هیچ روزی، روز حسین (ع) نمی‌شود». خورشید عاشورا روشنابخش تاریخ انسان و برپادارنده قیام اسلام به عدالت و آزادگی است. یاد و نام حسین (ع) آشناترین جلوه جمعی ایران شیعه در آمد و رفت تواریخ بوده، تا آنجا که هیچ نقطه‌ای از خاطرات ایرانیان را نمی‌توان یافت که رد محبت خاندان رسول‌الله (ص) در آن مشهود نباشد. محرم تلاقی عشق و حماسه، شور و شعور و معنویت و عقلانیت ایرانیان است. محرم ظرف زمانی برای گستره بخشیدن به زمین کربلاست که اگر چنین نبود «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» معنایی نمی‌یافت.

محرم ۱۴۰۲ در هرم گرمای تابستان به گرم‌ترین و عظیم‌ترین شکلی که انتظار می‌رفت برپا شد. مردمی که نسل به نسل عشق علی (ع) و فرزندانش را به ارث برده بودند، در یکی از سخت‌ترین ایام و روزگاری که بر شیعیان گذشت، پرچم حق‌خواهی سید و سالار شهیدان و آزادگان جهان را بالا نگه داشتند. قاب‌هایی که محدود به ۴ جهت برای ثبت تصاویر عزاداری مردم بود، عمدتا در به تصویر کشیدن افق جمعیت ناتوان ماندند.

عاشورای ۱۴۰۲ روز زنده نگه‌داشتن نام حسین (ع) در زمانه‌ای بود که کوردلان در وهم به فراموشی سپردن آن یاوه‌سرایی‌ها کرده بودند. از هفته‌ها پیش از آغاز ایام محرم حسینی، جریان‌های معلوم‌الحال شکست خورده‌ای که در یک سال گذشته برای به ویرانی کشاندن ایران به عنوان پایتخت شیعیان جهان تن به هر خفت و بدنامی داده بودند، طرح حمله به عزای سید و سالار شهیدان را کلید زدند. آن‌ها که با دل بستن به آشوب‌های سال گذشته در خیال به حاشیه بردن، هجو و حمله به این آیین حق‌طلبانه بودند، در هفته‌های منتهی به ماه محرم کمپین‌هایی را برای تحریم این عزا، نپوشیدن لباس سیاه، حمله به عزاداران و... به راه انداخته بودند و انتظار داشتند جامعه ایران به علت نارضایتی‌های موجود با آنان همراه شوند. با این حال از نخستین شبی که هلال ماه محرم در آسمان ایران رخ‌نمایی کرد، آنچه به چشم می‌آمد، صف‌های طویل عزاداران حسینی و جمعیت دینداری بود که برای اعتلابخشی به پرچم سیدالاحرار حسین بن علی (ع) دوشادوش یکدیگر به عزاداری پرداختند.

روشن بودن چراغ عزای حسینی در ۱۰ روز گذشته عیان‌تر از آن بود که کسی توان وارد کردن شک و شبهه‌ای به آن را داشته باشد. طبق برخی مشاهدات، جمعیتی که امسال در آیین‌های عزاداری محرم حاضر شد، حتی از سال گذشته نیز بیشتر بوده است. با این حال فراتر از جذبه عشق حسینی برای مردم ایران که قرن‌ها عاشق آل‌الله بوده‌اند، محرم امسال را باید سیاسی‌ترین محرم معاصر کشورمان دانست. اگر تا به حال روایت ناب انقلابی بر سیاسی بودن این آیین تاکید داشت و حتی نسبت به خطر سکولار شدن عزای حسینی هشدار می‌داد، امسال مخالفان دین و شریعت بیش از هر زمان دیگری بر سیاسی بودن این آیین تاکید داشتند و از مردم ایران می‌خواستند با حضور نیافتن در عزای حسینی، از قدرت نهاد دین در جامعه ایران بکاهند؛ درخواستی که البته با «نه» حقیقی مردم ایران باطل شد.

از همین منظر حضور کم‌نظیر مردم در عزای سید و سالار شهیدان را می‌توان حامل چند پیام روشن دانست:

۱- برخلاف تمام عملیات‌های رسانه‌ای و تقلای مزدوران خارج از کشور برای به تعطیلی کشاندن محرم، حضور پرشور مردم در این آیین معنایی جز بی‌اعتباری خارج‌نشینانی ندارد که ابایی از هتک مقدسات مردم نداشته‌اند. مردم با بالا نگه داشتن پرچم عزای امام حسین (ع) جایگاه رفیع دین را در زندگی جمعی خود به همگان نشان دادند.

۲- حمله به محرم و جهل نسبت به نفوذ عمیق عزای سیدالشهدا (ع) در زندگی ایرانیان گواهی بر میزان حماقت ضدانقلابی است که ابتدایی‌ترین شناختی را از جامعه ایران ندارد. آن‌ها که برای حمله به نظام و انقلاب اسلامی، هجمه به مقدسات مردم را تجویز می‌کنند، در این خیال باطل هستند که عزای محرم و صفر، پدیده دست‌ساخت نظام سیاسی است، در حالی که انقلاب، نظام و ارزش‌های ملی ایرانیان خود محصول عزای حسینی و ارادت قلبی مردم به خاندان عصمت و طهارت است.

۳- آنچه از آن با عنوان جریان «زن، زندگی، آزادی» یاد می‌شود، فارغ از تشکیلات پشت‌پرده‌اش، یک هدف آشکار را دنبال می‌کرد و آن حمله به واجبات شرعی و مقدسات دینی مردم بود؛ هدفی که ابتدا با حمله به عفاف و حجاب آغاز شد و در این محرم قرار بود با حمله به اهل بیت پی گرفته شود. شکست این جریان در خاموش کردن چراغ عزای حسینی گویای این واقعیت بود که برخلاف اوهام شکست‌خوردگان سیاسی، نهاد دین کماکان بالاترین پیوند را با جامعه دیندار ایران دارد.

منبع: وطن امروز