به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، عکاسی مد شاید از جمله شاخه‌هایی از عکاسی بحساب بیاید که علاقمندان خاص و فراوانی دارد و برخی آن را منبع درآمد خوبی توصیف می‌کنند، اما این شاخه از عکاسی در پشت سر خود تاریخچه ای پرفراز و نشیب را به یدک می‌کشد. عکاسی مُد، شاخه‌ای از عکاسی به شمار می رود که در آن از مُد و لباس همراه با مدل عکسبرداری می‌شود و می توان گفت، این شاخه از عکاسی گونه‌ای از عکاسی تبلیغاتی نیز محسوب می‌شود.

این شاخه از عکاسی در بیشتر مواقع نیاز به تجهیزات بسیاری دارد، پنکه‌های قوی، رفلکتورها، سافت‌باکس‌ها، فلاش‌های چتری و... از جمله این تجهیزات هستند و بهترین لنز برای این سبک از عکاسی لنز‌های زوم با فواصلی در حدود ۷۰ تا ۲۱۰ هستند تا در کوتاه‌ترین زمان ممکن به عکاس امکان انتخاب بهترین کادر را بدهند. معمولاً در این شاخه از عکاسی دوربین بر روی دست عکاس قرار دارد و به ندرت از سه‌پایه استفاده می‌شود تا هم خود عکاس احساس بهتری در برقراری ارتباط با سوژه داشته باشد و هم سوژه با راحتی بیشتر حرکات مورد درخواست عکاس را انجام دهد.

تاریخچه عکاسی مد

اگرچه نخستین عکس مد شناخته شده در جهان به تاریخ سال ۱۸۵۰میلادی در دادگاه ناپلیون سوم باز می گردد، اما تا اوایل قرن ۲۰ این شاخه از عکاسی به عنوان یک هنر عمومی در بین مردم شناخته شده نبود. نخستین نشانه‌های این هنر همراه با گسترش مد در بین عموم مردم دیده شد.

دیوید بیلی به سادگی عکس مد را به صورت «کسی که جامه بر تن دارد» توصیف می‌کند و ریشه‌های این حرفه در چهره‌نگاری جامعه ویکتوریایی یافت می‌شود. با این حال خود آثار بیلی توان دگرگون‌کننده لنز‌های دوربین را نشان می‌دهد.

ایروینگ پن، عکاسی با بیشترین بازه زمانی کار در تاریخچه مجله Vogue، نقش خود را در «فروش رویا، و نه پوشاک» می‌دید. مهم‌تر از ثبت ساده بافت و جزییات روی سطوح، به‌یادماندنی‌ترین تصویر‌ها خواسته و اشتیاق تماشاچی را برآورده می‌کنند یا به چالش می‌کشانند. عکاسی مد هرگز در محیط بسته شکل نگرفته است و از این رو عکاسان همیشه محدودیت‌ها را کنار زده‌اند، و کشمکش میان مطالبات هنری و تجاری موجب گسترش خلاقیت عالی و نوآوری شده است. پیشرفت مراحل چاپ در دهه ۱۸۹۰ به عکس‌ها اجازه داد تا مشابه صفحه دارای متن منتشر شوند، و مجلات مد به صورت گسترده‌تری در دسترس قرار گرفتند.

در ۱۹۰۹ کوند نستِ ناشرْ مجله اجتماعی آمریکایی به نام Vogue را خرید. او این مجله را تبدیل به مجله مد درجه یکی با مخاطبان جهانی کرد. Vogue، به کمک عکاسی ابتکاری و عرصه رو به رشد مدل‌های مسحورکننده، در جستجوی فتح دنیای مد نیویورک، لندن و پاریس بود؛ به دنبال آن Harper’s Bazaar هم دوباره به سرعت وارد میدان شد.

مشاهدات چالش‌بر‌انگیز در عکاسی مد

جنبش فرهنگی سوررئالیسم تاثیر عمیقی روی مجلات مد در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ گذاشت.  بعضی از عکاسان مد مبادی انقلابی‌شان را اتخاذ کردند، که می‌کوشیدند نسبت به ضمیر ناخودآگاه بیانی تصویری را ارایه دهند. تکنیک‌های جدید و الحاقات غیرمنتظره استفاده می‌شدند تا واقعیات را به چالش بکشانند، تا موجب حیرت و آشفتگی شوند. بارون جورج هاینیگن-هوینه، به عنوان سردبیر بخش عکاسی French Vogue و بعدتر Harper’s Bazaar، روی یک نسل تاثیر گذاشت. کار‌های خودش جذابیت نقاشانه را با نور، سایه و فرم‌های کلاسیک منعکس می‌کرد. هورست پ. هورست، شاگردش، تصویر‌های ابتکاری مشابهی، با ترکیب درونمایه‌های سوررئال و کلاسیک، تولید می‌کرد.

زندگی دوباره عکاسی مد پس از جنگ

در طول جنگ جهانی دوم «تدبیر و تعمیر» رویکرد غالب بر مد بود. همچنان که دنیا به تدریج از وحشت جنگ بهبود می‌یافت، گروه تازه‌نفسی از طراحان پدیدار گشت. میل به پذیرش بر پس از سال‌های سخت جنگ در پوشش‌های کاملا افراطی نمایشگاه New Look کریستیان دیور با دامن‌های زیاده از حد پوشیده، در ۱۹۷۰ خودنمایی کرد. نگاه ظریف نفسانی لیلیان باسمن عکاس، مد‌های جدید را کامل می‌کرد. او در رویکردی که به بیرون کشاندن عواطف بر نشان دادن جزییات لباس غلبه داشت پیشگام بود. تصویر‌های نقطه‌ای باسمن، کارمل اسنو، سردبیر Harper’s Bazaar، را ناامید کرد. اروین بلومنفلد هم محدودیت‌های عکاسی مد تجربی را کنار گذاشت.

عکسبرداری مد در شهر

در دهه ۱۹۵۰ پویایی تازه‌ای مجلات مهم مد را تحت تاثیر قرار داد چنان‌که عکاسان بیشتر رویکرد فوری و خبرگونه را برگزیدند. مدل‌ها در خیابان‌های شهری سرازیر و پرده‌های استودیو با خطوط آسمان شهر جایگزین شدند. در ۱۹۵۷ ریچارد اودون از مدلی، که جلوی ساختمان Place François-Premier در پاریس قدم می‌زد، برای مجله آمریکایی Harper’s Bazaar عکس گرفت. مدل در حال قدم زدن، با کت کاردنی که پشت سرش به صورت موج‌دار بود، ظاهر شد. گویی تندبادی او را به هوا بلند کرد، زیرا پاهایش هیچ تماسی با زمین ندارند. آودون نام عکس را «بیعت با مونکاچی» گذاشت، که به یکی از نخستین عکاسان مد اشاره دارد که خارج از استودیو کار می‌کرد.

زمان شروع این گرایش مارتین مونکاچی در مقاله «هنگام عکاسی بیاندیش» به سال ۱۹۳۵ این‌گونه پند می‌دهد: هرگز سوژه‌هایتان را وانمود به انجام کاری نکنید. اجازه دهید حرکاتشان طبیعی باشد. امروزه تمام عکس‌های بزرگ عکس‌های فوری هستند. مدیران هنری قدری مثل الکسی برادوویچ در Harper’s Bazaar و الکساندر لیبرمن در Vogue این نگاه سینمایی جدید را به شدت رواج دادند.

آزادی دهه شصتی

در دهه ۱۹۶۰، با مبارزه زنان علیه نابرابری، جنبش فمینیسم سرعت بیشتری یافت ودر دنیای مد، رسوم متداول در طراحی‌های دهه ۱۹۵۰ به پوشش‌های جوانانه‌تر کشیده شد. طراحان و عکاسان جدید وارد عرصه شدند، و آثارشان در مجلات مختلفی به نمایش درآمد. از ۱۹۶۶ به بعد بافت‌هایی نامتعارف، طرح‌ها و رنگ‌های متضاد ترکیب می‌شدند. در نهایت امروزه نیز  عکاسی مد با داشتن رویه‌هایی گوناگون بر روی مرز محوری بین کار تجاری و هنری حرکت می‌کند.

انتهای پیام/