با افزایش محبوبیت بازار لباس‌های هوشمند ، به ویژه در میان سالمندانی که علاقه‌مند به ردیابی سلامت قلب هستند، تیمی از محققان دانشکده بهداشت عمومی جان هاپکینز بلومبرگ به این فکر افتادند که آیا می‌توان از این دستگاه‌ها برای تشخیص اولیه‌ترین نشانه‌های زوال عقل استفاده کرد.

یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که پس از یافتن تفاوت‌های متمایز در الگو‌های حرکتی روزانه هنگام مقایسه افراد مسن از نظر شناختی سالم و بیماران مبتلا به آلزایمر، می‌توان این کار را انجام داد.

ارتباط بین تخریب عصبی و حرکت به خوبی شناخته شده است. در واقع، طی چند سال گذشته، محققان دریافته‌اند که می‌توانند به دقت بیماری آلزایمر را با ردیابی الگو‌های راه رفتن بیمار تشخیص دهند.

یکی از محدودیت‌های این نوع مطالعات راه رفتن، نیاز به سیستم‌های کامپیوتری پیچیده برای تشخیص ویژگی‌های حرکتی است که با زوال عقل مرتبط است.تا کنون، این سیستمی به مدلی نرسیده که بتوان به راحتی در خانه مستقر کرد.

اما این تحقیق جدید به دنبال استفاده از داده‌های در دسترس رایج‌تر جمع‌آوری‌شده توسط پوشیدنی‌های محبوب ردیابی مانند Fitbit بود.

این مطالعه داده‌های ۵۸۵ نفر را که در یک پروژه تحقیقاتی پیری در حال انجام ثبت نام کرده بودند، تجزیه و تحلیل کرد. هدف این بود که بفهمیم آیا بین الگو‌های فعالیت روزانه و سلامت شناختی همبستگی وجود دارد یا خیر.

اگرچه این مطالعه هیچ تفاوتی در معیار‌های کلی فعالیت کل روز در مقایسه سالمندان سالم از نظر شناختی با افراد مبتلا به آلزایمر پیدا نکرد، اما زمانی که محققان به داده‌های دقیق‌تر زمان از روز توجه کردند، تفاوت‌های بسیاری ظاهر شد.

در یک بلوک بعدازظهر، از ظهر تا ساعت ۶ بعدازظهر، محققان دریافتند که افراد مبتلا به اختلالات شناختی به طور قابل توجهی کمتر از گروه سالم حرکت می‌کنند. این حرکت بعد از ظهر در گروه آسیب دیده نیز به طور قابل توجهی تکه تکه بود، به این معنی که فعالیت به تعداد کوتاه قابل توجهی تقسیم شد.

آمال وانیگاتونگا، نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: این کاهش حرکت بعد از ظهر به طرز جالبی یادآور پدیده شناخته شده در آلزایمر است، که شامل افزایش گیجی و تغییرات خلقی است که از بعد از ظهر شروع می‌شود.

این روز‌های اولیه برای محققان است .گام بعدی این است که داده‌های مانیتور‌های فعالیت را در یک دوره زمانی طولانی‌تر بررسی کنیم تا بفهمیم آیا تغییرات قابل اندازه‌گیری در حرکت می‌تواند نشانه تغییر از شناخت سالم به اختلال خفیف باشد یا خیر.

وانیگاتونگا خوشبین است که این یافته‌ها می‌تواند روزی به یک سیستم نظارت بر حرکت منجر شود که تغییرات مغزی را در مراحل اولیه خود ثبت کند. هر راهی برای نشان دادن زودهنگام این نوع کاهش‌ها به پزشکان بهترین فرصت را برای ارائه مداخلاتی که می‌تواند پیشرفت بیماری را کاهش دهد، ارائه می‌دهد.

ما تمایل داریم که فعالیت بدنی را به عنوان یک درمان بالقوه برای کاهش زوال شناختی در نظر بگیریم، اما این مطالعه به ما یادآوری می‌کند که زوال شناختی ممکن است به نوبه خود فعالیت بدنی را کاهش دهد – و ممکن است روزی بتوانیم چنین تغییراتی را برای آزمایش‌های زودتر و کارآمدتر نظارت و تشخیص دهیم. به تأخیر انداختن و شاید جلوگیری از اختلال شناختی که منجر به آلزایمر می‌شود.
مطالعه جدید در مجله بیماری آلزایمر منتشر شده است.

منبع: سایت نیواطلس منتشره از دانشکده بهداشت عمومی جان هاپکینز بلومبرگ