باشگاه خبرنگاران جوان؛ حسین مهدی‌تبار - تحلیل‌های سیاسی اغلب از نظر تاریخی محدود هستند و بیشتر بر رویدادهای اخیر تمرکز می‌کنند بدون اینکه به پویایی‌های تاریخی گسترده‌تری توجه کنند. این نگرش در تحلیل‌های کنونی جنگ اسرائیل علیه غزه نیز دیده می‌شود، جایی که توافق آتش‌بس امضا شده در ۱۵ ژانویه ۲۰۲۵ بین گروه‌های فلسطینی و اسرائیل، تحت میانجی‌گری مصر، قطر و آمریکا، عمدتاً از منظر تغییرات سیاسی اخیر تحلیل می‌شود و از دیدگاه تاریخی عمیق‌تر غافل است.

برخی تحلیلگران معتقدند که بحران سیاسی اسرائیل دلیل اصلی شکست این کشور در دستیابی به اهداف جنگی خود، مانند کنترل کامل بر غزه و انجام پاکسازی قومی بوده است. این تحلیل فرض می‌کند که اسرائیل تنها بازیگر مسئول شکل‌دهی به نتایج منطقه‌ای است و پیچیدگی‌های گسترده‌تر وضعیت و نقش دیگر بازیگران در منطقه را نادیده می‌گیرد.

نگاه دیگری به نقش آمریکا تأکید دارد و به ویژه بر فشار دولت بایدن بر اسرائیل برای پذیرش آتش‌بس اشاره می‌کند. در حالی که برخی معتقدند که دولت ترامپ در شکل‌دهی به نتایج آتش‌بس تأثیر بیشتری داشت، حمایت بی‌قید و شرط بایدن از اسرائیل در طول جنگ عملاً تلاش‌های دیپلماتیک بین‌المللی را کنار زد و باعث شد که اقدامات دیپلماتیک خارجی به طور گسترده‌ای بی‌اثر شوند.

با وجود فشارهای آمریکا یا بحران‌های سیاسی داخلی، این جنگ برای اسرائیل غیرقابل پیروزی بود. جامعه اسرائیل خود در آستانه فروپاشی بود و ادامه جنگ به معنای فروپاشی داخلی آن بود. بنابراین، فارغ از تأثیر عوامل خارجی، نتیجه جنگ عمدتاً توسط غیرقابل تحمل بودن ادامه جنگ برای اسرائیل تعیین شده بود.

دلیل اصلی شکست اسرائیل در غزه، ایستادگی و مقاومت مردم آن است که ریشه‌های عمیق تاریخی دارد. تاریخ طولانی مقاومت غزه، از زمان‌های باستان تا به امروز، هویت جمعی آن را شکل داده است. این میراث استقامت، یا صمود، به مردم غزه این امکان را داد تا در برابر نیروی نظامی عظیم ایستادگی کنند و نشان دهند که نه مداخلات خارجی بلکه مقاومت خود غزه بود که در نهایت نتیجه جنگ را تعیین کرد.

منبع: میدل ایست مانیتور