برای احراز هویت تکنیک‌های گوناگونی وجود دارد که بسته به نوع امنیت لازم در شبکه استفاده می‌شود. 

احراز هویت از طریق کلمه عبور این روش از ضعیف‌ترین تکنیک های احراز هویت می‌باشد زیرا به طور معمول کاربر رمز عبوری را انتخاب می‌کند که به آساني قابل حفظ کردن باشد اگر رمز عبور پیچیده باشد آن را در جایی می‌نویسد که امکان دسترسی غیرمجاز به آن وجود دارد اما این عیب دلیل استفاده نکردن از این تکنیک نمی‌باشد. می‌توان از این روش برای احراز هویت کاربر این که به منابع حیاتی دسترسی ندارند استفاده کرد. 

احراز هویت از طریق نشانه امنیتی (Token): استفاده از توکن‌ها اولین و متداول‌ترین رویکردی است که در جوامع امروزی برای احراز هویت استفاده می‌شود توکن‌ها اشیاء یا موجودیت‌هایی هستند که افراد برای احراز هویت معمولا با خود حمل می‌کنند. براساس ماهیت و محیط عملیاتی سیستم، توکن‌ می‌تواند کلید، شناسنامه، پاسپورت، کارت اعتباری، کارت مغناطیسی، کارت هوشمند و ... در نظر گرفته شود در کنار مزایایی که استفاده از توکن برای احراز هویت دارد، مشکلاتی از قبیل جعل، گم‌شدن، فرسوده شدن و عدم همراه بودن و ... استفاده از توکن‌ها را بسیار محدود می‌سازد.

احراز هویت بیومتریک: بیومتریک به علمی گفته می‌شود که سعی دارد مشخصه‌های فیزیولوژیکی و حتی رفتاری انسان‌ها را اندازه‌گیری کرده و برای فرآیند احراز هویت مورد استفاده قرار دهد و از اطلاعاتی استفاده می‌شود که مختص خود کاربر است مانند اسکن چشم، انگشت و تشخیص صدا. 

این روش از روش‌های قوی برای احراز هویت می‌باشد ولی استفاده از این روش شامل هزینه‌های زیادی می‌شود. 

احراز هویت زیر ساختار کلید عمومی = کلیدها به زبان ساده مقادیر دیجیتالی هستند که برای رمز کردن و رمزگشایی اطلاعات به کار می‌روند. یک سیستم رمزنگاری مبتنی بر PKI از یک جفت کلید استفاده می‌کند. یکی از این کلیدها محرمانه یا خصوصی است و متعلق به مالک آن می‌باشد و کلید دیگر عمومی است و می‌توان آن را آزادانه به اشتراک گذاشت. 

تکنیک‌های دیگری نیز برای احراز هویت وجود دارد که ما در ادامه به تکنیک احراز از طریق امضای دیجیتال خواهیم پرداخت./ح