به گزارش باشگاه خبرنگاران خوزستان؛ اردشير ياراحمدي اظهار كرد: وراثت يكي از عوامل پرخاشگري است، وجود هورمون‌هايي در بعضي افراد ممكن است موجب نمايان شدن نوعي رفتار پرخاشگرانه شود. از طرف ديگر به هم خوردن تعادل شيميايي بدن نيز مي‌تواند منجر به رفتارهاي پرخاشگرانه گردد. معمولا هنگامي كه در جنس مذكر ميزان هورمون تسترون افزايش پيدا كند، رفتارهاي خشن و پرخاشگري نيز به تبعيت از آن افزايش مي‌يابند.
وي ادامه داد: از ديگر عوامل فردي؛ نوع تربيت در خانواده، استفاده از وسايل آموزشي و مطالبي است كه فرد از محيط خود فرا مي‌گيرد. برخي از اين الگوهاي غلط را والدين در اختيار فرزندان خود قرار داده‌اند، با مشاهده اين كه والدين براي به دست آوردن خواسته‌هاي خود از طريق پرخاشگري موفق شده‌اند، كودك يا نوجوان نيز همين رفتار را براي به دست آوردن خواسته‌هاي انجام مي‌دهند و به اين ترتيب كپي‌برداري از رفتار والدين در فرزندان اتفاق مي‌افتد.
اين مدرس دانشگاه افزود: عامل ديگر پرخاشگي فردي، ناكامي افراد است؛ نظريه‌اي وجود دارد كه مي‌گويد انساني در هنگام ناكامي و نرسيدن به خواسته‌ها و هدف و خود و زماني كه نيازهاي روانشناختي خود را ارضا نشده مي‌يابد، آمادگي پرخاشگري را دارد تا شايد از اين راه بتواند به خواسته‌هاي خود برسد. عمل پرخاشگرانه در موجودات زنده و انسان، روشي براي زنده ماندن است و نيروي به فرد مي‌دهد كه بتواند با شرايط مقابله يا با محيط اجتماعي مبارزه كند.
اين روانشناس عنوان كرد: براي كنترل پرخاشگري بايد مسايل فردي حل شده و از ناكامي جلوگيري شود، سلامت جسماني و جايگزيني رفتارهاي درست به جاي رفتارهاي پرخاشگرانه و همچنين آموزش مهارت‌هاي اجتماعي و مهارت‌هاي زندگي براي كنترل رفتار در هنگام خشمگين شدن، تبعات پرخاشگري را كاهش مي‌دهد.
ياراحمدي افزود: اگر فرزندان هنگام مراجعت به خانه ناراحت و گرفته باشند، نبايد از سوي خانواده مورد بازخواست قرار گيرند بلكه والدين بايد شرايطي براي فرزندان فراهم كنند تا آنها بتوانند در مورد احساسات و عواطف خود با والدين صحبت كنند. گفت‌وگو با كودكان و نوجوانان در مورد موضوعاتي كه آنها را ناراحت كرده، موجب تخليه روانشناختي آنها مي‌شود.
وي بيان كرد: رفتارها و طرز فكر همه افراد جامعه از طريق نهادهاي اجتماعي مانند خانواده، جامعه و رسانه‌ها شكل مي‌گيرد، بنابراين محصولاتي مانند فيلم‌ها و برنامه‌هاي رسانه‌ها كه تفكر پرخاشگرانه را ترغيب مي‌كنند، موجب آسيب‌زايي افراد و جامعه مي‌شود.
ياراحمدي درباره راهكارهاي مقابله پرخاشگري در كودكان و نوجوانان با تاكيد بر لزوم آموزش صبر، تحمل و بردباري از طريق والدين به فرزندان، گفت: بايد سعي كنيم از ناكامي افراد جلوگيري كنيم. والدين بايد به فرزندان خود آموزش‌هايي در جهت رسيدن به خواسته‌هاي خود با صبر و حوصله و به دور از عجله كردن، بدهند و به فرزندان خود بياموزند كه براي ارضاي نيازهاي خود لازم است صبر كنند.
وي گفت: نكته‌اي كه بايد به آن توجه كنيم اين است كه در بعضي مواقع، جامعه رفتارهاي خشن را خوب تلقي مي‌كند. ممكن است در يك منطقه يا فرهنگ و قوميتي خاص، افرادي كه پرخاشگر هستند، از احترام بيشتري برخوردار باشند. به طور مثال اگر در جايي، فردي با زور بازو يا صداي بلند و رفتارهاي هجوم‌آوري، اين رفتارها را در همسالان خود تقويت كرده و ديگران تابع آن فرد شوند. پس گاه فرد با ديدن رفتار پرخاشگرايانه در جامعه، اين رفتار را در خود تقويت مي‌كند.
اين روانشناس عنوان كرد: در دنيايي زندگي مي‌كنيم كه پرخاشگري جزء لاينفك زندگي ما است و هر انساني ممكن است در طول زندگي هزاران بار عصابي شود كه بايد روش‌هاي تخليه اين هيجان را ياد بگيريم. هنگامي كه عصباني و خشمگين مي‌شويم با يك پياده‌روي ساده، با نوشتن هيجانات خود يا نقاشي مي‌توان اين هيجان را به صورت سالم تخليه كرد./س
