به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری؛ كارگاه هشتمین جشنواره داستان انقلاب، دوشنبه پنجم بهمن 1394، در سالن زنده یاد سلمان هراتی برگزار شد و داوران و شركت كنندگان در این رقابت فرهنگی، به گفت‌وگو درباره ادبیات و داستان انقلاب پرداختند.
 
نرگس آبیار، نویسنده و فیلم‌ساز كشورمان كه یكی از داوران بخش نوجوان هشتمین جشنواره داستان انقلاب است، درباره ارتباط میان ادبیات و سینما گفت: فیلم «شیار 143» و فیلم «نفس» را كه امسال در جشنواره فیلم فجر دارم، بر اساس رمان‌هایم ساخته ام و معتقدم ادبیات ظرفیت خوبی دارد كه می‌توان از آن برای اقتباس در سینما استفاده كرد.
 
وی درباره اینكه چرا سینماگران به ادبیات روی خوش نشان نمی دهند، گفت: درباره آسیب شناسی این موضوع باید بگویم در برخی موارد می بینیم كه ادبیات داستانی ما دچار مغلق گویی شد و فرم بر محتوا غلبه كرد كه این موضوع باعث شد مخاطبان زیادی نتوانند با بسیاری از آثار ادبی ارتباط برقرار كنند. موضوع دیگر این است كه سینماگران به دلیل مشكلاتی كه با برخی نویسندگان برایشان پیش آمد، ترجیح می دهند خودشان مولف باشند.
 
آبیار افزود: این در حالی است كه به دلیل غلبه رسانه های تصویری، می بینیم كه داستان ها نیز بسیار تصویری تر از گذشته نوشته می شوند و دست فیلم‌ساز برای اقتباس ادبی بازتر است و به‌ویژه این موضوع را در داستان‌های كوتاه می بینیم.
 
این نویسنده و فیلم‌ساز با اظهار اینكه برای من، ادبیات غنی تر از سینماست، تاكید كرد: ادبیات، كاركرد تخیلی دارد، می توان آن را تفسیر كرد و نگاهی هرمنوتیكی به آن داشت، در حالی كه در سینما همه اطلاعات به مخاطب داده می شود و جایی برای تخیل او باقی نمی ماند. اما از این هم نباید غافل شویم كه با اینكه ادبیات ژرف‌تر از سینماست، زبان فیلم جهانی‌تر است.
 
آبیار ضمن تاكید بر لزوم پژوهش پیش از نگارش داستان تاریخی اظهار كرد: آثاری كه در حوزه رمان به دست ما رسید شاخص‌تر بود و مشخص بود نویسنده، اطلاعات خوبی از آن دوران كسب كرده و فضای بومی را در داستان لحاظ كرده است.
 
این نویسنده افزود: لازم نیست نویسنده حتما در شرایطی زندگی كرده باشد كه بتواند آن را به خوبی به تصویر بكشد، بلكه اگر اطلاعات كافی راجع به آنچه می نویسد داشته باشد و آن را به صورت باورپذیری به مخاطب ارائه كند، حتی اگر كمی با واقعیت تفاوت داشته باشد اهمیت چندانی ندارد بلكه مخاطب آن را باور می كند و می پذیرد.



انتهای پیام/