به گزارش خبرنگار حوزه حقوقی – قضایی گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ ناتوانی چهار کشور برای جلوگیری از جنگ جهانی دوم، باعث شد تا کشورهای بزرگ، طرح تاسیس سازمان بین‌المللی را مطرح کنند و هدف از این کار جذب قدرت و توان برای جلوگیری از مسائل مختلفی مانند جنگ و حفظ ارزش‌ها و امنیت بین‌المللی بوده است.
تاسیس سازمان ملل برگرفته از کنفرانس‌ها، اعلامیه‌ها و منشور‌های مختلفی است که هر کدام از آن‌ها طی جلساتی به تصویب رسیده و جمع همه آن‌ها در نهایت باعث تشکیل سازمانی با عنوان ملل شده است که هر کدام را به اختصار توضیح می‌دهیم.
چه کشورهایی بیشترین نقش را در تاسیس سازمان ملل داشتند؟
در ۱۴ اُوت ۱۹۴۱ روزولت از ایالات متحده آمریکا و چرچیل از انگلستان در اقیانوس اطلس، پس از دیدار و گفتگو، سندی را با نام منشور آتلانتیک امضاء کردند که جمله برجسته این منشور، اشاره به ایجاد یک سیستم دائمی امنیت دسته جمعی بود.
در اول ژانویه ۱۹۴۲، چهار کشور ایالات متحده آمریکا، روسیه (اتحاد جماهیر شوروی)، چین و انگلستان در واشنگتن دور هم جمع شدند و سندی را که برای اولین بار در آن از کلمه سازمان ملل استفاده شده بود را امضاء کردند و پس از آن به امضاء نمایندگان ۲۲ کشور از جمله ایران رسید که به آن اعلامیه ملل متحد می‌گویند.
کدام شهر‌ها میزبان جلسات تشکیل سازمان بودند؟
۳۰ اُکتُبر ۱۹۴۳ در شهر مسکو، وزیران امور خارجه ایالات متحده آمریکا (هال)، اتحاد جماهیر شوروی (مولوتف) و انگلستان (ایدن) طی اعلامیه‌ای، بر اهمیت تشکیل هر چه زودتر سازمان بین المللی تاکید کردند و سپس این اعلامیه که معروف به کنفرانس مسکو هست، به امضاء چین رسید.
پایه‌گذاری اصول اساسی سازمان ملل در تهران
عامل بعدی در تهران رخ داد؛ در اول دسامبر ۱۹۴۳ فرانکلین دلانو روزولت، ژوزف استالین و وینستون چرچیل، به ترتیب از ایالات متحده آمریکا، اتحاد جماهیر شوروی و انگلستان، طی جلسه‌ای در تهران، اصول اساسی سازمان ملل را پایه‌گذاری کردند که این موضوع به کنفرانس تهران مشهور است.
در ۲۱ اُوت تا اُکتُبر ۱۹۴۴ سران چهار کشور ایالات متحده آمریکا، روسیه (اتحاد جماهیر شوروی سابق)، چین و انگلستان در دمبارتن اُکس (Dumbarton oaks) ویلایی در واشنگتن دی سی گرد هم آمدند و طرح سازمان بین‌المللی را تهیه و تدوین کرده و برای اینکه نظرها و بازخورد‌های دیگر کشور‌ها را دریافت کنند، آن را برای کشورهای موافق تشکیل سازمان ملل ارسال کردند؛ این گام آن‌ها به کنفرانس دمبارتن اُکس معروف است.
در ۴ تا ۱۱ فوریه ۱۹۴۵ سه کشور ایالات متحده آمریکا، اتحاد جماهیر شوروی و انگلستان در یالتا (Yalta) منطقه‌ای در شبه جزیره کریمه واقع در اکراین جمع شد و تشکیل جلسه دادند و بر اساس نظرها، جمع‌بندی نهایی را در مورد اساس‌نامه سازمان ملل به اجرا گذاشتند؛ همچنین حق وتو (Veto) برای پنج کشور چین، شوروی (روسیه)، فرانسه، انگلستان و آمریکا به تصویب رسید که این مورد آخر هم به کنفرانس سان‌فرانسیسکو معروف است.
محتویات منشور ملل متحد
منشور ملل متحد، شامل یک مقدمه، ۱۱ ماده و یک ضمیمه ۷۰ ماده‌ای مربوط به دیوان دادگستری بین‌المللی است و مقر سازمان ملل در شهر نیویورک قرار دارد و زبان‌های رسمی سازمان را عربی، اسپانیایی، روسی، چینی، فرانسوی و انگلیسی تشکیل می‌دهند ولی زبان رسمی دیوان بین‌المللی دادگستری فقط انگلیسی و فرانسوی است.
هدف‌ها و اصول‌های سازمان ملل
بر اساس منشور ملل متحد، حفظ صلح و امنیت بین‌المللی، توسعه روابط دوستانه میان ملتها مطابق احترام به اصل برابری حقوق و خودمختاری دولت‌ها، همفکری بین‌المللی در حل مسائل بین‌المللی که دارای جنبه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، تشویق احترام به نژاد، جنس، زبان و مذهب و وجود مرکزی برای هماهنگ کردن اقداماتی که ملتها برای دستیابی به هدف‌های مشترک نیاز دارند، هدف‌های سازمان ملل است.
همچنین اصول این سازمان عبارت‌اند از اصل برابری حاکمیت اعضاء، اصل حُسن نیت در اجرای تعهداتی که کشورهای عضو به موجب این منشور بر عهده گرفتند، اصل اختلافات بین‌المللی به طرق مسالمت‌آمیز و اصل نبود تهدید به زور، اصل همراهی و همکاری کشورهای غیرعضو سازمان به اجرای این اصول، اصل حمایت از سازمان ملل متحد، اصل دخالت نکردن در اموری که ذاتا در صلاحیت ملی کشورهاست، که این هفت مورد اصول‌های سازمان ملل محسوب می‌شوند.
برخی از رویداد‌های جهان از اهمیت بیشتری برخورددار است و اگر به موقع، موضوعات پیش آمده پیگیری و رسیدگی نشود، طبعات غیر قابل جبرانی را گریبانگیر ملتها خواهد کرد. طبق ماده ۱۲ منشور، شورای امنیت می‌تواند در هر زمان، هر مسئله‌ای را لازم بداند، جهت رسیدگی به مجمع عمومی ارجاع دهد بدون آنکه لازم باشد خود قبلا به آن مساله رسیدگی کند.
بیشتر بخوانید
انتهای پیام/
تاریخ اینو میگه نه من.