همایش «شعبده هالیوود» با هدف جریان شناسی و نقد فیلم آرگو شب گذشته با حضور سید محمد حسینی وزیر ارشاد، سید احمد میرعلایی مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی و نادر طالب زاده در سینما فلسطین برگزار شد. در حاشیه این مراسم از نسخه شبیه سازی بن افلاک، کارگردان فیلم آرگو رونمایی شد!
45 دفتر یک تشکل دانشجویی با حمایت از اقدام وکیل فرانسوی درباره شکایت ایران از هالیوود با صدور بیانیه‌ای به کمیساریای عالی حقوق بشراز انتخاب این فیلم ضد ایرانی انتقاد کردند.
آمريكايي هاي سراغ يك موفقيت در كارنامه كارتر رفتند، یعنی موفقیت در فرار زبونانه و خفت بار شش آمریکایی از ایران طوری که انگار این مورد از عقب راندن روس ها پر افتخارتر است.
"دبیر انجمن اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه تهران" از اکران و نقد و بررسی فیلم آرگو با حضور "فروز رجائی‌فر" و "حسین الله‌کرم"در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران خبر داد.
اینجا کشور آزادی است اما فیلمساز موظف است بر خلاف خواست ملت فیلم نسازد. آزادی یعنی گیشه تعیین کند کدام سناریو فیلم شود و کدام هرگز ساخته نشود. نه اینکه بیت‌المال مسلمین را مثل علف مقابل هر ناکسی ریخت و به ملت گفت اگر می‌خواهید بروید با بودجه خودتان فیلم انقلابی بسازید
یک کارشناس رسانه‌های بین‌الملل گفت: سناریوی دروغین آرگو تاييدي بر نظام‌نامه‌هاي تخيلي آمريکا بوده و آنها به دلیل اینکه جمهوری اسلامی ایران را عامل اصلی شکست برنامه‌های شوم و سرخوردگي‌شان در منطقه و جهان می‌دانند، تلاش کردند با اهدای جایزه اسکار به یک فیلم دروغین و ضد ایرانی دردهای خود را تسکین بخشند.
انتخاب زندگی "لینکلن" از این جهت هوشمندانه به نظر مي آيد که او یک جمهوری خواه است؛اما آرا، تفکرات و موضع گیری هایش بسیار به دموکرات ها نزدیک است به این ترتیب" اسپیلبرگ" برای هرم تفکرات تند جهموری خواهان از عناويني چون "اولین پرزیدنت جمهوری خواه آمریکا" استفاده می کند.
"مارگارت كيمبرلي" در مقاله اي تحت عنوان " پروپاگانداي هاليوود، فيلم هاي هاليوودي ابزاري در دست واشنگتن براي ترويج خشونت و جنايت" به حضور سازمان سيا در پشت پرده ساخت فيلم " آرگو " و ساير فيلم هاي هاليوودي اشاره مي كند و نشان مي دهد كه هاليوود به ابزاري در دست دولت آمريكا تبديل شده است.
این که یک آمریکایی اجازه یابد تا از خزانه دولتی و پول مردم ایران درآمد به دست آ‌ورده و در عین حال، ابزاری برای پیشبرد پروژه ایران‌ستیزانه باشد، جای تأسف و در عین حال تأمل دارد و این که این «مستند» به همین سادگی در ایران ساخته شود، جای تأمل بیشتری دارد و این پرسش را پیش می‌کشد که چند مستند اینچنینی در ایران ساخته شده است؟