به‌گزارش باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان، یک سالی می‌گذرد که فوتبال اصفهان و ایران در غم از دست‌دادن امیرکبیر خود به سوگ نشسته است. بیستم آبان‌ماه سال گذشته بود که محمود یاوری پس از ماه‌ها دست و پنجه نرم‌کردن با بیماری و البته به‌دلیل ابتلا به ویروس منحوس کرونا در سن ۸۱سالگی به دیار باقی شتافت.

هر کشوری اسطوره‌های متفاوت و بزرگی دارد که به وجود و اسم آن‌ها می‌بالد، در ورزش ایران اما؛ در کنار حجازی‌ها، پورحیدری‌ها، بهزادی‌ها و دایی‌ها، اشخاصی مانند محمود یاوری یدک‌کش اعتبار و ارزش فوتبال جامعه هستند، کسانی که بیش از یک قرن برای فوتبال ایران در میادین آسیایی و جهانی تلاش کرده‌اند.

حالا یک‌سال می‌شود که پدرخوانده سپاهان در میان ما نیست، محمود یاوری یکی از بزرگ‌ترین و با سابقه‌ترین افراد فوتبال ایران بود، شاگرد زنده‌یاد حریری فوتبالش را در تیم شاهین (سپاهان) آغاز کرد و تا سال ۱۳۴۲ در این تیم عضویت داشت، سپس به‌مدت ۸ سال در پاس مشغول به بازی کردن شد و در سال ۱۳۵۰ از فوتبال خداحافظی کرد و وارد عرصه مربیگری شد.

محمود یاوری القاب متفاوت و البته خاص و در شان خودش را داشت، از جناب سرهنگ فوتبال ایران گرفته که به‌دلیل اشتغال در ارتش و ریاست زندان اصفهان و درجه سرهنگی‌اش و البته نظم و انضباط مخصوصی که در تیم‌ها داشت به او نسبت داده بودند تا امیرکبیر فوتبال ایران که به‌خاطر اصالت و تاثیر بسزایش در فوتبال ایران، اهالی فوتبال این لقب را برازنده او می‌دانستند و کماکان مختص اوست.

درگذشت محمود یاوری برای تمامی فوتبالی‌ها و فوتبال‌دوستان یک ضایعه باورنکردنی و ناراحت‌کننده بوده و خواهد بود، شاید بهتر بود بیشتر از همیشه قدر او را می‌دانستیم و در سال‌های اخیر از توانایی و قدرت بی‌نظیرش در ساخت و پرورش بازیکنان آینده‌دار استفاده می‌کردیم.

زنده‌یاد یاوری دوران حرفه‌ای سرمربی‌گری‌اش را در سال‌های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ با حضور در تیم‌ملی جوانان فوتبال ایران و سپس در تیم‌ملی ب و تیم‌ملی امید ایران آغاز کرد.
او همچنین در سال ۱۳۶۳ به‌عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران انتخاب شد و در هر شش مسابقه‌ای که تیم‌ملی فوتبال ایران را هدایت کرد به پیروزی دست یافت و بعدا طی سال‌های ۱۳۷۰ و ۱۳۷۱ مجددا به مربیگری در تیم‌ملی جوانان رسید و در سال ۱۳۸۴ هم مدیر تیم ملی فوتبال جوانان شد تا مجموعا در ۸مرحله با تیم‌های ملی ایران همکاری داشته باشد.

محمود یاوری که همزمان با بازنشستگی از بازیگری، به اصفهان رفت و در سال ۱۳۵۰ هدایت ذوب آهن را برعهده گرفت، پس از آن با نشستن روی نیمکت تیم‌های متعدد باشگاهی، شاگردان زیادی را تربیت و به فوتبال ایران معرفی کرد سپاهان اصفهان (سه دوره)، برق شیراز (چهار دوره)، تیم‌ملی جوانان (دو دوره)، تیم‌ملی امید، تیم‌ملی بزرگسالان ایران، فجرسپاسی شیراز (سه دوره)، پاس تهران، تراکتورسازی تبریز، ابومسلم مشهد، استقلال اهواز (دو دوره)، راه‌آهن شهر ری، شاهین بوشهر، صبای قم، پاس همدان، استیل‌آذین، ذوب‌آهن (دو دوره) و مس کرمان مربیگری کرد.

مرد جاودانه فوتبال اصفهان و ایران برای بازیکنانش پدر بود و از هیچ زحمتی برای بازیکنان و شاگردانش دریغ نمی‌کرد. درگذشت او برای فوتبال ایران یک اتفاق تلخ و ناراحت‌کننده بود؛ کسی که مقام استادی برای اکثر بازیکنان قبل از دهه ۹۰ را دارد و سال‌ها به‌طور خستگی‌ناپذیر در تیم‌های مختلف مربیگری کرد و تاریخ انقضایی ابدی داشت.

پدرخوانده سپاهان که ۱۲ سال در این تیم حضور داشت و ستاره‌های زیادی را پرورش داد حالا یک‌سالی‌ست در جای خالی‌اش دقایق ۹ هر مسابقه خانگی سپاهان هواداران نام او را فریاد می‌زنند آن‌هم صدایی که از درون بلندگوها پخش می‌شود، امیدواریم لااقل با ورود مجدد تماشاگران به ورزشگاه‌ها، دوست‌داران مرحوم یاوری یک‌صدا نام او را فریاد بزنند، نامی که هیچ‌گاه از فوتبال ایران پاک نخواهد شد.

جای خالی زنده‌یاد محمود یاوری در این روزها هم به‌شدت حس می‌شود، کسی که به‌خاطر سخت‌گیری‌هایی که روی اصول حرفه‌ای انجام می‌داد بازیکنانش را به‌همان اندازه حرفه‌ای بار می‌آورد و نمی‌گذاشت حاشیه‌ای در تیم رخ بدهد. اتفاقی که بارها در فوتبالمان مشاهده کردیم اما در این مدت اگر شخصی مانند محمود یاوری بود با صحبت‌های خاص و پدرانه‌اش پا در میانی می‌کرد و حالا نبودش به‌شدت حس می‌شود. هرچند نامش همیشه در قلب تمامی اهالی فوتبال خواهد ماند.