در تاریخ ۲۴ فوریه ۲۰۲۵، مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه‌ای را به تصویب رساند که حمله روسیه به اوکراین را محکوم می‌کرد و با ۹۳ رای موافق، ۱۸ رای مخالف و ۶۵ رای ممتنع همراه شد. با این حال، آنچه توجه جهانیان را جلب کرد، رای مخالف ایالات متحده به این قطعنامه در کنار روسیه بود که نشان‌دهنده یک تغییر عمده در سیاست خارجی آمریکا بود. همچنین ایالات متحده قطعنامه‌ای را در شورای امنیت سازمان ملل معرفی کرد که خواستار "پایان سریع" جنگ بود، اما از نسبت دادن تقصیر به مسکو خودداری کرد که برخلاف قطعنامه‌های قبلی بود که اقدام‌های روسیه را محکوم می‌کردند.

این رای‌گیری نمایانگر یک تغییر چشمگیر در نقش ایالات متحده به عنوان حامی سرسخت حاکمیت اوکراین بود.  با مخالفت با محکومیت روسیه، ایالات متحده نگرانی‌هایی را در میان متحدان اروپایی به‌وجود آورد مبنی بر اینکه آینده ناتو و تعهدات امنیتی ایالات متحده در سطح جهانی به‌ویژه در آسیا با تردید مواجه شده است.

تغییر سیاست ایالات متحده به نفع روسیه است و به مسکو فضایی دیپلماتیک برای تحرک بیشتر در سطح بین‌المللی می‌دهد. این تغییر تبعات گسترده‌تری برای منطقه آسیا-اقیانوسیه دارد، جایی که چین اکنون ممکن است در مورد قابلیت اعتماد ایالات متحده به‌عنوان یک شریک امنیتی شک کند. اگر ایالات متحده قادر به کنار گذاشتن اوکراین باشد، تایوان که امنیتش به تضمین‌های امنیتی ایالات متحده وابسته است، ممکن است در صورت بروز بحران با چین با عدم اطمینان مشابهی روبه‌رو شود.

در پاسخ به این تغییرات، متحدان ایالات متحده در آسیا، نظیر ژاپن و کره جنوبی، در حال بازنگری در استراتژی‌های امنیتی خود هستند. کره جنوبی بودجه دفاعی خود را افزایش داده و ژاپن بر مدرن‌سازی نظامی خود تمرکز کرده است که نشان‌دهنده نگرانی‌ها در خصوص ثبات منطقه‌ای است. حالا احتمال اینکه ایالات متحده ممکن است به جای حمایت از متحدانش، معامله‌ای با چین انجام دهد، به یک مسأله جدی برای این کشورها تبدیل شده است که منجر به تغییرات احتمالی در سیاست‌های امنیتی آن‌ها خواهد شد.

در قلب این تحولات، یک تغییر بنیادین در سیاست خارجی ایالات متحده وجود دارد که از تعهدات استراتژیک بلندمدت به رویکردی مبتنی بر منافع و معامله‌های خاص منتقل شده است. این تغییر نه تنها برای متحدان، بلکه برای کشورهایی مانند هند و ویتنام که روابط استراتژیک با واشنگتن دارند و در عین حال با چین نیز تعامل دارند، حائز اهمیت است. درس‌های زیادی از این تغییرات به‌دست آمده است که ممکن است این کشورها رویکردی متعادل‌تر بین ایالات متحده و چین در پیش بگیرند. سیستم جهانی در حال ورود به دوران عدم قطعیت است، زیرا اعتماد به ایالات متحده به‌عنوان یک شریک امنیتی به چالش کشیده شده است، به‌ویژه در مناطقی مانند اروپا و آسیا-اقیانوسیه که ساختارهای امنیتی سنتی ممکن است نیاز به سازگاری داشته باشند.

منبع: ژئوپلتیکال مانیتور