به گزارش خبرنگار علمی باشگاه خبرنگاران، پروانه‌های کمی می‌توانند بال‌هایی به این بزرگی داشته باشند. خوشه‌ها و سحابی‌های درخشان آسمان شب سیاره زمین، معمولا به نام گل‌ها و حشرات خوانده می‌شوند و سحابی پروانه که NGC 6302 خوانده می شود نیز از قضیه مستثنی نیست.
 
این سحابی سیاره ای با مرگ ستاره ای تقریبا پنج برابر جرم خورشید تشکیل شده است. ستارۀ مرکزی این سحابی خاص، با دمای سطحی حدود ۲۵۰۰۰۰ درجه سانتی‌گراد، به طرز استثنائی داغ است. اگر چه این ستاره به صورت درخشانی در نور فرابنفش می‌تابد، اما به وسیله یک حلقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی‌ فشرده گرد و غبار از دید مستقیم ما پنهان است.
 
سحابی پروانه حدود ۳۸۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارد و در صورت فلکی خرچنگ واقع شده است.

این تصویر نزدیک جزئیات نزدیکی از این سحابی را نشان می دهد که توسط تلسکوپ فضایی هابل، درست بعد از به روز رسانی‌اش در سال ۲۰۰۹ گرفته شده است.
 
ستاره مرکزی یک کوتوله سفید بوده و اخیرا با استفاده از دوربین ارتقاء یافته «میدان عریض» نصب شده بر تلسکوپ فضایی هابل کشف شده‌است. ستاره ذکر شده در حال حاضر دارای جرمی حدود ۰.۶۴ جرم خورشید بوده و توسط یک صفحه استوایی متراکم منحصربه‌فرد تشکیل شده از گاز و غبار، احاطه شده‌است. احتمالا این صفحه متراکم باعث برون‌ریزی ستاره برای تشکیل ساختار دوقطبی، همانند ساعت شنی شده‌است.

این ساختار دو قطبی، ویژگی‌های جالب فراوانی را نشان می‌دهد که در این سحابی سیاره‌نما دیده می‌شود؛ از جمله دیواره‌های یونیزاسیون، گره‌ها و لبه‌های تیز. صفحۀ گرد و غباری که ستاره مرکزی را احاطه کرده است، با عبور از یک گودال گاز یونیزه شده، تقریبا در مرکز این تصویر، به صورت مورب در خط دید ما قرار دارد. در پوشش گرد و غبار کیهانی ستاره داغ، هیدروژن ملکولی کشف شده است.



انتهای پیام/