به گزارش گروه علمی باشگاه خبرنگاران به نقل از روابط عمومی دانشگاه صنعتی امیرکبیر: آرمين طهماسبي راد، پژوهشگر طرح، ، بازسازي سلول ها و بافتهاي بدن به روش مهندسی بافت را در مقايسه با کارگذاري ايمپلنت ها و استفاده از دستگاههای دیالیزی و کبد مصنوعي، روشي بهتر و مناسب تر براي بدن ذکر کرد.
وی تصریح کرد: مهندسی بافت، در واقع ترمیم بافتهای آسیب دیده به کمک سازه های مهندسی طراحی شده است که در نهایت منجر به تشکیل کامل بافت از دست رفته میگردد. بنابراین اگر بتوانيم جهت ترمیم آسيب هاي بافتي از سلول هاي خود بدن استفاده کنيم، علاوه بر آن که عملکرد حقیقی ارگان آسیب دیده بازخواهد گشت، و در عين حال عوارض جانبی ناشی از کبدهای مصنوعی را نیز شاهد نخواهيم بود.
وي با اشاره به اين که برخي مراکز پژوهشي معتبر دنيا در سالهای اخير به مهندسی بافت به عنوان راهکار جدیدی برای درمان بیماریها روی آوردهاند، افزود: در اين طرح علاوه بر روشهای متداول مهندسی بافت کبد، برای نخستین بار با استفاده از رفتار الکتریکی سلولها، آنان به صورت آزمایشگاهی تکثیر شدند.
طهماسبي راد تصريح کرد: سلول ها با پيام هاي الکتريکيای که مي فرستند، سلول هاي مجاور را از تکثير و سلامت خود باخبر مي کنند. لذا با کمک تهییج سلولها و تهیه بستر مناسب برای ارتباط الکتریکی بیشتر مابین آنان، این خود سلولها هستند که موتو محرکی برای رشد سایر سلولهای درکنار خود می گردند.
وي گفت: با توجه به اين ويژگي ما در ساخت داربست سلولي اسفنجي از نوعي پليمر رساناي الکتريکي استفاده کرديم.
پژوهشگر طرح افزود: از آنجا که بافت کبد 10 برابر بافت هاي ديگر غذا و اکسيژن مصرف مي کند و بیش از 110 عملکرد مختلف را در بدن بر عهده دارد، در حالی که بهترین کبدهای مصنوعی و دستگاههای جایگزین کبدی کمتر از 5 مورد از این وظابف را میتوانند به انجام رسانند، داربست سلولي در صورتی که بتواند کبد طبیعی را در بدن بیمار ایجاد کند، میتواند تحول شگرفی در درمان بیماران به وجود آورد.
وي تصريح کرد: در اين پژوهش از مواد گوناگوني همچون کلاژن، ژلاتين، کيتوسان و هيالورونيک اسيد در کنار نوعي پليمر رسانا، به شکل هيدروژل در آمده و سلول هاي کبد انساني از اهدا کننده بر روي آنها کشت شدند.
طهماسبي راد افزود: در حاليکه سلول هاي طبيعي به طور معمول نمی توانند بیش از چهار روز در خارج از بدن زنده بمانند، ما در اين آزمايش موفق شديم اين سلول ها را 21 روز در محيط آزمايشگاهي زنده نگاه داشته و تکثیر آنان را به نحوی صورت دهیم که عملکرد کبدی را برآورده سازند.
براساس اين گزارش داربست هاي به کار گرفته شده در اين تحقيق زيست تخريب پذير هستند و سلول ها به تدريج در حفرات آن رشد کرده و با تخريب داربست، مادهای که در داخل بدن قرار داده شده از بین رفته و بافت ترميم مي شود.
اين پژوهش در مراحل بعدي بايد آزمونهاي حيواني و انساني را براي رسيدن به محصول طي کند.
انتهای پیام/
