به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،تقریبا تمامی هشدار‌ها و تلاش‌های بین المللی در خصوص آرام سازی وضع در لیبی تا این جای کار بی نتیجه مانده است. جلسه دیشب شورای امنیت هم چنانکه پیش بینی می‌شد به جایی نرسید. خبر‌ها حکایت از دست به دست شدن فرودگاه طرابلس میان نیرو‌های مهاجم و نیرو‌های سراج دارد که مفهوم آن این است که رقابت چند ساله اخوانی‌ها و مخالفانشان حالا به مرز‌های طرابلس کشیده شده است. ژنرال حفتر گوشی شنوا برای کوتاه آمدن از فتح پایتخت ندارد و در مقابل سراج چاره‌ای جز تجمیع نیرو و استمداد از مجامع بین المللی برای دفع شر حفتر سراغ ندارد.

نه مذاکرات ماه پیش ابوظبی و توافقات پیش از آن راهگشا است و نه نگاه به برگزاری کنفرانس صلحی که بنا بود از ۱۳ تا ۱۶ ماه جاری برگزار شود و دو طرف را بهم نزدیک کند و مقدمات برگزاری انتخابات را در سال آینده فراهم آورد می‌تواند حفتر را از تصمیمش منصرف کند.

مشاهدات و تحلیل‌ها نشان می‌دهد حمله همه جانبه حفتر به طرابلس حتی اگر به سیطره مطلق او بر پایتخت نیانجامد واحیاناپس از فتح طرابلس با دوام نباشد حداقل این امکان را برای خلیفه فراهم می‌آورد که در مذاکرات صلح و یا هر مذاکره پیش رویی از موضع برتر برخوردار باشد و کفه حضور میدانی خود در عالم سیاسی پیش روی لیبی را به نفع خود سنگین سازد.

حقیقت امروز لیبی آن است که در این کشور، این متحدان دیروز علیه قذافی یعنی حفتر و سراج نیستند که با هم وارد جنگ شده اند بلکه بیش و پیش از حفتر و سراج این فرانسه، امارات، مصر و سعودی هستند که در یک سوی خط آتش قرار گرفته اند و در مقابل آمریکا انگلیس، قطر و ترکیه به تعقیب منافع خود مشغول اند و در آب گل آلود لیبی به صید ماهیانی از جنس منافع خود مشغول هستند. در این میان بازیگرانی، چون ایتالیا با ادعا‌هایی سنتی در لیبی ضمن تلاش جهت بهره گیری حداکثری از منابع گازی لیبی در هیچ یک از صف بندی‌های موجود قرار ندارد و در همین راستا با هر دو طرف مشغول بازی است.

در کنار این بازی سیاسی منفعت طلبانه پیچیده و در حالی که تلاش‌های سازمان ملل هیچ گاه به بار ننشسته است انتظار از اعمال نفوذ و یا به تعبیر بهتر میانجیگری از سوی همسایگان لیبی برای حل بحران در لیبی نیز انتظاری بیهوده است چه آنکه افزون بر مصر که در صف بندی پیش گفته پیگیر منافع خود است. الجزایر این روز‌ها با مشکلات ناشی از خلا قدرت و در عین حال نا آرامی دست به گریبان است، سودان اگرچه درامور لیبی صاحب نفوذ قابل توجهی نیست، اما شدیدتر از الجزایر دچار بحران است و بلاخره تونس ضعیف‌تر از آن است که بتوان از آن انتظار ایجاد تغییر در وضع لیبی داشت.

اوضاع لیبی پس از سقوط قزافی در سال ۲۰۱۱ هیچ گاه آرام نشده و با اقدام اخیر حفتر نیز به نظر می‌رسد بحران در این کشور وارد فاز جدیدتری از خشونت و خونریزی شود. می‌توان تصور کرد در سایه بی عملی نهاد‌های بین المللی و به ویژه سازمان ملل، لیبی از این پس به کانونی اساسی‌تر از پیش برای حضور و تمرکز تروریست‌های سرخورده و رانده شده از دیگر قسمت‌های جهان تبدیل گردد، منابع آن همچنان مشمول غارت کشور‌های غربی قرارگیرد، میدان لیبی به عرصه‌ای برای جنگ‌های نیابتی و تسویه حساب‌های منطقه‌ای تبدیل شود و در یک کلام جنگی فرسایشی بدون نتیجه و بدون برنده برای مدت زمانی نامشخص همچنان ملت لیبی را درگیر خود سازد.

منبع:العالم

انتهای پیام/

لیبی در دامان چه کسی سقوط خواهد کرد؟