دانشمندان آلمانی که در حال تحقیق در خصوص عملکرد نورون هایی هستند که نقش کلیدی را در داشتن «احساس گرسنگی» در افراد ایفا می کنند، موفق شده اند یک مسیر سیگنال دهی جدیدی را کشف کنند که بر میل به پرخوری تاثیرگذار است.

بر اساس این گزارش، این پیشرفت از این جهت اهمیت دارد که می تواند چشم انداز استفاده از داروهایی را برای کاهش میل به غذا استفاده می شود را بالا ببرد؛ به طوری که موش های آزمایشگاهی که به این شیوه درمان شده اند، سبب شد تا وزن خود را از دست بدهند.

نورون هایی که در این پژوهش مورد مطالعه قرار گرفتند، «نورون های پپتیدی وابسته به آگوتی» (AgRP) بودند که در هیپوتالاموس مغز قرار دارند و زمانی که فعال می شوند، احساس گرسنگی را در فرد افزایش می دهند. همین امر نشان از تاثیر «نورون های پپتیدی وابسته به آگوتی» در برخی تحقیقات امیدوار کننده ای دارد که در زمینه چاقی به انجام رسیده است؛ تحقیقاتی که نشان می دهند چگونه می توان هورمون ها را برای تنظیم احساس سیری به کار گرفت و چطور می توان نورون های پپتیدی وابسته به آگوتی را به شکلی مفید با به کارگیری ورزش تغییر داد.

طبق این گزارش، آخرین یافته ها در این زمینه، از سوی یک تیم تحقیقاتی بین المللی به سرپرستی « Johannes Vogt» در دانشگاه كلن آلمان و با مشاهده موشهایی كه در معرض دوره هایی از نخوردن غذا قرار گرفتند، حاصل شد.

اين موش ها در معرض مقادير زيادی مولكول زيستی به نام « لیزوفسفاتیدیل‌کولین» (LPC) در خون قرار گرفتند؛ به شكلی كه ميزان آن از سوی دانشمندان به وسيله « نورون های پپتیدی وابسته به آگوتی» (AgRP) كنترل شده بود. اين مولكول هاي لیپیدی سپس به سوی مغز می روند و از طریق آنزیمی به نام «اتوتاکسین» به لیزوفسفاتیدیک» (lysophosphatidic) بدل می شوند.

همین امر نورون های قشر مغز را تحریک می کند و در نتیجه موش ها رفتارهای معمول را در جست وجوی غذا از خود نشان می دهند. دانشمندان در طول تحقیقات خود دریافته اند با درمان این موش ها با یک مهار کننده آنزیم ATX می توانند این رفتار را به حالت عادی درآورند.

محققان در این پژوهش دریافتند موش های چاق که تحت این درمان قرار گرفتند، دچار کاهش وزن شدند.

سرپرست تیم تحقیق در این باره گفت: ما شاهد کاهش قابل توجه مصرف بیش از حد غذا و نیز چاقی از طریق جهش ژنی و مهار کننده دارویی ATX بودیم.

گفتنی است اگرچه این تاثیرات روی موش ها مشاهده شده اند، اما دانشمندان شواهدی از سازوکار مشابه را در انسان ها نیز مشاهده کرده اند.