چرا دوست داریم بچه‌کوچک را گاز بگیریم؟
کشش درونی برخی انسان‌ها به گاز گرفتن بچه‌کوچولوهای خوشگل شاید نشان از این باشد که مغزشان دچار مشکل شده، شاید هم صرفا شبیه به رفتار دیگر پستانداران محسوب شود!
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، ساینتیفیک امریکن، در پژوهشی تازه، پژوهشگران اقدام به تصویربرداری ام.آر.آی از زنانی کردند که ناخودآگاه نوزادان را بو می‌کشیدند. بوی نوزادان منطقه مرتبط با پاداش را در مغز فعال می‌کرد که همان منطقه‌ای است که وقتی دستمان به یک‌تکه لیت غذای خوشمزه می‌رسد، دوپامین آزاد می‌کند و حس خوشایندی را در ما ایجاد می‌کند. اثر عصبی مشابهی نیز در پژوهشی قدیمی‌تر مشاهده شده بود که در آن به زنان عکس‌های نوزادان نشان داده می‌شد.
این پژوهش ادعا می‌کند که وقتی چیزهای زیبا می‌بینیم یا غذا پیدا می‌کنیم، واکنش مغز ما تا حدی به موازات هم است و شاید تجربه روان‌شناختی ما از تمایل به گاز گرفتن، ناشی از همپوشانی روانی این دو باشد. ولی شاید دلایل دیگری هم برای ربط دادن بچه‌ها و گاز گرفتن به هم وجود داشته باشند. شاید نوعی «گاز گرفتن اجتماعی» دوستانه، بخشی از میراث فرگشتی ما باشد.
همه مخلوقات دنیای نخستینیان، به سوی نوزادان هم‌نوع خود کشش دارند. مثلاً برخی از میمون‌های دنیای قدیم صف می‌کشند تا نوزاد یک میمون دیگر را ببینند و مالیدن بینی و دهان به بدن نوزاد هم یکی از معمول‌ترین کارهایی است که انجام می‌شود.
اما هیچ‌یک از این‌ها گاز گرفتن واقعی نیست؛ زیرا وقتی گاز گرفتن رخ می‌دهد، حیوانات زخمی می‌شوند. ولی اگر منظور گاز گرفتن کاذب باشد که امری بسیار شایع است، مخصوصاً گازهای سرخوشانه‌ای که پستانداران هنگام بازی از هم می‌گیرند. دلایل این رفتار کاملاً روشن نیست. وقتی توله‌سگ کوچولویی به‌آرامی دستتان را گاز می‌گیرد، آیا دارد مهارت‌های حرکتی خود را تقویت می‌کند، یا برای مبارزه‌های واقعی تمرین می‌کند ویا فقط درگیر یک بازی دوستانه است؟
تمام این توضیحات صرفاً احتمالات هستند، ولی جالب توجه این است که این بازی گاز گرفتن، معمولاً بین دوستان مورد اعتماد رخ می‌دهد. نخستین‌شناسی به نام سوزان پری از دانشکده مردم‌شناسی دانشگاه لس‌آنجلس کالیفرنیا و همکارانش مشاهده کرده‌اند که میمون کاپوچین همنوعانش را با احتیاط و با شیوه‌ای به نظر آیینی، گاز می‌گیرد و دندان‌ها را محکم روی انگشتان قفل می‌کند، اما نه آن‌قدر که باعث درد شود. پژوهشگران فکر می‌کنند که شاید میمون‌ها با این کار در حال تقویت ارتباطات اجتماعی خود هستند و این پیغام را می‌فرستند که «من آن‌قدر قابل‌اعتماد هستم که می‌توانی انگشتت را بدون ترس گاز گرفته شدن، در دهان من بگذاری».
پس گاز گرفتن فقط برای غذا خوردن یا حمله نیست. به نظر می‌رسد که رفتارهای شبیه گاز گرفتن (مثل در دهان گذاشتن و میک زدن)، بخشی طبیعی از رفتارهای اجتماعی دوستانه خیلی از پستانداران باشند. همچنین، همه پستانداران زندگی را با میک زدن آغاز می‌کنند و با به هم فشردن فک‌های بدون دندان خود به هم، شیر را از غدد شیر پستان مادر خود بیرون می‌کشند. با توجه به چنین پس‌زمینه‌ای، این‌که ناگهان هوس کنید لپ گوشتالوی یک بچه‌کوچولوی خوشکل را گاز بگیرید، چندان هم عجیب نیست و صرفاً مثال دیگری از گاز کاذب دوستانه و نشانه‌ای از انگیزه‌های خوب شما به‌عنوان یک انسان خوب است!
این پژوهش ادعا می‌کند که وقتی چیزهای زیبا می‌بینیم یا غذا پیدا می‌کنیم، واکنش مغز ما تا حدی به موازات هم است و شاید تجربه روان‌شناختی ما از تمایل به گاز گرفتن، ناشی از همپوشانی روانی این دو باشد. ولی شاید دلایل دیگری هم برای ربط دادن بچه‌ها و گاز گرفتن به هم وجود داشته باشند. شاید نوعی «گاز گرفتن اجتماعی» دوستانه، بخشی از میراث فرگشتی ما باشد.
همه مخلوقات دنیای نخستینیان، به سوی نوزادان هم‌نوع خود کشش دارند. مثلاً برخی از میمون‌های دنیای قدیم صف می‌کشند تا نوزاد یک میمون دیگر را ببینند و مالیدن بینی و دهان به بدن نوزاد هم یکی از معمول‌ترین کارهایی است که انجام می‌شود.
اما هیچ‌یک از این‌ها گاز گرفتن واقعی نیست؛ زیرا وقتی گاز گرفتن رخ می‌دهد، حیوانات زخمی می‌شوند. ولی اگر منظور گاز گرفتن کاذب باشد که امری بسیار شایع است، مخصوصاً گازهای سرخوشانه‌ای که پستانداران هنگام بازی از هم می‌گیرند. دلایل این رفتار کاملاً روشن نیست. وقتی توله‌سگ کوچولویی به‌آرامی دستتان را گاز می‌گیرد، آیا دارد مهارت‌های حرکتی خود را تقویت می‌کند، یا برای مبارزه‌های واقعی تمرین می‌کند ویا فقط درگیر یک بازی دوستانه است؟
تمام این توضیحات صرفاً احتمالات هستند، ولی جالب توجه این است که این بازی گاز گرفتن، معمولاً بین دوستان مورد اعتماد رخ می‌دهد. نخستین‌شناسی به نام سوزان پری از دانشکده مردم‌شناسی دانشگاه لس‌آنجلس کالیفرنیا و همکارانش مشاهده کرده‌اند که میمون کاپوچین همنوعانش را با احتیاط و با شیوه‌ای به نظر آیینی، گاز می‌گیرد و دندان‌ها را محکم روی انگشتان قفل می‌کند، اما نه آن‌قدر که باعث درد شود. پژوهشگران فکر می‌کنند که شاید میمون‌ها با این کار در حال تقویت ارتباطات اجتماعی خود هستند و این پیغام را می‌فرستند که «من آن‌قدر قابل‌اعتماد هستم که می‌توانی انگشتت را بدون ترس گاز گرفته شدن، در دهان من بگذاری».
پس گاز گرفتن فقط برای غذا خوردن یا حمله نیست. به نظر می‌رسد که رفتارهای شبیه گاز گرفتن (مثل در دهان گذاشتن و میک زدن)، بخشی طبیعی از رفتارهای اجتماعی دوستانه خیلی از پستانداران باشند. همچنین، همه پستانداران زندگی را با میک زدن آغاز می‌کنند و با به هم فشردن فک‌های بدون دندان خود به هم، شیر را از غدد شیر پستان مادر خود بیرون می‌کشند. با توجه به چنین پس‌زمینه‌ای، این‌که ناگهان هوس کنید لپ گوشتالوی یک بچه‌کوچولوی خوشکل را گاز بگیرید، چندان هم عجیب نیست و صرفاً مثال دیگری از گاز کاذب دوستانه و نشانه‌ای از انگیزه‌های خوب شما به‌عنوان یک انسان خوب است!
منبع فرارو
