به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، غربی‌ها دماوند را برای مردم ایران، مصداق کوه «اُلمپ» برای مردم یونان می‌دانند. اروپایی‌ها مدعی هستند که نخستین‌بار یک انگلیسی به نام «تیلور تامسون» در سال ۱۲۱۶ خورشیدی، سال سوم سلطنت محمدشاه قاجار، به قله دماوند صعود کرد و یک شب در قله ماند.
البته غربی‌ها عادت دارند که همه کار‌های دنیا را به نام خودشان ثبت کنند و گویا ما هم قبول کرده‌ایم که همیشه این گزافه‌گویی‌ها را باور کنیم! اما واقعیت آن است که نخستین فاتحان قله دماوند، نه غربی‌ها، بلکه اجداد پرافتخار ما بودند. این را می‌توان از گزارش‌هایی که سفرنامه‌نویسان مشهوری مانند ناصرخسرو در آثار خود آورده‌اند، دریافت. آن‌ها طبق گزارش اهالی منطقه، می‌نویسند که بر فراز قله دماوند، دریاچه‌ای کوچک قرار دارد و در دامنه‌های تند و شیبدار آن، چشمه‌های گوگردی به چشم می‌خورد. برخی از جهانگردان مسلمان، مانند «ابودلف یَنْبُعی» که حدود قرن چهارم هجری به ایران سفر کرده، حتی پا را از این هم فراتر گذاشته و سه چهارم مسیر قله را هم شخصاً پیموده است. «ابودلف» گزارش نسبتاً مبسوطی درباره طبیعت دماوند و به ویژه معادن گوگرد آن در سفرنامه خود نقل می‌کند.
اما در دوره حاضر، نخستین صعود مستند ایرانیان به قله دماوند، در سال ۱۲۳۶ خورشیدی و با سرپرستی محمدصادق‌خان قاجار انجام گرفت. وی در این صعود، ارتفاع دماوند را شش هزار و ۶۱۳ زرع، معادل شش هزار و ۸۷۷ متر برآورد کرد که البته با مقدار واقعی ارتفاع قله، یعنی پنج هزار و ۶۷۰ متر، تفاوت زیادی دارد.
منبع: خراسان
انتهای پیام/
