین بار در ۲۵ مارس ۴۲۱ با افتتاح کلیسای سن جاکومتو بر روی پل ریآلتو شهر ونیز به طور رسمی ایجاد شد بعدها ساکنان نواحی اطراف با پناه آوردن به ونیز بعد از حملات مکرر لونگو باردی‌ها در سال میلادی ۵۶۸ به جمیعت شهر افزودند.

جغرافیا

ونیز به شهر کانال‌ها مشهور است و با جمعیتی بالغ بر ۲۷۱، ۶۶۳ نفر مرکز ناحیه وِنِتو است. شهر ونیز که در ایتالیایی به آن ونزیا میگویند مرکز استان ونتو با جمعیت نفر ۲۷۰۹۵۷ در شمال شرق ایتالیا قرار دارد. شهر ونیز بیشتر از هزار سال مرکز جمهوری ونیز بود و به نامهای سرنیسیما (آرام آرام) و لا دومینانته (حاکم) و رجینا دل ادریاتیکو (ملکه دریای آدریاتیک) نیز شناخته می‌شود.

موقعیت جغرافیایی

شهر ونیز هم سطح دریا می‌باشد و دارای ۱۱۸ جزیره، بعضی از این جزایر به هم به وسیله پل متصل می‌باشند و بعضی دیگر مجزا.

قسمت تاریخی ونیز که درمرکز شهر ونیز قرار دارد به طور سنتی و از قدیم به شش قسمت تقسیم شده. این مناطق شش گانه عبارتند از درسودورو، سانتا کروچه، سن پلو، سن مارکو، کانا رجو، کاستلو. این مناطق در دو طرف کانال گراند یا کانال بزرگ قرار دارند که حدود ۱۵۰ کانال کوچکتر را به هم وصل می‌کند.


جزایر مهم دیگر که بخشی از ونیز به حساب میایند عبارتند از:

مورانو که به خاطر هنر شیشه سازی معروف است.

بورانو که به خاطر توری بافی و همچنین خانه‌های رنگارنگ معروف است.

تورچلو که گفته می‌شود قدیمی ترین جزیره در این منطقه می‌باشد از نظر سکونت.

لیدو که دارای دوازده کیلومتر طول می‌باشد و به خاطر ساحل زیبا و آرامش معروف می‌باشد.

آب و هوا

دارای آب و هوای مدیترانهٔ می‌باشد در زمستان‌ها به حداقل ۳ درجه بالای صفر به طور متوسط می‌رسد و در تابستان‌ها متوسط دمای هوا ۲۴درجه بالای صفر. رطوبت هوا نیز بالا می‌باشد.

مَد یا بالا آمدن آب دریا

بالا آمدن آب دریا به غیر از مد معمولی می‌باشد بدین معنی که در ونیزبه ویژه در بهار و پاییز سطح آب به اندازهٔ بالا میاید که رفت و آمد را مختل می‌کند و کوچه پس کوچه‌های شهر پر از آب می‌شود درست مانند سیل. مد معمولی هنگامی که با طوفان و امواج همراه باشد موجب بالا آمدن آب بیش از از حد معمول می‌شود که این مساله در ونیز یک مساله عادی می‌باشد و همه به ان عادت دارند. از سال ۲۰۰۳ به این طرف پروژه عظیم سد دریایی متحرک که در نوع خودش بی نظیر می‌باشد در دست اجرا می‌باشد تا بدینوسیله با این پدیده بالا آمدن آب مبارزه کنند.

ورونا

ورونا (به ایتالیایی: Verona)‏ شهری در شمال ایتالیا است.

جغرافیا

ورونا شهری است در شمال ایتالیا، ناحیه ونتو Veneto کنار رود آدیگه Adige که موقعیت سوق الجیشی آن بین ونیز و میلان و همچنین گذرگاه برنر Brenner که ارتباط دهنده اروپای مرکزی با ایتالیاست، آن را به مرکز مهم تجاری و راه آهن تبدیل کرده‌است.


تاریخچه

این شهر تا سال ۸۹ قبل از میلاد متعلق به رومیان بوده‌است. در سدهٔ پنجم اقوام وحشی ژرمنی این شهر را به یک دژ نظامی تبدیل کردند، تا اینکه در قرن ۱۲ به یک شهر آزاد تبدیل شد. اوج پیشرفت سیاسی و هنری شهر در سدهٔ چهاردهم بود که توسط ونیز فتح شده بود.

این شهر تا سال ۱۷۹۷ یکی از ایلات ونیز به شمار می‌رفت تا اینکه توسط قوای ناپلئون فتح شد.

هنرستان نقاشی ورونا (متعلق به سده‌های ۱۵ و ۱۶) به جهت تابلوهای چشم‌اندازها و خودچهره‌نگاری‌های زبانزد است. در سدهٔ نوزدهم ورونا به اشغال اتریشی‌ها درآمد تا اینکه در سال ۱۸۶۶ قسمتی از پادشاهی ایتالیا گردید.

این شهر در جنگ جهانی دوم خسارات فراوانی دید. جمعیت این شهر در سال ۲۰۰۲، ۲۵۶۱۱۰ نفر بوده‌است.

جمعیت

در سال ۲۰۰۹؛ ۲۶۵/۲۶۸ نفر در استان ورونا، منطقه ونتو ساکن بودند؛ که از این تعداد ۴۷٫۶٪ مرد و ۵۲٫۴٪ زن میباشد. ۱۶٫۵٪ جمعیت جوان(زیر ۱۸ سال) و ۲۲٫۳۶٪ جمعیت کهنسال و بازنشسته هستند، که این آمار در مقایسه با کل ایتالیا به ترتیب ۱۸٫۰۶٪(جمعیت جوان) و ۱۹٫۹۴٪ (بازنشسته). بین سالهای ۲۰۰۲-۲۰۰۷ رسد جمعیت ورونا ۳٫۰۵٪ بوده که این میانگین برای کل ایتالیا ۳٫۸۵٪ می‌باشد.

اقتصاد

این شهر تولیدکننده منسوجات، ماشین الات، کاغذ، شیمیایی، محصولات غذایی و همچنین کفش می‌باشد.

معماری

از معماری‌های قابل توجه این شهر می‌توان به قصر سلطنتی سن زنو ماجوره (San Zeno Maggiore متعلق به سدهٔ ۱۲ و ۱۳)، مقبره خانواده اسکالیجر (Scaliger قرن ۱۴)، کلیسای سبک گوتیک سنت آناستازیا (Sant'Anastasia اتمام بنا در سدهٔ ۱۵)، مکان باشکوه قرن ۱۵ بویلاکوا (Bevilacqua)، کانوسا (Canossa) و پمپی (Pompeii) و قلعه قدیمی (Castel Vecchio ۱۳۵۴) که اکنون به یک موزه هنری تبدیل شده‌است، اشاره کرد.

یکی از سالمترین آمفی تئاترهای بجا مانده از امپراتوری روم در مرکز میدان ورونا واقع شده که متعلق به قرن یکم میلادی است، که امروزه برای اجرای اپرا و کنسرتها استفاده می‌شود. در سمت راست تالار بزرگ شهر واقع شده‌است.

مسینا

مسینا یا مسین (به ایتالیایی Messina) نام شهری در جزیره سیسیل مشرف بر تنگه‌ای به همین نام بین سیسیل و جنوب ایتالیاست.

جغرافیا

این تنگه دو دریای تیرنین و یونین را که از شعبات مدیترانه هستند به هم مربوط می‌سازد. طول این آبراه ۲۴ کیلومتر و پهنای آن از ۳ تا ۱۸ کیلومتر می‌باشد.

این شهر که مرکز استانی به همین نام است بالغ بر ۲۵۷۳۰۰ تن جمعیت دارد. استان مسینا دارای ۳۲۴۸ کیلومتر مربع مساحت و ۶۷۴۱۰۰ نفر جمعیت است.

تاریخ

مسینا درسدهٔ هشتم پیش از میلاد بر روی شهرک قدیمی‌تری که یک مجتمع یونانی بود، احداث شد و در قرن پنجم پیش از میلاد مسانا نامیده شد. در قرن سیزدهم میلادی برای کسب استقلال تلاش هائی از طرف اهالی مسینا صورت گرفت که مانند بقیه شهرهای سیسیل به نتیجه‌ای نرسید. این شهر در سال ۱۹۰۸ (میلادی) در اثر زلزله آسیب فراوان دید و ۸۴۰۰۰ نفر کشته به جای گذاشت. بازسازی مجدد مسینا بر روی سکوئی پی ریزی شد که شبیه صفحه شطرنج می‌باشد.


Zankle زانکله نام باستانی شهر مسینا سومین شهر بزرگ جزیره سیسیل در جنوب ایتالیا میباشد. نام زانکله از واژه زانکلون بمعنای داس از زبان سیکلی ها میآید و این بخاطر شکل داس مانند شهر بود. پیدایش زانکله و یا مسینا مدیون موقعیت طبیعی و جغرافیایی مناسب بود که به راهزنان دریایی این اجازه را میداد که پس از یورش به کشتیهای بازرگانی باستان و چپاول آنها با درآنجا پناه یابند. مسینا در طول حیات خویش نه تنها فراز و نشیبهای سیاسی را متحمل گردید بلکه در سالهای 1783 و 1908 زمین لرزهای ویرانگری را تجربه کرد و در خلال جنگ جهانی دوم هدف بمبارانهای هوایی متفقین قرار گرفت. امروزه مسینا شهری مدرن و مرکز فرهنگی و بازرگانی میباشد. برخلاف دیگر شهرهای واقع شده در سیسیل مسینا دارای بارندگی کافی بوده و از اینرو حاصلخیز میباشد.

اقتصاد

صنایع عمده آن تهیه مواد غذائی، چرمسازی، کشتی سازی و تجارت می‌باشد. شهر مسینا دارای دانشگاه [تأسیس در سال ۱۵۴۹ (میلادی)]، انستیتوی تحقیقات دریا زیستی، تئاتر و موزه می‌باشد. این شهر به فراوانی میوه مشهور است.

میراث فرهنگی

آثار و ابنیه تاریخی که در جریان جنگ جهانی دوم آسیب دیده یا به طور کلی نابود شده بودند، ازنو بازسازی شده‌اند که می‌توان کلیسای «دم» ، «سانتیسیما آنونسیاتا دی کاتالانی» را که متعلق به دوران نورمان‌ها است، نام برد.

پادووا

پادووا (به ایتالیایی: Padova)‏ یک شهر و کمون در ناحیه ونتو در شمال ایتالیا است. این شهر مرکز استان پادوا و قطب اقتصادی و ارتباطی ناحیه‌است. جمعیت این شهر (طبق سرشماری سال ۲۰۰۸) ۲۱۲٫۵۰۰ نفر است. پادووا در کنار رودخانه باکیلیون، ۴۰ کیلومتری غرب ونیز،۲۹ کیلومتری جنوب شرقی ویچنزا قرار دارد. دانشگاه این شهر ۸۰۰ سال سابقه دارد و بیشتر بخاطر درس خواندن گالیلئو گالیله در آنجا مشهور است.

تریسته

تریسته گوش دهید راهنما·اطلاعات (به ایتالیایی: Trieste با تلفظ [triˈɛste])‏ نام شهر و بندری در شمال‌شرقی ایتالیا است.

جغرافیا

بندر تریست در نزدیکی منتهی‌الیه باریکه‌ای از خشکی در میان دریای آدریاتیک و مرز ایتالیا با اسلوونی (با فاصلهٔ اندکی از شهر در شمال، شرق و جنوب آن) قرار دارد. تریسته در بالای خلیج تریسته واقع شده است.

در طول تاریخ از فرهنگ‌های ژرمنی، لاتینی و اسلاوی تأثیر پذیرفته است. جمعیت این شهر که مرکز و پایتخت استان تریسته و منطقهٔ خودمختار فریولی ونتزیا جولیا می‌باشد در ۲۰۰۹ در حدود ۲۰۵ هزار نفر بوده است.

تاریخچه

تریسته یکی از قدیمی‌ترین بخش‌های امپراتوری هابسبرگ از ۱۳۸۲ تا ۱۹۱۸ بوده و در سدهٔ نوزدهم به‌عنوان یکی از مهمترین بنادر یکی از قدرت‌های بزرگ اروپایی شناخته می‌شده است. رونق این دریابندر در منطقهٔ مدیترانه سبب شد تا تریسته پس از وین، بوداپست و پراگ به چهارمین شهر بزرگ امپراتوری اتریش-مجارستان تبدیل شود. همجنین این شهر در پایان قرن نوزدهم به یکی از مراکز مهم ادبیات و موسیقی بدل شد.

اما فروپاشی امپراتوری اتریش-مجارستان و اتحاد تریسته با ایتالیا پس از جنگ جهانی اول سبب شد تا این شهر بخشی از اهمیت فرهنگی و اقتصادی خود را از دست بدهد. با این حال تریسته بار دیگر در دههٔ ۱۹۳۰ به شکوفایی اقتصادی رسید اما وقوع جنگ جهانی دوم که به تغییر مرزها انجامید و پس از آن دوران جنگ سرد سبب شد تا این شهر دوباره دستخوش مشکلاتی شود.

امروزه تریسته یکی از ثروتمندترین مناطق ایتالیا به شمار می‌رود و بندر آن یکی از مراکز بزرگ کشتیرانی، کشتی‌سازی و خدمات اقتصادی است.

برشا

برشا (به ایتالیایی: Brescia)‏ یکی از شهرهای استان برشا واقع در ناحیه لمباردی در کشور ایتالیا می‌باشد.

جغرافیا

این شهر با جمعتی حدود ۱۹۰,۰۰۰ نفر در دامنه کوه‌های آلپ واقع شده و بعد از میلان دومین شهر در ناحیه لمباردی محسوب می‌شود.


تاریخچه

برشا مرکز استان برشا می‌باشد و در این منطقه آثار باستانی مهمی مربوط به قبل و بعد از دوران حکومت روم و همچنین قرون وسطی قرار دارد.

اقتصاد و توریسم

برشا از لحاظ صنعتی و تمرکز در صنعت خودرو و مهندسی ابزار و ماشین آلات به عنوان سومین منطقه مهم در ایتالیا به شمار می‌رود و همچنین به دلیل وجود دریاچه گاردا و لسو و کوه‌های آلپ به مکانی توریستی تبدیل شده‌است .

تارانتو

تارانتو (به یونانی: Τάραντας)‏ یکی از شهرهای ساحلی منطقهٔ آپولیا و مرکز استان تارانتو در جنوب ایتالیا است.

این شهر یکی از مهم‌ترین بنادر تجاری و نیز اصلی‌ترین پایگاه دریایی کشور است. جمعیت تارانتو برپایهٔ سرشماری سال ۲۰۰۱ میلادی بالغ بر ۲۰۱٬۳۴۹ نفر بوده که از این لحاظ، سومین شهر پرجمعیت جنوب ایتالیا به‌شمار می‌رود.

پراتو

پراتو نام یک شهر و کمون در منطقه توسکانی ایتالیا و مرکز استان پراتو است. کمترین بلندای این شهر ۳۲ متر و بلندترین ناحیه این شهر (بدلیل واقع شدن در دامنه کوه) ۸۱۸ متر میباشد.


از دهه ۱۹۵۰ به بعد این شهر مهاجران بسیاری داشته، نخست از جنوب ایتالیا و پس از آن از ملیتهای گوناگون؛ اما بزرگترین اجتماع ویژه چینی‌ها با ۱۸۰۰۰۰ است.پراتو دومین شهر بزرگ توساکی و سومین شهر بزرگ ایتالیای مرکزی، پس از روم و فلورانس است.

پارما

پارما (به ایتالیایی: Parma)‏ نام شهری است در شمال کشور ایتالیا که در ناحیه امیلیا رومانا قرار دارد.

جغرافیا

شهر پارما بخاطر طبیعت سرسبز و معماری زیبای واقع در آن شهرت دارد. دانشگاه پارما که یکی از قدیمی‌ترین دانشگاه‌های قاره اروپا و جهان است، نیز در شهر پارما قرار گرفته‌است. شهر پارما بوسیله نهری که در آن واقع شده‌است به دو قسمت تقسیم گشته‌است. اداره آمار ایتالیا، جمعیت شهر پارما را در سال ۲۰۰۸ میلادی، برابر با ۱۷۸٬۷۱۸ نفر تخمین زده‌است.


ورزش

تیم فوتبال پارما در سال ۱۹۱۳ میلادی تاسیس شد و پس از یک سال فعالیت در سری ب ایتالیا با قرار گرفتن در مکان دوم جدول رده بندی به سری آ صعود کرد تا جمع هفت خواهر فوتبال ایتالیا در سری آ تکمیل شود.

رجیو کالابریا

رجیو کالابریا نام شهر و نیز شهرستانی است در کالابریا در جنوب ایتالیا و کانون سیاسی استان رجیو کالابریا .

اشنايي با برخي جاذبه هاي توريستي كشور ايتاليا

گالری ویتوریو امانوئل

گالری ویتوریو امانوئل (به ایتالیایی: Galleria Vittorio Emanuele II)‏ نام بازاری است در بخش شمالی میدان دلدوئومو و یکی از مراکز مد در ایتالیا است. این بازار در بین مردم میلان به گالریا شهرت دارد.


نام این بازار به افتخار ویکتور امانوئل دوم نخستین پادشاه ایتالیای یکپارچه است. طراحی آن در سال 1861 بوسیله ژوزپه منگونی انجام شد و ساختمان بین سال‌های 1865 و 1877 ساخته شد. بازار به سبک نئوکلاسیک نزدیک به باروک ساخته شده است. سقف بازار از شیشه و چدن ساخته شده و کف آن را موزائیک‌های رنگی گوچک طراحی شده پوشانده است.

بازار میدان دلدوئومو را به تئاتر لا اسکالا وصل می‌کند. برای رسیدن به این بازار می‌بایستی از خط 1 (قرمز) و یا خط 3 (زرد) مترو میلان در ایستگاه دوئومو استفاده کرد.

کولوسئوم

کولوسئوم (به انگلیسی: Colosseum)‏ یک تماشاخانه بیضی‌وار در مرکز رم در ایتالیا است. این آمفی‌تئاتر بزرگترین از نوع خود در امپراتوری روم باستان بوده است. تعداد ردیف‌های صندلی آن به تعداد پنجاه هزار ودارای ۸۰ در ورودی است. واژه کلوسئوم به معنی «جایگاه بزرگ» نام دیگر آن آمفی تئاتر فلاویوسی (به ایتالیایی: Anfiteatro Flavio یا Colosseo)‏ است. ساخت کولوسئوم توسط وسپاسیان (Vespasian)امپراطور سالهای ۶۹ تا ۷۰ روم پایه گذاری شد، پس از آن پسرش تیتوس (Titus) در سال ۸۰ بعد از میلاد آنرا بنا کرد، که نهایتاً توسط دومیتیان (Domitian) برادر تیتوس به پایان رسید.


کولوسئوم به عنوان اولین آمفی تئاتر دائمی و ماندگار ساخته شده در روم، در زمین‌های باتلاقی ما بین تپه‌های اسکوئیلین (Esquiline) و کائلین (Caelian) واقع شده بود. در این مجموعه امپراطوری روم شاهد فجیع‌ترین جنایات به شکل کشتار بردگان و مسیحیان بوده‌است نبردهای خونین بر سر مرگ و زندگی گلادیاتورها یکی از سرگرمی‌های روزانه امپراطوران و اشرافیان روم بوده‌است قدمت تاریخی و شکوه و جلال این عمارت از یک سو و کارآمدی آن برای اجرای نمایش و امکان کنترل جمعیت، از سوی دیگر، باعث شد این سالن یکی از بزرگترین بناهای معماری روم باستان به شمار می‌رفت. پلان این مجموعه به شکل بیضی به قطرهای ۱۸۸ و ۱۵۶ متر زیر بنای آن حدود ۶ جریب می‌باشد ارتفاع آن تقریباً به اندازه یک ساختمان۱۵ طبقه می‌رسد(حدود۴۸متر) کف صحنه چوبی است و در زیر آن مجموعه‌ای از اتاقها و گذرگاهها برای عبور حیوانات وحشی و سایر تدارکات لازم جهت راه اندازی و اجرای نمایش قرار گرفته‌است. تعداد ۸۰ دیوار به عنوان تکیه گاه برای طاق‌های گنبدی شکل، گذرگاهها، پلکان و ردیف‌های صندلی، روی صحنه قرار گرفته‌است. لبه بیرونی طاق‌های متوالی باعث اتصال طبقات مختلف و پلکان بین آنها به یکدیگر شده‌است.

نمای داخلی کولوسئوم (Coliseum) از بالا سه ردیف طاق‌های گنبدی شکل رو در روی ستون‌ها و سر ستون‌ها قرار گرفته‌اند، در ستون‌های طبقه اول سبک معماری سبک دوریکا (Doric)، در طبقه دوم سبک ایونیک (Ionic)، و در طبقه سوم سبک قرنتی (Corinthian) که نزدیک به سبک کلاسیک یونان بود، به کار رفته‌است.این بنا به دلیل عبور و مرور آسان جمعیت به داخل و خارج میدان یکی از شاهکارهای مهندسی است در بالای این سه طبقه اصلی، طبقه زیرشیروانی شامل ستون‌های مستطیل شکل سبک قرنتی قرار دارد، فضای بین ستون‌ها با ۴۰ عدد پنجره کوچک مستطیل شکل پر شده‌است. در قسمت بالا، دیوارکوب‌ها و بندگاههایی وجود دارد که تیرک‌هایی را که سایه بان‌ها به آنها آویزان است، نگه داشته‌اند. در ساخت عمارت با دقت بسیاری از انواع ترکیبات ساختمانی استفاده شده، برای فونداسیون از بتون و برای ستون‌ها و طاق‌ها از سنگ آهک (تراورتن) استفاده شده، در ستون‌های به کار رفته برای دیوار دو طبقه زیرین، از نوعی سنگ متخلخل به نام توفا (Tufa) استفاده شده‌است. برای طبقات فوقانی و اکثر طاق‌ها از آجر بتونی استفاده شده‌است.

این اثر هم اکنون به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید به شمار می‌رود.

موزه ملی روم

موزه ملی روم (در ایتالیایی: Museo Nazionale Romano) نام یک سری از موزه‌های بهم پیوسته‌ای است که در شهر روم و در کشور ایتالیا قرار دارند. موزه ملی روم در سال ۱۸۹۰ تأسیس شد. در دوران اتحاد ایالات ایتالیا آثار هنری و تاریخی از قرن پنجم پیش از میلاد مسیح تا قرن سوم پس از میلاد مسیح درآن گردآوری شد.