آلبرت آنیشتین اکتشافات علمی خود را با آزمایشاتی انتزاعی انجام داد. مانند در نظر گرفتن ساعتی در فضا یا آزمایشاتی شبیه به این. یعنی بطور مستقیم با توانایی تصوّر که با تخیّل متفاوت است و همان قوّه‌ی خلاق اصلی‌ست کار می‌کرد. نه از منابع زمین برای فضا استفاده کرد و نه ضرری به زندگی مردم دنیا وارد کرد. و این روش روشی‌ست که وام گرفته از تکنیک‌های ظریف و کارآمد هُنر ناب است. هُنری که تعریفی مطابق با کشف الگوهای آفرینش از راه رسیدن به توانایی خلاق دارد که همان تصوّر فراتر از توانایی انسان معمولی‌ست.
دانشمندان دیگر امّا، روشی برابر با تخریب مستقیم زندگی را برای رسیدن به دستاوردهای بیشتر (نه دستاوردهای مفید برای زندگی انسانها روی زمین) اعمال میکنند. مانند استفاده‌ی خارج از کنترل منابع زمین برای کشف نکاتی خرد و حقیر و ناچیز از بیکرانگی کائنات. روش ایشان اینطور است؛ حالا که سنگ موجود است و پنجره‌های خانه‌ی مردم هم از شیشه ساخته شده است، پس با استفاده از پرتاب سنگ به طرف شیشه خانه‌ی مردم و زیر نظر گرفتن لحظه‌ی برخورد، می‌توانیم به اسرار همجوشی ذرّات بنیادین سنگ و شیشه پی ببریم. پس به نام علم سنگ پرتاب و شیشه‌ی خانه‌ی مردم خراب، تا علم بماند بر قرار. و اینک علم و دانش، تنها مشکل خانه خراب کن انسان، که آن خانه را نام زمین است. متشکرم