به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران ، شاید نام چشم گربه یا جبار برایتان آشنا باشد. شاید هم بار ها این تصاویر را دیده باشید. اما این ها واقعا چه چیزی هستند؟


سحابی ها، ابر های بسیار وسیعی هستند که در فضای بین ستارگان معلق اند. این اجرام گسترده، از گاز های بسیار رقیقی تشکیل شده اند و فشار هوا در سحابی ها تنها یک دهم فشار هوا در خلا است. این بدان معناست که سحابی ها از خلا هم کم فشار تر هستند.

این توده های گاز در واقع از خود نوری نمی تابند و وقتی شما به آنها نگاه میکنید، در واقع نور بازتاب یا شکست نور ستارگانی را می بینید که در دل این ابر های عظیم و یا در همسایگی آنها حضور دارد.


ستاره شناسان، سحابی ها را زایشگاه ستارگان می دانند. چرا که اغلب ستارگان از دل سحابی ها متولد می شوند. نکته ی جالب این است که برخی سحابی ها محل مرگ ستارگان نیز هستند. وقتی یک ستاره در ابعاد خورشید یا بزرگتر از آن به پایان عمر خود می رسد، با یک انفجار ابر نواختری، هاله ای رنگین به دور خود ایجاد می کند و یک سحابی را شکل می دهد.


عبد الرحمان صوفی رازی، دانشمند ایرانی، اولین کسی است که سحابی ها را کشف کرد. او هنگامی که شمال آسمان را رصد میکرد، متوجه توده ابر کوچکی شد که همواره در گوشه ای از آسمان ثابت است. او این جرم را "سحابی" یا "شبه ابر" خواند.

با پیشرفت علم و تکنولوژی، امروزه می دانیم، آنچه که صوفی آنرا سحابی خوانده است در واقع نزدیک ترین کهکشان به زمین است. اگر در جایی خارج از شهر های آلوده باشید شما هم میتوانید این کهکشان را با چشم ببینید.





انتهای پیام/