امین اسداله پور دکترای تخصصی علوم اعصاب شناختی  در گفتگو باخبرنگار حوزه بهداشت و درمان  گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان بیان افزود: در نظام سلامت ایران،به مدت طولانی نسبت به سلامت و بهداشت روان و معلولین غفلت هایی صورت گرفته است.این امر بخصوص درباره خدمات رواندرمانی، توانبخشی و بازتوانی کاملا نمود دارد.

هرچند که همگان بر اهمیت ذهن و روان در سلامت کلی انسان تاکید می کنند،اما عملا این حوزه ها آنگونه که باید مورد حمایت قرار نگرفته است.مصداق بارز این مساله، نبود بیمه درمانی برای چنین خدماتی است.می توان گفت که سیستم بیمه درمانی ایران، معتاد به دارو شده است و درمان های غیردارویی را حتی اگر بسیار موثر هم باشند،به رسمیت نمی شناسد.اگر هم درمانی غیردارویی تحت پوشش قرار گیرد،آن درمان نیز صرفا به جسم درمانجو مربوط است ومربوط  به مغز و روان نیست.

نظام سلامت ایران گامهای خوبی در ارائه خدمات بهداشت و درمان برداشته است اما نباید توانبخشی بعنوان سطح سوم سلامت همانند سلامت بهداشت روان و معلولان مغفول واقع شود

وی میگوید: افرادی که نیاز به روان درمانی، توانبخشی و بازتوانی دارند،معمولا نیازمند درمان های طولانی مدت و مداوم هستند.

به عنوان مثال یک کودک فلج مغزی، برای آن که به حداقلی از خودگردانی برسد،معمولا نیازمند دو تا سه جلسه کاردرمانی در هفته است اما چنین درمانی معمولا بین 4 تا 7 سال و حتی بیشتر باید ادامه یابد حال خود را جای خانواده چنین کودکی بگذارید در کنار مشکلاتی که صرف داشتن چنین فرزندی دارد مشکلات تامین مخارج سنگین این تعداد جلسه درمانی نیز بر عهده آن هاست،بدون آن که حمایتی از سیستم دولتی یا بیمه ای داشته باشند.

بعلاوه بخش قابل توجهی از افراد نیازمند خدمات،از خانواده های با سطح درآمد پایین هستند بارها دیده ام که به خاطر مشکلات هزینه ای،خانواده ها درمان را یا شروع نکرده اند ویا در نیمه راه رها کرده اند اگر هم به هر طریقی درمان را ادامه دهند، فشار مالی و روانی که بر سیستم خانواده و افراد وارد شده است باعث بحران های فردی و خانوادگی دیگری شده و مشکلات آن ها را چندبرابر کرده است. آیا می توان تعداد جلسات را کمتر کرد؟آیا می توان از دارو برای پیشرفت این کودکان استفاده کرد؟متاسفانه پاسخ هر دو سوال منفی است.

دکترای تخصصی علوم اعصاب شناختی  کشورمان در ادامه افزود:از سوی دیگر باید به استدلال بیمه های درمانی توجه کرد بیمه در نهایت یک سیستم مالی و اقتصادی است و لازمه ادامه حیات چنین سیستمی سودآوری مالی است، طبیعتا نمی توان از بیمه ها انتظار داشت که دست به فعالیت ضررده بزنند. یک بخش مهم از دلایل عدم حمایت بیمه ها از معلولان و توانخواهان نیز همین مساله است.

گاهی حتی قوانین بسیار خوبی درباره حمایت بیمه ای از چنین خدماتی در کشور تصویب شده است و به بیمه ها نیز ابلاغ شده است اما عملا اجرایی نشده است، به نظر شخص من در راه حل نهایی باید بحث سودآوری بیمه ها حتما در نظر گرفته شود تا خدمات آن ها تداوم یابد و حتی آنان انگیزه گسترش خدمات خود را نیز داشته باشند، چگونه می توان چنین راه حلی را یافت؟این همان موضوع و محور ویژه بحث در کنگره کاردرمانی امسال خواهد بود اما می توان در این رابطه به تجارب کشورهای دیگر مراجعه کرد.

وی می گوید:یک راه حل ارائه سریع تر خدمات درمانی به منظور پیش گیری از بروز مشکلات بعدی است به عنوان مثال، معلوم شده که اگر خدمات کاردرمانی و ماساژ در نه ماه اول بعد از تولد به نوزادان ارائه شود،میزان ابتلا به فلج مغزی تا حد قابل توجهی کاهش می یابد،بعلاوه میزان هوش کودکان عادی نیز افزایش می یابد اما در یک نگاه کلان تر،اگر دولت-به معنای عام حکومت- از بیمه ها حمایت کند تا آن ها از این افراد حمایت کنند،در نهایت سود خواهد کرد چرا که توانمند شدن هر فردی در این جامعه، به توانمندی کل جامعه کمک می کند و بعلاوه حمایت از این افراد،باعث ایجاد مشکلات کمتر برای خانواده های آن ها و در نهایت مشکلات اجتماعی کمتر برای کل جامعه است و ضروری است که دولت نگاهی کلان تر و بلند مدت نسبت به این مساله اتخاذ کندوعلی رغم هزینه های کوتاه مدت چنین حمایت هایی، سود بلند مدت جامعه را انتخاب کند.

در نهایت کنگره امسال کاردرمانی ایران، محل مناسبی برای بحث درباره این موضوع مهم است زیرا  تصمیم گیران و مقامات عالی رتبه ای از نظام سلامت ایران و مجلس شورای اسلامی در این کنگره به بیان نظرات و راه حل های خود خواهند پرداخت. 

خوشبختانه در حال حاضر اتفاق نظری در بین همه مسئولان و دولت تدبیر و امید در ضرورت حمایت از خدمات توانبخشی، بازتوانی و روان درمانی وجود دارد و امیدوارم که این اتفاق نظر،به راه حلی عملی و پایدار برای نیازمندان خدمات منتهی شود.

برای آگاهی از آخرین اخبار و پیوستن به کانال تلگرامی باشگاه خبرنگاران جوان اینجا کلیک کنید.

انتهای پیام/